หนึ่งอากาารที่จิตไปยึดกิริยาจิต คือจิตเกิดหนึ่งขณะ

อย่าไปจั๊กฮ่าวกับจิตเกิดดับ


จิตเกิดคือ ตัวจิตที่ไปยึดกิริยาจิตเท่านั้น ตัวจิตไปยึดอะไร ยึดรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส  นั่นคือ“จิตเกิด”

เมื่อภาวนา จึงเป็นการทำให้ “สภาวะเกิดนี้ดับไป” ให้ดับไปอย่างรวดเร็วไม่ให้ค้างอยู่นาน อันเป็นการหลง

ทำให้การเกิด กับการหลง กับการดับ เป็นขณะเดียวกัน คือ “การดับ”  การดับจึงคือ จิตที่ไม่เกิด

ทำอย่างนึ้ได้เป็น “เป้าหมายสติปัฐฐาน”

ไม่ต้องไปพร่ำพรรณาโวหารให้มากมาย

  ดับทันทีที่เกิด  นี่คือนิพพาน