เราเพิ่งลาออกจากงานประจำแล้วไม่มีงานประจำรองรับโดยที่ตัวเองอายุ 28ปี ระยะการทำงานก็เข้า7เดือนแล้ว แล้วตั้งแต่เข้ามาทำงานไม่มีการเทรนงาน เราเริ่มงานก็เรียนรู้หน้างานอย่างเดียวเลย เจ้านายก็ดีนะคะบอกว่าค่อยๆเรียนรู้ไป ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา คนในนี้ทำงานไม่มีใครเก่งกันหรอกก็ใช้เวลาเป็นปีกว่าๆ คนที่อยู่นานๆ บางอย่างก็ยังไม่ได้รู้ทุกเรื่องในนี้เลย ตอนแรกเราได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้เราก็อุ่นใจแล้วเราก็พร้อมที่จะสู้ พยายามเข้าหาเพื่อนร่วมงาน เรียนรู้งานให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ เราก็เริ่มจากการจดเลยว่าอันนี้คืออะไร ระบบนี้เข้ายังไง เพราะเราคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เรียนรู้ช้า ตอนแรกเพื่อนร่วมงานก็สอนเรา แต่สอนไม่ได้มากเพราะเพื่อนร่วมงานก็ต้องมีงานของตัวเอง จุดนั้นเราเข้ามาทำงานตัวคนเดียวเลย ทุกอย่างเราต้องแบบพึ่งตัวเอง เราก็ทนมาตลอด ไม่ว่าเพื่อนร่วมงานจะเหวี่ยงหรืออะไร เราก็พยายามที่จะเข้าใจเพื่อนร่วมงาน ร้อยพ่อพันธุ์แม่ถ้าจะหวังให้เขามาเข้าใจเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก แล้วไม่มีใครมาคอยรักษาน้ำใจด้วย ใครพูดเขาก็จะพูดไปตามสิ่งที่คิดไม่แคร์ใคร เราทนมาตลอดเลย ไม่อยากพูดอะไรมาก ช่วงแรกๆเราเข้าใจสถานะตัวเองดีว่าเรามาใหม่ ทำอะไรไม่ได้มาก แล้วมีหลายๆอย่างที่เราต้องพึ่งเพื่อนร่วมงานเพื่อให้ผ่านไปแต่ละวัน แล้วตอนนั้นก็ท่องแต่ว่าต้องอดทนเพื่อเงินเท่านั้นแหละ ไปอยู่ที่ไหนก็ต้องเจอคนแบบนี้มันมีทุกที่แล้วมันทุกที่จริงๆ เศรษฐกิจตอนนี้มันแย่มาก ออกมาไม่รู้ว่าจะทำอะไร พยายามคิดในแง่ดีมาตลอดให้กำลังใจตัวเองมาตลอด
แล้วจนตอนนี้เราก็ได้ลาออกด้วยเหตุผลที่ว่าเพื่อนร่วมงานไม่สอนงานบางส่วนที่เรายังไม่รู้ อะไรที่เราไม่รู้เลยเพราะเขาไม่สอนกลับกลายเป็นบอกว่าอยู่มานานแล้วทำไมยังไม่รู้อีก แล้วพอเวลาเราไม่รู้ส่วนนี้เราถามเพื่อนร่วมงานก็โดนเหวี่ยงทุกวัน ตอนแรกๆเราก็ทนนะคะแต่มันเจอแบบนี้ทุกๆวันเราก็รู้สึกไม่ไหว บั่นทอนจิตใจทุกวัน แต่ละวันที่เราต้องตื่นเช้าไปทำงานเรายังไม่อยากจะตื่นเลย ก่อนที่เราจะลาออกเราก็แจ้งเหตุผลที่เราเจอโดยที่เราไม่พูดเรื่องเพื่อนร่วมงาน แต่เจ้านายกับหัวหน้างานก็ไม่อยากให้เราลาออก เพราะเขาดูออกหมดว่าเรารู้สึกยังไง ตอนนั้นใจก็ไม่อยากลาออก ถ้าออกมาไม่มีงานรองรับ หางานใหม่ก็ไม่ได้หาง่ายๆเลย เศรษฐกิจก็ไม่ดี แต่อีกใจก็คืออยากลาออกมากๆ เลยตัดสินใจแบบเด็ดขาดเลยว่า ตัดสินใจดีแล้วที่จะลาออก เพราะใจเราไปต่อไม่ไหวจริงๆ
นับจากนี้ไปไม่รู้เลยว่าชีวิตจะเป็นยังไง ลาออกแบบไม่มีงานรองรับ เราควรทำอะไรต่อดีนะ ?
ลาออกจากงานประจำโดยที่ไม่มีงานรองรับ
แล้วจนตอนนี้เราก็ได้ลาออกด้วยเหตุผลที่ว่าเพื่อนร่วมงานไม่สอนงานบางส่วนที่เรายังไม่รู้ อะไรที่เราไม่รู้เลยเพราะเขาไม่สอนกลับกลายเป็นบอกว่าอยู่มานานแล้วทำไมยังไม่รู้อีก แล้วพอเวลาเราไม่รู้ส่วนนี้เราถามเพื่อนร่วมงานก็โดนเหวี่ยงทุกวัน ตอนแรกๆเราก็ทนนะคะแต่มันเจอแบบนี้ทุกๆวันเราก็รู้สึกไม่ไหว บั่นทอนจิตใจทุกวัน แต่ละวันที่เราต้องตื่นเช้าไปทำงานเรายังไม่อยากจะตื่นเลย ก่อนที่เราจะลาออกเราก็แจ้งเหตุผลที่เราเจอโดยที่เราไม่พูดเรื่องเพื่อนร่วมงาน แต่เจ้านายกับหัวหน้างานก็ไม่อยากให้เราลาออก เพราะเขาดูออกหมดว่าเรารู้สึกยังไง ตอนนั้นใจก็ไม่อยากลาออก ถ้าออกมาไม่มีงานรองรับ หางานใหม่ก็ไม่ได้หาง่ายๆเลย เศรษฐกิจก็ไม่ดี แต่อีกใจก็คืออยากลาออกมากๆ เลยตัดสินใจแบบเด็ดขาดเลยว่า ตัดสินใจดีแล้วที่จะลาออก เพราะใจเราไปต่อไม่ไหวจริงๆ
นับจากนี้ไปไม่รู้เลยว่าชีวิตจะเป็นยังไง ลาออกแบบไม่มีงานรองรับ เราควรทำอะไรต่อดีนะ ?