สวัสดีครับ ผมชื่อ เอ(นามสมมติ)
ผมมีเรื่องในตอนเด็กอยากจะมาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง
ตอนเด็กๆ พ่อกับเเม่ของผม มาทำงานที่ กทม. แล้วปล่อยให้ผมอยู่บ้านคนเดียว ซึ่งอยู่ใกล้ปู่กับย่า
ปกติเเล้วผมจะมีข้าวสารที่เอามาจากบ้านคุณตาไว้หุงกิน เเต่วันนั้นข้าวสารหมด ผมไม่ได้เดินไปเอาที่บ้านคุณตาเพราะมันค่อนข้างไกล ผมเดินไปตักข้าวที่บ้านของปู่กับย่า (ตักเเค่ข้าวสวย) ปู่กับย่าที่นอนอยู่เห็นผมเดินเข้าไปตักข้าว ตะโกนออกมาจากในบ้านว่า
"มาตักข้าวของกูทำไม ไปหากินที่อื่นนู้นไป เลี้ยงเสียสุก" ผมมาอยู่บ้านซึ่งพ่อกับเเม่ผมเป็นคนสร้าง เเต่อยู่ในที่ดินของปู่กับย่า เเละไม่เคยไปรบกวนอะไรเขาเลย เพราะเเม่ผมบอกเสมอว่า ไปอยู่กับเขา อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้เขานะ ซึ่งผมใช้ชีวิตวนลูปมาก ตื่นนอน กินข้าว อาบน้ำ ไปโรงเรียน กลับบ้านมาผมก็อยู่เเต่บ้านไม่ออกไปไหน
** ปู่ ย่า อา เขาไม่ชอบเเม่ของผม** แล้วในเช้าวันถัดมา "อา" เขามายืนด่าผมหน้าประตูบ้านว่าไปขโมยข้าวบ้านเขา หาว่าผมเป็นหัวขโมย
หลังจากนั้นผมก็ขอแม่กลับไปอยู่บ้านกับตายาย พอจนผมเรียนจบ ม.3 พ่อกับเเม่จะให้มา กทม.
พ่อเขาจะไม่ให้ผมเรียนต่อเขาจะให้ผมไปขับเเท็กซี่ที่ กทม. เหมือนกันกับเขา แต่ผมไม่อยากขับ ผมอยากเรียน ผมเลยเลือกเรียนสายอาชีพที่ โชคดีที่วิทยาลัยที่ผมเรียนเขามีเรียนเเค่ภาคเช้า 07.00-13.00 น. เเล้วผมก็เลือกที่จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ผมหาสมัคร 7-11 ที่เขารับพาร์ทไทม์ และผมก็โชคดีอีกครั้งร้านที่ผมไปสมัครเขาให้ทำงานตั้งเเต่ 15.00-22.00 น. ช่วงเเรกที่ทำผมเหนื่อยมากๆ แต่ผมก็ทำจนผมเรียนจบ ปวส. กว่าจะจบสายตัวเเทบขาด แต่ผมก็จบมาได้ เเละผมก็หาโอกาสเรียนต่อ จนผมเรียน ปริญญาตรี
ผมมีหน้าที่การงานดี มีเเฟนที่ดี คนรอบข้างดี เเละทุกอย่างดีไปหมด
อยู่มาวันหนึ่งย่าของผมเขาเสีย พอผมรู้ข่าว ผมมีคำถามในหัวมากมายเลยตอนนั้นว่าผมต้องทำยังไง ต้องกลับบ้านที่สุรินทร์ไหม ต้องไปงานศพหรือเปล่า เเละผมตัดสินใจที่จะไม่ไป เพราะผมนึกถึงเรื่องราวในอดีตทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผม ผมโดนพ่อเเท้ ๆ ของผมด่าว่าเนรคุณ ไม่รู้จักบุญคุณ ซึ่งตอนนั้นผมโกรธมากๆ ผมไม่คุยกับพ่อเป็นเวลา 3ปี และอีกไม่กี่ปีต่อมา ปู่เขาเสีย ผมก็เลือกที่จะไม่ไป เพราะผมรู้สึกว่า บุคคลนี้ไม่มีอะไรอะไรที่ฉันจะต้องรำลึกบุญคุณเลย
พ่อก็ได้เข้าขั้นถึงตัดพ่อตัดลูกกับผม ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จะตัดก็ตัด จะทำอะไรก็ทำ เพราะผมคิดว่า ชีวิตผมมีความสุขมากพอแล้ว วันต่อมา ผมไปอำเภอไปเปลี่ยนชื่อพร้อมนามสกุล แล้วก็กลับมาใช้ชีวิตของผมต่อ เเละชีวิตผมมีความสุขมากๆ จนถึงตอนนี้
**ผมโดนพ่อตราหน้าว่าผมเป็นคนเนรคุณ ทั้งที่เขาก็รู้ว่าว่าปู่กับย่าทำอะไรกับผม ผมไม่เคยเกลียดพวกเขา เเค่ผมไม่เอาพวกเขาเข้ามาอยู่ในชีวิต**
พี่ ๆ อ่านเเล้ว พี่ ๆ ว่าผมเป็นคนเนรคุณเหมือนพี่พ่อผมพูดไหมครับ
โดนตราหน้า ว่าเป็นคนเนรคุณ
ผมมีเรื่องในตอนเด็กอยากจะมาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง
ตอนเด็กๆ พ่อกับเเม่ของผม มาทำงานที่ กทม. แล้วปล่อยให้ผมอยู่บ้านคนเดียว ซึ่งอยู่ใกล้ปู่กับย่า
ปกติเเล้วผมจะมีข้าวสารที่เอามาจากบ้านคุณตาไว้หุงกิน เเต่วันนั้นข้าวสารหมด ผมไม่ได้เดินไปเอาที่บ้านคุณตาเพราะมันค่อนข้างไกล ผมเดินไปตักข้าวที่บ้านของปู่กับย่า (ตักเเค่ข้าวสวย) ปู่กับย่าที่นอนอยู่เห็นผมเดินเข้าไปตักข้าว ตะโกนออกมาจากในบ้านว่า
"มาตักข้าวของกูทำไม ไปหากินที่อื่นนู้นไป เลี้ยงเสียสุก" ผมมาอยู่บ้านซึ่งพ่อกับเเม่ผมเป็นคนสร้าง เเต่อยู่ในที่ดินของปู่กับย่า เเละไม่เคยไปรบกวนอะไรเขาเลย เพราะเเม่ผมบอกเสมอว่า ไปอยู่กับเขา อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้เขานะ ซึ่งผมใช้ชีวิตวนลูปมาก ตื่นนอน กินข้าว อาบน้ำ ไปโรงเรียน กลับบ้านมาผมก็อยู่เเต่บ้านไม่ออกไปไหน
** ปู่ ย่า อา เขาไม่ชอบเเม่ของผม** แล้วในเช้าวันถัดมา "อา" เขามายืนด่าผมหน้าประตูบ้านว่าไปขโมยข้าวบ้านเขา หาว่าผมเป็นหัวขโมย
หลังจากนั้นผมก็ขอแม่กลับไปอยู่บ้านกับตายาย พอจนผมเรียนจบ ม.3 พ่อกับเเม่จะให้มา กทม.
พ่อเขาจะไม่ให้ผมเรียนต่อเขาจะให้ผมไปขับเเท็กซี่ที่ กทม. เหมือนกันกับเขา แต่ผมไม่อยากขับ ผมอยากเรียน ผมเลยเลือกเรียนสายอาชีพที่ โชคดีที่วิทยาลัยที่ผมเรียนเขามีเรียนเเค่ภาคเช้า 07.00-13.00 น. เเล้วผมก็เลือกที่จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ผมหาสมัคร 7-11 ที่เขารับพาร์ทไทม์ และผมก็โชคดีอีกครั้งร้านที่ผมไปสมัครเขาให้ทำงานตั้งเเต่ 15.00-22.00 น. ช่วงเเรกที่ทำผมเหนื่อยมากๆ แต่ผมก็ทำจนผมเรียนจบ ปวส. กว่าจะจบสายตัวเเทบขาด แต่ผมก็จบมาได้ เเละผมก็หาโอกาสเรียนต่อ จนผมเรียน ปริญญาตรี
ผมมีหน้าที่การงานดี มีเเฟนที่ดี คนรอบข้างดี เเละทุกอย่างดีไปหมด
อยู่มาวันหนึ่งย่าของผมเขาเสีย พอผมรู้ข่าว ผมมีคำถามในหัวมากมายเลยตอนนั้นว่าผมต้องทำยังไง ต้องกลับบ้านที่สุรินทร์ไหม ต้องไปงานศพหรือเปล่า เเละผมตัดสินใจที่จะไม่ไป เพราะผมนึกถึงเรื่องราวในอดีตทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผม ผมโดนพ่อเเท้ ๆ ของผมด่าว่าเนรคุณ ไม่รู้จักบุญคุณ ซึ่งตอนนั้นผมโกรธมากๆ ผมไม่คุยกับพ่อเป็นเวลา 3ปี และอีกไม่กี่ปีต่อมา ปู่เขาเสีย ผมก็เลือกที่จะไม่ไป เพราะผมรู้สึกว่า บุคคลนี้ไม่มีอะไรอะไรที่ฉันจะต้องรำลึกบุญคุณเลย
พ่อก็ได้เข้าขั้นถึงตัดพ่อตัดลูกกับผม ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จะตัดก็ตัด จะทำอะไรก็ทำ เพราะผมคิดว่า ชีวิตผมมีความสุขมากพอแล้ว วันต่อมา ผมไปอำเภอไปเปลี่ยนชื่อพร้อมนามสกุล แล้วก็กลับมาใช้ชีวิตของผมต่อ เเละชีวิตผมมีความสุขมากๆ จนถึงตอนนี้
**ผมโดนพ่อตราหน้าว่าผมเป็นคนเนรคุณ ทั้งที่เขาก็รู้ว่าว่าปู่กับย่าทำอะไรกับผม ผมไม่เคยเกลียดพวกเขา เเค่ผมไม่เอาพวกเขาเข้ามาอยู่ในชีวิต**
พี่ ๆ อ่านเเล้ว พี่ ๆ ว่าผมเป็นคนเนรคุณเหมือนพี่พ่อผมพูดไหมครับ