คือเรามีแฟนเป็นรุ่นน้องเรา3ปี
เขาเป็นนักกีฬา(แต่เป็นแบบนักกีฬาของรร.ไรงี้อ่ะค่ะ)
เขาทำตัวแบบไม่รู้จักโต เอาแต่ใจ เวลาเขาอยู่กับพ่อกับแม่เขาก็ชอบทำหน้าบึ้งใส่ทั้งๆที่พ่อแม่เขาตามใจทุกอย่าง ไม่ดุไม่ว่า อยากได้อะไรก็ต้องได้
แต่พอได้คุยกับเราเขาก็เปลี่ยนไปอีกโหมดนึงคือยิ้มได้ หัวเราะได้
เราก็เคยคุยกับเขาเรื่องเวลาเขาอยู่กับครอบครัวนะ เขาก็บอกว่า. "ครอบครัวเขาไม่สำคัญเท่าเรา". เราเลยกลับมาคิดว่าขนาดครอบครัวเขาเองเขายังบอกไม่สำคัญเลย ละถ้าวันนึงเราอยู่กินกะเขา เขาจะเห็นเราสำคัญหรอ?
เขาเคยบอกถ้าถึงเวลาที่เขาได้ทำงาน เขาจะดูแลเรา เขาบอกจะไม่ให้เราทำงาน
คุยแต่เรื่องอนาคตวางแผนนู่นนี่นั่น แต่พอถามว่าจบไปจะทำงานอะไร
เขาก็บอก. "ไม่อยาก.เรียนต่อแล้วขี้เกียจ ถ้าจบไปละต้องไปทำงานทุกวันขอ
กลับไปเป็นเด็กดีกว่า ทั้งชีวิตนี้ขอแค่เป็นนักกีฬาทีมชาติแล้วนอนเล่นอยู่บ้านเฉยๆก็ได้เงินละ". แล้วคือเราต้องรู้สึกยังไงกับคำตอบนี้
เขาอยากทำงานเลี้ยงเรา แต่เขาบอกว่าขี้เกียจเรียนต่อ เขาคิดว่าการเป็นนักกีฬามันได้เงินง่ายหรือมันมั่นคงขนาดนั้นเลยหรอ?
จนผ่านมาสักพักเขาก็ยังไม่คิดเรื่องที่จะทำงานเลย แต่เรากะปล่อยผ่านไป
มาจนถึงวันนี้เรารู้สึกว่าเราไปต่อกันไม่ได้แล้ว คือช่วงนี้เราทำงานละมันไม่มีเวลา
ว่างเหมือนเมื่อก่อน จะได้คุยกันก็คือก่อนนอนกับพักเที่ยง แล้วเขาก็พูดทำนองว่าเราไม่รักเขา ไม่มีเวลาให้เขา เขากะพูดได้สิ่เพราะเขาว่างทั้งวัน
คือเราอยากเลิกกับเขามาก เรารู้สึกเบื่อเวลาเขาทักมา ไม่อยากตอบข้อความเขา รู้สึกหมดรักหรือเกลียดเลยกะว่าได้ แต่เขาก็บอกว่าเขารักเรามาก
แต่ใครมันจะอยากฝากชีวิตไว้กับคนประเภทนี้อ่ะคะ จริงมั้ยคะ
ถ้าเราบอกเลิกเขา ก็กลัวขาจะเสียใจ แต่เราก็ไม่ได้รักเขาเหมืนเดิมแล้วอ่ะค่ะ
อยากให้กลับมาเป็นพี่น้องกันได้ มองหน้ากันติด
เราควรทำไงดีคะ ตอนนี้เราพิมข้อความไปแล้วแต่ยังไม่กดส่ง เราคิดมานานแล้วค่ะ
ปล.1เราพึ่งตั้งกระทู้แรก ถ้าเราเล่าไปมีแต่น้ำไม่ค่อยจะมีเนื้อก็ขอโทษด้วยนะคะ
2ถ้าแท็กผิดขอโทษนะคะ มือใหม่จริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ป้อนข้อความ 
เราอยากบอกเลิกกับแฟน เพียงเพราะเบื่อที่เขาไม่รู้จักโต
เขาเป็นนักกีฬา(แต่เป็นแบบนักกีฬาของรร.ไรงี้อ่ะค่ะ)
เขาทำตัวแบบไม่รู้จักโต เอาแต่ใจ เวลาเขาอยู่กับพ่อกับแม่เขาก็ชอบทำหน้าบึ้งใส่ทั้งๆที่พ่อแม่เขาตามใจทุกอย่าง ไม่ดุไม่ว่า อยากได้อะไรก็ต้องได้
แต่พอได้คุยกับเราเขาก็เปลี่ยนไปอีกโหมดนึงคือยิ้มได้ หัวเราะได้
เราก็เคยคุยกับเขาเรื่องเวลาเขาอยู่กับครอบครัวนะ เขาก็บอกว่า. "ครอบครัวเขาไม่สำคัญเท่าเรา". เราเลยกลับมาคิดว่าขนาดครอบครัวเขาเองเขายังบอกไม่สำคัญเลย ละถ้าวันนึงเราอยู่กินกะเขา เขาจะเห็นเราสำคัญหรอ?
เขาเคยบอกถ้าถึงเวลาที่เขาได้ทำงาน เขาจะดูแลเรา เขาบอกจะไม่ให้เราทำงาน
คุยแต่เรื่องอนาคตวางแผนนู่นนี่นั่น แต่พอถามว่าจบไปจะทำงานอะไร
เขาก็บอก. "ไม่อยาก.เรียนต่อแล้วขี้เกียจ ถ้าจบไปละต้องไปทำงานทุกวันขอ
กลับไปเป็นเด็กดีกว่า ทั้งชีวิตนี้ขอแค่เป็นนักกีฬาทีมชาติแล้วนอนเล่นอยู่บ้านเฉยๆก็ได้เงินละ". แล้วคือเราต้องรู้สึกยังไงกับคำตอบนี้
เขาอยากทำงานเลี้ยงเรา แต่เขาบอกว่าขี้เกียจเรียนต่อ เขาคิดว่าการเป็นนักกีฬามันได้เงินง่ายหรือมันมั่นคงขนาดนั้นเลยหรอ?
จนผ่านมาสักพักเขาก็ยังไม่คิดเรื่องที่จะทำงานเลย แต่เรากะปล่อยผ่านไป
มาจนถึงวันนี้เรารู้สึกว่าเราไปต่อกันไม่ได้แล้ว คือช่วงนี้เราทำงานละมันไม่มีเวลา
ว่างเหมือนเมื่อก่อน จะได้คุยกันก็คือก่อนนอนกับพักเที่ยง แล้วเขาก็พูดทำนองว่าเราไม่รักเขา ไม่มีเวลาให้เขา เขากะพูดได้สิ่เพราะเขาว่างทั้งวัน
คือเราอยากเลิกกับเขามาก เรารู้สึกเบื่อเวลาเขาทักมา ไม่อยากตอบข้อความเขา รู้สึกหมดรักหรือเกลียดเลยกะว่าได้ แต่เขาก็บอกว่าเขารักเรามาก
แต่ใครมันจะอยากฝากชีวิตไว้กับคนประเภทนี้อ่ะคะ จริงมั้ยคะ
ถ้าเราบอกเลิกเขา ก็กลัวขาจะเสียใจ แต่เราก็ไม่ได้รักเขาเหมืนเดิมแล้วอ่ะค่ะ
อยากให้กลับมาเป็นพี่น้องกันได้ มองหน้ากันติด
เราควรทำไงดีคะ ตอนนี้เราพิมข้อความไปแล้วแต่ยังไม่กดส่ง เราคิดมานานแล้วค่ะ
ปล.1เราพึ่งตั้งกระทู้แรก ถ้าเราเล่าไปมีแต่น้ำไม่ค่อยจะมีเนื้อก็ขอโทษด้วยนะคะ
2ถ้าแท็กผิดขอโทษนะคะ มือใหม่จริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้