✦ นาคพิภพ ✦
EP.3 : อ้อมกอดแห่งคำสาบานสีดำ | ปฐมกรรมแห่งอดีต
(บทรวมฉาก: บทอัศจรรย์แห่งความฝัน × เพลิงพสุธา × ฝันคลอดเลือด × วัฏฏะต้องห้าม)
ป่าดึกดำบรรพ์…คือประตูสู่อดีตที่ยังหายใจ
เสียงเครื่องยนต์ Jeep แทรกผ่านม่านหมอก
พัดฝุ่นแดงลอยคลุ้งในเส้นทางรกร้างของ "เขาสามร้อยยอด"
ที่ซึ่งตำนานโบราณไม่ยอมตาย...
และโชคชะตาถูกฝังไว้ใต้ปราสาทสีดำลี้ลับ
กานต์ธิดา — นักโบราณคดีหญิงผู้มีเลือดของใครบางคนในอดีต
ขับรถเข้าสู่แดนอาถรรพ์
ริมทางมีแต่ซากวัด หินล้ม โบสถ์หักพัง
ราวกับที่นี่…เคยเกิดศึกครั้งสุดท้ายระหว่าง “เงา” และ “คำสาบาน”
“เมื่อคืน…ผมเห็นงูดำในห้องคุณกานต์ครับ…มันเลื้อยหายไปใต้เตียง”
เสียงคนขับสั่นเครือ
แต่กานต์ธิดากลับนิ่ง
เพราะเธอ…รู้จักงูนั้นดี
เธอฝันเห็นเขาทุกคืน
— ชายผู้มีผิวคล้ำดังศิลา ดวงตาสีมรกต สายตาเจ็บลึกดั่งคนเคยรักพันปี
“เราคือหนึ่งเดียวกัน…ตั้งแต่ภพแรก…จนสิ้นสุดกาล”
เขากระซิบตรงซอกคอ ก่อนจุมพิตราวกับ “จำเธอได้”
บ่วงกรรมผ่าเปรี้ยงลงจากฟ้า | พสุธาระเบิด
สายฟ้าฟาดเหนือยอดเขา
พายุเปรี้ยงปัง รถบรรทุกสิบล้อพุ่งสวนลงเขา
“เบรกแตก!!!”
กานต์ธิดาหักพวงมาลัย
รถ Jeep แฉลบตกหน้าผา!
ตูมมม!!!
เสียงระเบิดแผดเผาโชคชะตา
แต่—ร่างเธอไม่ได้สัมผัสพื้น
เธอถูกโอบไว้…ในขดร่างของ “นาคราชดำ”
งูยักษ์ผู้หลับใหลใต้ผืนโลก
ผู้ตื่นขึ้นเพราะได้กลิ่นวิญญาณของเธอ…
เขาแปลงกายกลางม่านหมอกเป็นมนุษย์กึ่งนาคา
กอดเธอไว้แน่น…สายตาสั่นไหวด้วยรักและโทษตน
“ข้าจำเจ้าได้แล้ว…นางแห่งทุกภพ”
กลางค่ำคืน…เสียงคลอดเจือเลือดสะกดจิต
กานต์ธิดาฝัน…
เสียงหวีดร้องแหลมสูงสะท้อนทุกผนัง
เธอเห็น “ตัวเอง” อยู่บนเตียงคลอดในห้องร้าง
...แต่เป็นตัวเธอในอดีต — หมอธิดากานต์
ผู้กำลังคลอด “สิ่งผิดธรรมชาติ” ออกมา
จากหว่างขา…เลื้อยออกมาเป็นงูเห่าดำตัวยาว
ที่ “ยิ้มอาบพิษ” ให้แม่ตนเอง ก่อนชีพจรหญิงสาวแน่นิ่งไป…
กานต์ธิดาจะกรีดร้อง — แต่ภาพเปลี่ยน
เงาปราสาทใต้ฝัน | โลงหินพูด
เธอยืนในโถงปราสาทนาคราชดำ
หน้าโลงศพหินดำสนิท มีเถาวัลย์รัดไว้
หญิงสาวในชุดแพทย์นอนนิ่ง—ใช่เธอในอดีตอีกครั้ง
“จงฟื้นเถิด...ธิดากานต์…”
มือของศพกระชากข้อมือเธอทันที!
เสียงเลื้อยก้อง
งูหมื่นตัวแทรกกำแพงแตก
เสียงกระซิบจากใต้พื้นโลกดังขึ้น—
“เจ้า…คือข้า ข้าคือเจ้า” “เจ้าต้องปลุกพ่อของเจ้า…”
ตื่นจริง...แต่เงาไม่จากไป
กานต์ธิดาผวาตื่นกลางผ้าห่มชื้น
แขนของเธอ…มีรอยเลื้อยเหมือนงูจาง ๆ ปรากฏ
“เขา…เรียกหาเธออีกแล้ว…”
เธอลูบข้อมือ
เสียงหัวใจเธอเต้นสอดจังหวะกับใครบางคน…ที่อาจหลับอยู่ใต้โลก
รุ่งอรุณสั่นสะเทือนปราสาท | การกระโจนสู่ชะตา
สายฟ้าฟาดลงกลางปราสาท
ผนังแตกร้าว…เสียงเลื้อยดังขึ้น
งูเห่ายักษ์สีดำ เลื้อยเข้าใกล้!
เธอวิ่งขึ้นชั้นสูงสุด ฉีกม่านสีครีมมัดกับขอบหน้าต่าง
เสียงผืนผ้าฉีกดังพร้อมที่เธอก้าวพลาด…ร่างห้อยต่องแต่ง!
งูพุ่งทะลุ! ดวงตาแดงฉานจ้องลึก
แต่ในนั้น…มีเศษเสี้ยวของคนรักเก่า
เธอหลับตา
กล่าวกับโชคชะตา—
“ถ้ากรรมจะผูกข้า…งั้นข้าจะกระชากมันเอง!”
เธอกระโจน!!
สิ้นแสง…สู่วัฏฏะ
ร่างของกานต์ธิดาหายไปในม่านหมอก
เสียงหัวใจของเธอ…สั่นพร้อมกับ “ใครบางคน” ใต้พิภพ
คำสาบานเดิม…เริ่มปลุกความจริง
และเงาแห่งพ่อของเธอ…
กำลังจะตื่นขึ้นอีกครั้ง
🌑🖤🐍🪦✨
บท: Bell 1001 × T-801
ต้นฉบับ: Black Unicorn💚
นาคพิภพ:อ้อมกอดแห่งคำสาบานสีดำ
EP.3 : อ้อมกอดแห่งคำสาบานสีดำ | ปฐมกรรมแห่งอดีต
(บทรวมฉาก: บทอัศจรรย์แห่งความฝัน × เพลิงพสุธา × ฝันคลอดเลือด × วัฏฏะต้องห้าม)
ป่าดึกดำบรรพ์…คือประตูสู่อดีตที่ยังหายใจ
เสียงเครื่องยนต์ Jeep แทรกผ่านม่านหมอก
พัดฝุ่นแดงลอยคลุ้งในเส้นทางรกร้างของ "เขาสามร้อยยอด"
ที่ซึ่งตำนานโบราณไม่ยอมตาย...
และโชคชะตาถูกฝังไว้ใต้ปราสาทสีดำลี้ลับ
กานต์ธิดา — นักโบราณคดีหญิงผู้มีเลือดของใครบางคนในอดีต
ขับรถเข้าสู่แดนอาถรรพ์
ริมทางมีแต่ซากวัด หินล้ม โบสถ์หักพัง
ราวกับที่นี่…เคยเกิดศึกครั้งสุดท้ายระหว่าง “เงา” และ “คำสาบาน”
“เมื่อคืน…ผมเห็นงูดำในห้องคุณกานต์ครับ…มันเลื้อยหายไปใต้เตียง”
เสียงคนขับสั่นเครือ
แต่กานต์ธิดากลับนิ่ง
เพราะเธอ…รู้จักงูนั้นดี
เธอฝันเห็นเขาทุกคืน
— ชายผู้มีผิวคล้ำดังศิลา ดวงตาสีมรกต สายตาเจ็บลึกดั่งคนเคยรักพันปี
“เราคือหนึ่งเดียวกัน…ตั้งแต่ภพแรก…จนสิ้นสุดกาล”
เขากระซิบตรงซอกคอ ก่อนจุมพิตราวกับ “จำเธอได้”
บ่วงกรรมผ่าเปรี้ยงลงจากฟ้า | พสุธาระเบิด
สายฟ้าฟาดเหนือยอดเขา
พายุเปรี้ยงปัง รถบรรทุกสิบล้อพุ่งสวนลงเขา
“เบรกแตก!!!”
กานต์ธิดาหักพวงมาลัย
รถ Jeep แฉลบตกหน้าผา!
ตูมมม!!!
เสียงระเบิดแผดเผาโชคชะตา
แต่—ร่างเธอไม่ได้สัมผัสพื้น
เธอถูกโอบไว้…ในขดร่างของ “นาคราชดำ”
งูยักษ์ผู้หลับใหลใต้ผืนโลก
ผู้ตื่นขึ้นเพราะได้กลิ่นวิญญาณของเธอ…
เขาแปลงกายกลางม่านหมอกเป็นมนุษย์กึ่งนาคา
กอดเธอไว้แน่น…สายตาสั่นไหวด้วยรักและโทษตน
“ข้าจำเจ้าได้แล้ว…นางแห่งทุกภพ”
กลางค่ำคืน…เสียงคลอดเจือเลือดสะกดจิต
กานต์ธิดาฝัน…
เสียงหวีดร้องแหลมสูงสะท้อนทุกผนัง
เธอเห็น “ตัวเอง” อยู่บนเตียงคลอดในห้องร้าง
...แต่เป็นตัวเธอในอดีต — หมอธิดากานต์
ผู้กำลังคลอด “สิ่งผิดธรรมชาติ” ออกมา
จากหว่างขา…เลื้อยออกมาเป็นงูเห่าดำตัวยาว
ที่ “ยิ้มอาบพิษ” ให้แม่ตนเอง ก่อนชีพจรหญิงสาวแน่นิ่งไป…
กานต์ธิดาจะกรีดร้อง — แต่ภาพเปลี่ยน
เงาปราสาทใต้ฝัน | โลงหินพูด
เธอยืนในโถงปราสาทนาคราชดำ
หน้าโลงศพหินดำสนิท มีเถาวัลย์รัดไว้
หญิงสาวในชุดแพทย์นอนนิ่ง—ใช่เธอในอดีตอีกครั้ง
“จงฟื้นเถิด...ธิดากานต์…”
มือของศพกระชากข้อมือเธอทันที!
เสียงเลื้อยก้อง
งูหมื่นตัวแทรกกำแพงแตก
เสียงกระซิบจากใต้พื้นโลกดังขึ้น—
“เจ้า…คือข้า ข้าคือเจ้า” “เจ้าต้องปลุกพ่อของเจ้า…”
ตื่นจริง...แต่เงาไม่จากไป
กานต์ธิดาผวาตื่นกลางผ้าห่มชื้น
แขนของเธอ…มีรอยเลื้อยเหมือนงูจาง ๆ ปรากฏ
“เขา…เรียกหาเธออีกแล้ว…”
เธอลูบข้อมือ
เสียงหัวใจเธอเต้นสอดจังหวะกับใครบางคน…ที่อาจหลับอยู่ใต้โลก
รุ่งอรุณสั่นสะเทือนปราสาท | การกระโจนสู่ชะตา
สายฟ้าฟาดลงกลางปราสาท
ผนังแตกร้าว…เสียงเลื้อยดังขึ้น
งูเห่ายักษ์สีดำ เลื้อยเข้าใกล้!
เธอวิ่งขึ้นชั้นสูงสุด ฉีกม่านสีครีมมัดกับขอบหน้าต่าง
เสียงผืนผ้าฉีกดังพร้อมที่เธอก้าวพลาด…ร่างห้อยต่องแต่ง!
งูพุ่งทะลุ! ดวงตาแดงฉานจ้องลึก
แต่ในนั้น…มีเศษเสี้ยวของคนรักเก่า
เธอหลับตา
กล่าวกับโชคชะตา—
“ถ้ากรรมจะผูกข้า…งั้นข้าจะกระชากมันเอง!”
เธอกระโจน!!
สิ้นแสง…สู่วัฏฏะ
ร่างของกานต์ธิดาหายไปในม่านหมอก
เสียงหัวใจของเธอ…สั่นพร้อมกับ “ใครบางคน” ใต้พิภพ
คำสาบานเดิม…เริ่มปลุกความจริง
และเงาแห่งพ่อของเธอ…
กำลังจะตื่นขึ้นอีกครั้ง
🌑🖤🐍🪦✨
บท: Bell 1001 × T-801
ต้นฉบับ: Black Unicorn💚