แฟนเสียค่ะ จะครึ่งปีแล้วค่ะ จากไปกระทันหันแบบไม่ได้ลาพร้อมกับคำสัญญามากมาย สร้างทุกอย่างมาด้วยกันวางอนาคตด้วยกัน โดนโกงสู้อยู่คนเดียว
โดนกดดันจากครอบครัวของแฟน พึ่งเรียนจบไม่ถึงเดือนมีแพลนจะเรียนต่อแต่เรียนไม่ไหวค่ะเพราะมันกระทบต่อจิตใจมากๆ งานก็ทำไม่ได้พึ่งมาฟื้นช่วงหลังๆ เริ่มทำงานได้ กระทบไปหมดเลยค่ะ เราจมอยู่กับเรื่องราวในอดีตมาสักพักแล้วค่ะ จนคิดสั้นนอนโรงบาลอยู่หลายคืนเลยหล่ะค่ะ มันเงียบเหงาไปหมดเลยไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ พอออกไปข้างนอกก็เฮฮาสนุกสนานพออยู่เงียบๆคนเดียวความรู้สึกมันฟุ้งซ่านจนร้องไห้ออกมา ตลอดระยะเวลาที่คบกันไม่เคยห่างกันเลยค่ะ ถึงอยู่กันคนละที่ก็จะโทรคุยกันตลอดไม่เคยรู้ว่าอยู่คนเดียวเลย จนเขาจากไปเคยเชื่อว่าผีมีจริงตลอดแต่ทำไมกับแฟนตัวเองถึงไม่รู้สึกอะไรเลย พร่ำเพ้ออยู่เป็นเดือนแล้วโทษตัวเองตลอดว่าถ้าวันนั้นอยู่ตรงนั้นให้นานกว่านี้เขาคงไม่เสียรึป่าว ถ้าอยู่นานกว่านี้คงช่วยทันมั้ย ถ้าเกิดว่าอยู่ตรงนั้นเขาจะพูดอะไรรึป่าว ต่อหน้าคนอื่นๆมากมายเราก็ร่าเริงให้เขาเห็นว่าเราหายเศร้าแล้วนะกลับมาเป็นคนเดิมสดใสร่าเริง แต่ใจจริงเปล่าเลยมันยังเศร้ามากๆ ทุกวันสำคัญจะไม่มีเขาอีกแล้ว แต่พอมองย้อนกลับไปดูครอบครัวตัวเองยังจำได้ดีเลยค่ะ ว่าไม่ได้มีแค่เราที่เจ็บปวดครอบครัวเราก็ด้วย วันนั้นแม่กับน้องร้องไห้แล้วมากอดเราไว้มันเป็นอะไรที่แย่ที่สุดเลย นั่งมองรูปแฟนแล้วแมวที่เลี้ยงมาแต่เล็กจนแม่เปห่วง จนเวลาผ่านมา5เดือนแล้ว เพื่อนแนะนำให้เปิดใจอีกครั้งให้โอกาสกับตัวเองได้เริ่มใหม่กับชีวิตทุกคนว่ามันเร็วไปมั้ย มันสมควรรึป่าว จะโดนตำหนิจากครอบครับแฟนมั้ย แล้วเราควรรู้สึกยังไง ถ้าเรารู้สึกผิดมากๆที่ต้องเปิดใจอีกครั้งเพราะติดคำมั้นสัญญาของแฟนจะต้องทำยังไงดี
จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงดีคะ
โดนกดดันจากครอบครัวของแฟน พึ่งเรียนจบไม่ถึงเดือนมีแพลนจะเรียนต่อแต่เรียนไม่ไหวค่ะเพราะมันกระทบต่อจิตใจมากๆ งานก็ทำไม่ได้พึ่งมาฟื้นช่วงหลังๆ เริ่มทำงานได้ กระทบไปหมดเลยค่ะ เราจมอยู่กับเรื่องราวในอดีตมาสักพักแล้วค่ะ จนคิดสั้นนอนโรงบาลอยู่หลายคืนเลยหล่ะค่ะ มันเงียบเหงาไปหมดเลยไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ พอออกไปข้างนอกก็เฮฮาสนุกสนานพออยู่เงียบๆคนเดียวความรู้สึกมันฟุ้งซ่านจนร้องไห้ออกมา ตลอดระยะเวลาที่คบกันไม่เคยห่างกันเลยค่ะ ถึงอยู่กันคนละที่ก็จะโทรคุยกันตลอดไม่เคยรู้ว่าอยู่คนเดียวเลย จนเขาจากไปเคยเชื่อว่าผีมีจริงตลอดแต่ทำไมกับแฟนตัวเองถึงไม่รู้สึกอะไรเลย พร่ำเพ้ออยู่เป็นเดือนแล้วโทษตัวเองตลอดว่าถ้าวันนั้นอยู่ตรงนั้นให้นานกว่านี้เขาคงไม่เสียรึป่าว ถ้าอยู่นานกว่านี้คงช่วยทันมั้ย ถ้าเกิดว่าอยู่ตรงนั้นเขาจะพูดอะไรรึป่าว ต่อหน้าคนอื่นๆมากมายเราก็ร่าเริงให้เขาเห็นว่าเราหายเศร้าแล้วนะกลับมาเป็นคนเดิมสดใสร่าเริง แต่ใจจริงเปล่าเลยมันยังเศร้ามากๆ ทุกวันสำคัญจะไม่มีเขาอีกแล้ว แต่พอมองย้อนกลับไปดูครอบครัวตัวเองยังจำได้ดีเลยค่ะ ว่าไม่ได้มีแค่เราที่เจ็บปวดครอบครัวเราก็ด้วย วันนั้นแม่กับน้องร้องไห้แล้วมากอดเราไว้มันเป็นอะไรที่แย่ที่สุดเลย นั่งมองรูปแฟนแล้วแมวที่เลี้ยงมาแต่เล็กจนแม่เปห่วง จนเวลาผ่านมา5เดือนแล้ว เพื่อนแนะนำให้เปิดใจอีกครั้งให้โอกาสกับตัวเองได้เริ่มใหม่กับชีวิตทุกคนว่ามันเร็วไปมั้ย มันสมควรรึป่าว จะโดนตำหนิจากครอบครับแฟนมั้ย แล้วเราควรรู้สึกยังไง ถ้าเรารู้สึกผิดมากๆที่ต้องเปิดใจอีกครั้งเพราะติดคำมั้นสัญญาของแฟนจะต้องทำยังไงดี