คือ เราคิดว่าตัวเราเองเป็นโรคสองบุคลิก แต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันมีจิงรึป่าวถ้ามันมีเราควรทำยังไงกับมันคะ
ตอนแรกเลยตอนนั้นเราอายุประมาณ 15-16 ก็เด็กผู้หญิงธรรมดาที่เป็นเด็กชอบเรียนชอบนั่งเงียบๆมีเพื่อนสนิท1-2คนโดยสภาพเเวดล้อมรอบข้างก็จะมีแต่เด็กเกเรโดนแกล้งบ้างเป็นบางที่บางครั้งก็เจอครูอาจารที่อคติใส่ มันเหมือนสร้างตัวตนขึ้นมาอีกคนอยู่ดีๆก็กลายเป็นคนเอาแต่ใจขี้โวยวายมองตาแข็งใส่เพื่อนอารมณ์ฉุนเฉียวควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ มีเรื่องตบตีตลอดบางครั้งก็คิดจะเอามีดไปแทงเพื่อนหรือคนที่เราไม่ชอบด้วยซ้ำตอนนั้นคงคิดว่าเป็นช่วงวัยรุ่น ผ่านไปนานๆก็เริ่มเก็บอารมณ์เองได้ ปัจจุบันอาการแบบนี้มันกลับมาอีกครั้งนึงแล้วตอนนี้เราอายุ23 คือโตมาจากตอนนั้นมากแล้วอาการมันกลับมาอีกจากเป็นคนน่ารักสดใสชอบเล่นชอบเที่ยวกลับกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดฉุนเฉี่ยวมองตาแข็งใส่คนที่ไม่ชอบในจิตใต้สำนึกคือรู้ตัวนะคะว่ามันเป็นสิ่งไม่ดีกิริยามารยาทที่แย่ แต่มันห้ามไม่ได้มีบางครั้งนั่งคุยคนเดียวช่วงมีอาการที่ผิดปกติจะมีอาการแปลกๆเช่นชอบนั่งมองส่องกระจกอยู่ตลอดเวลาจากคนที่มองดูเป็นเด็กสดใสกลายเป็นสาวมั่นพูดจาไม่สนใครแต่ในใจคือเราไม่อยากทำแบบนั้นแต่ห้ามตัวเองไม่ได้บางครั้งก็มานั่งร้องไห้ถึงเรื่องแย่ๆในอดีตในตอนที่รู้สึกอ่อนแอแต่พอสักพัก ก็กลับมาฮึบสู้โดยใช้อีกบุคลิกนึงเป็นที่กัมบังต่อสู้ไม่ให้ใครมาลังแกอีกคนที่อ่อนแอ คืออาการแบบนี้เราควรจะทำไงคะ มันมีผลต่อขีวิตในด้านอารมณ์เก็บอาการไม่ค่อยได้เคยถึงขั้นพูดไม่ดีกับทางผู้ใหญ่เลย
โรคสองบุคลิก????
ตอนแรกเลยตอนนั้นเราอายุประมาณ 15-16 ก็เด็กผู้หญิงธรรมดาที่เป็นเด็กชอบเรียนชอบนั่งเงียบๆมีเพื่อนสนิท1-2คนโดยสภาพเเวดล้อมรอบข้างก็จะมีแต่เด็กเกเรโดนแกล้งบ้างเป็นบางที่บางครั้งก็เจอครูอาจารที่อคติใส่ มันเหมือนสร้างตัวตนขึ้นมาอีกคนอยู่ดีๆก็กลายเป็นคนเอาแต่ใจขี้โวยวายมองตาแข็งใส่เพื่อนอารมณ์ฉุนเฉียวควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ มีเรื่องตบตีตลอดบางครั้งก็คิดจะเอามีดไปแทงเพื่อนหรือคนที่เราไม่ชอบด้วยซ้ำตอนนั้นคงคิดว่าเป็นช่วงวัยรุ่น ผ่านไปนานๆก็เริ่มเก็บอารมณ์เองได้ ปัจจุบันอาการแบบนี้มันกลับมาอีกครั้งนึงแล้วตอนนี้เราอายุ23 คือโตมาจากตอนนั้นมากแล้วอาการมันกลับมาอีกจากเป็นคนน่ารักสดใสชอบเล่นชอบเที่ยวกลับกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดฉุนเฉี่ยวมองตาแข็งใส่คนที่ไม่ชอบในจิตใต้สำนึกคือรู้ตัวนะคะว่ามันเป็นสิ่งไม่ดีกิริยามารยาทที่แย่ แต่มันห้ามไม่ได้มีบางครั้งนั่งคุยคนเดียวช่วงมีอาการที่ผิดปกติจะมีอาการแปลกๆเช่นชอบนั่งมองส่องกระจกอยู่ตลอดเวลาจากคนที่มองดูเป็นเด็กสดใสกลายเป็นสาวมั่นพูดจาไม่สนใครแต่ในใจคือเราไม่อยากทำแบบนั้นแต่ห้ามตัวเองไม่ได้บางครั้งก็มานั่งร้องไห้ถึงเรื่องแย่ๆในอดีตในตอนที่รู้สึกอ่อนแอแต่พอสักพัก ก็กลับมาฮึบสู้โดยใช้อีกบุคลิกนึงเป็นที่กัมบังต่อสู้ไม่ให้ใครมาลังแกอีกคนที่อ่อนแอ คืออาการแบบนี้เราควรจะทำไงคะ มันมีผลต่อขีวิตในด้านอารมณ์เก็บอาการไม่ค่อยได้เคยถึงขั้นพูดไม่ดีกับทางผู้ใหญ่เลย