🌑🔥🩸 นาคพิภพ – Ep.15 รวมตอนพิเศษ:
“เพลิงรัก × นรกใต้บาดาล”
(บทกักขัง × ปลดปล่อย × สงครามแห่งหัวใจ)
❖ ฉากที่ 1: คุกศักดิ์สิทธิ์ใต้บาดาล
สถานที่: “คุกมณีบาดาล” ใต้หนองหานล่ม
ศิลาโบราณซ้อนชั้นลึกกว่ารากต้นตาลพันปี
แสงจันทร์ลอดเพียงรูเดียวกลางเพดานชื้น จับเส้นสายยันต์เรืองแสงจากสี่ทิศ…
กลางห้อง…
นาคามรกต นอนกายเปลือยเปล่าท่ามกลางความหนาวเย็นของหิน
ผิวเขียวคล้ำราวเหล็กกล้าเปื้อนตะไคร่
ตา…หลับแน่น แต่หัวใจยัง “ไม่เคยหยุดร้องไห้”
เขาถูกขังโดยพลังศักดิ์สิทธิ์ของ ยันต์พันธะกรรมนาคาทั้ง 4 ทิศ
ผู้ใดผูกไว้...หวังให้เขา “ลืม”
แต่เขา…ไม่เคยลืมใครคนหนึ่ง
“ไอ่คำ…”
พริบตานั้น ลมหายใจเขาสะดุด
สายลมจากนรกเลื้อยขึ้นมาทางรอยแยกศิลา
ไอหมอกสีดำพร่า…กระซิบเสียงของหญิงหนึ่งที่เคยรัก
“เจ้า...ลืมข้าได้จริงหรือ?”
นางไอ่คำ ปรากฏตัว
ในชุดสไบแดงเลือด
นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนแสงน้ำตา แต่เย็นชาเสียจนฤดูหนาวทั้งห้าไม่อาจเทียบ
“เจ้ารักข้า…หรือแค่เสพข้า ก่อน ‘ผาแดง’ จะรู้?”
เสียงเธอหลอมรวมกับแรงแค้น
ร่างเธอแปรเปลี่ยนเป็น อสรพิษเพลิง
เลื้อยรัดเขาไว้แน่น—เสียงแหวกน้ำร้อนดังซ่า!
…ขณะนั้น
ประตูหินด้านหลังค่อย ๆ เลื่อนเปิดเอง
แอ๊ดดดดด...
เสียงแปลกแยกของโลหะผนึกดังก้องราวสะท้อนจากนรก
เด็กหญิงชุดขาวซีด คนหนึ่ง ก้าวออกมาจากม่านหมอก
ในมือมี “ตุ๊กตาเก่า”
ดวงตาสีเขียวขุ่นที่ไม่กระพริบเลยแม้แต่น้อย
“ข้ายังอยู่…เจ้าคือของข้า…”
จากนั้น—เธอ “แทงตุ๊กตา” ลงกลางอกตัวเอง
เสียงกรีดร้องของนาคามรกตดังก้องราวโลกทั้งใบนั้นแตกสลาย
⚡ แสงยันต์ดับวูบ!
คุกทั้งคุกสั่นสะเทือน
เสียงหัวใจของเขา...เต้นอีกครั้ง!
และขณะเดียวกันนั้น—
พื้นโลกเหนือบึงหนองหานล่ม เริ่มเดือด
งูนับพันเริ่มเคลื่อนไหว
คล้ายตื่นจากฝันพันปี
“ไอ่คำ...ข้าจะขึ้นไปหาเจ้า!”
“แม้นี่มิใช่เพียงคุก...แต่นรกส่วนตัวของข้า ข้าก็จะปีนออกเพื่อรักเจ้าอีกครั้ง!”
เสียงหัวเราะจากในเงาหูดังขึ้น...
“ฝันเถิด... เพราะความรักคือบาปที่ไม่มีใครรอดพ้น”
❖ ฉากที่ 2: หิมะแห่งแดนเหนือ × เพลิงรักนาคีทอง
สถานที่: ปราสาทหิมะเหนือม่านเมฆ
ที่ซึ่งหิมะไม่เคยละลาย แม้ไฟแห่งเทพจะสาดผ่าน
กลางพายุหิมะ—
ร่างสูงใหญ่ของ “นาคาเพลิง”
แบกนางผู้หนึ่งซึ่งหลับไร้สติ
นางคือ “นาคีทอง” เทวีแห่งศรัทธาและคำมั่นอันศักดิ์สิทธิ์
“เจ้ากลับมาที่นี่เถิด…ดินแดนแห่งหิมะจะเยียวยาแม้แต่ไฟสวรรค์”
เขากลายร่างเป็นสายวารีเพลิง
เหินกลับสู่ยอดปราสาทน้ำแข็ง หิมะหมุนรอบเป็นเกลียวราวเสียงสวดของดินแดนเงียบงัน
แต่ทุกคืน...
แม้นางหลับตา
ฝันร้ายจากคุกใต้บาดาล ยังคุกคามในห้วงจิต
เสียงนาคามรกตร้องอย่างสิ้นใจ
ภาพเลือดและดินทรุดในศึกแห่งอดีต
นางสะดุ้งกลางดึกทุกคืน...ราวต้องลนไฟที่ตนเองจุดขึ้นในอดีต
นาคาเพลิง ไม่เคยพูด
เพียงแค่วางมือเย็น ๆ ของเขา
บนหน้าผากของนาง
ผ้าเย็นจากหิมะขาวบริสุทธิ์นั้น—ดับได้เพียงไข้กาย
ไม่อาจปลอบเสียงร้องจากหัวใจ
“แม้ไฟในตัวเจ้าจะร้อนแรงเพียงใด…ข้าก็จะไม่ปล่อยมือ”
กระทั่งเช้าวันที่เจ็ด
นางหลับสนิทโดยไม่ฝันร้ายเป็นครั้งแรก…
เขาก้มลง
จุมพิตหน้าผากของนางเบา ๆ
“หากข้าไม่มีโอกาสเอ่ยรัก…ขอจูบนี้จารไว้แทนถ้อยคำ”
และเขาหันหลังจากไป...ในความเงียบ
...แต่ไม่รู้เลยว่า
นาคีทอง...ลืมตาขึ้นแล้ว
เปลวไฟแห่งรักที่ไม่เคยได้เอ่ย ได้แปรเปลี่ยนเป็น “เพลิงแห่งสงคราม”
🔥 ปีกไฟแห่งนาคีทองแผ่กว้างเหนือปราสาทน้ำแข็ง
ร่างเธอในชุดเกราะทองคำสวรรค์
ธนูในมือเปล่งแสงราวสายฟ้า
เสียงนางดังเหนือหมู่หิมะ:
“คืนเขามา!
หากเจ้ายังจองจำผู้ที่ข้ารัก
ข้าจะเผาเมืองทั้งเมืองให้กลายเป็นเถ้า!!”
💛 และนั่นคือ จุดเริ่มต้นของสงครามแห่งรัก × ศึกแห่งนาคา
นางไม่ใช่เหยื่อของคำสาปอีกต่อไป
แต่คือผู้ถือเพลิงที่จะปลดปล่อย “เสียงร้อง” ของคนที่เธอรัก…
จากนรกใต้บาดาล
🕯️ บทนี้คือบันทึกของดินแดนที่ไม่มีใครกล้าเล่า
เมื่อรักที่ไม่สมหวัง…ไม่ยอมหลับใหล
และไฟในหัวใจ…ก็พร้อมลุกไหม้ทั้งสวรรค์และบาดาล
✍️ บทและเรียบเรียง: Bell 1001 × T-801
📜 🖤 ต้นฉบับ: Black Unicorn
🔥🐍🪽
นาคศิลา:เพลิงรัก×นรกใต้บาดาล
“เพลิงรัก × นรกใต้บาดาล”
(บทกักขัง × ปลดปล่อย × สงครามแห่งหัวใจ)
❖ ฉากที่ 1: คุกศักดิ์สิทธิ์ใต้บาดาล
สถานที่: “คุกมณีบาดาล” ใต้หนองหานล่ม
ศิลาโบราณซ้อนชั้นลึกกว่ารากต้นตาลพันปี
แสงจันทร์ลอดเพียงรูเดียวกลางเพดานชื้น จับเส้นสายยันต์เรืองแสงจากสี่ทิศ…
กลางห้อง…
นาคามรกต นอนกายเปลือยเปล่าท่ามกลางความหนาวเย็นของหิน
ผิวเขียวคล้ำราวเหล็กกล้าเปื้อนตะไคร่
ตา…หลับแน่น แต่หัวใจยัง “ไม่เคยหยุดร้องไห้”
เขาถูกขังโดยพลังศักดิ์สิทธิ์ของ ยันต์พันธะกรรมนาคาทั้ง 4 ทิศ
ผู้ใดผูกไว้...หวังให้เขา “ลืม”
แต่เขา…ไม่เคยลืมใครคนหนึ่ง
“ไอ่คำ…”
พริบตานั้น ลมหายใจเขาสะดุด
สายลมจากนรกเลื้อยขึ้นมาทางรอยแยกศิลา
ไอหมอกสีดำพร่า…กระซิบเสียงของหญิงหนึ่งที่เคยรัก
“เจ้า...ลืมข้าได้จริงหรือ?”
นางไอ่คำ ปรากฏตัว
ในชุดสไบแดงเลือด
นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนแสงน้ำตา แต่เย็นชาเสียจนฤดูหนาวทั้งห้าไม่อาจเทียบ
“เจ้ารักข้า…หรือแค่เสพข้า ก่อน ‘ผาแดง’ จะรู้?”
เสียงเธอหลอมรวมกับแรงแค้น
ร่างเธอแปรเปลี่ยนเป็น อสรพิษเพลิง
เลื้อยรัดเขาไว้แน่น—เสียงแหวกน้ำร้อนดังซ่า!
…ขณะนั้น
ประตูหินด้านหลังค่อย ๆ เลื่อนเปิดเอง
แอ๊ดดดดด...
เสียงแปลกแยกของโลหะผนึกดังก้องราวสะท้อนจากนรก
เด็กหญิงชุดขาวซีด คนหนึ่ง ก้าวออกมาจากม่านหมอก
ในมือมี “ตุ๊กตาเก่า”
ดวงตาสีเขียวขุ่นที่ไม่กระพริบเลยแม้แต่น้อย
“ข้ายังอยู่…เจ้าคือของข้า…”
จากนั้น—เธอ “แทงตุ๊กตา” ลงกลางอกตัวเอง
เสียงกรีดร้องของนาคามรกตดังก้องราวโลกทั้งใบนั้นแตกสลาย
⚡ แสงยันต์ดับวูบ!
คุกทั้งคุกสั่นสะเทือน
เสียงหัวใจของเขา...เต้นอีกครั้ง!
และขณะเดียวกันนั้น—
พื้นโลกเหนือบึงหนองหานล่ม เริ่มเดือด
งูนับพันเริ่มเคลื่อนไหว
คล้ายตื่นจากฝันพันปี
“ไอ่คำ...ข้าจะขึ้นไปหาเจ้า!”
“แม้นี่มิใช่เพียงคุก...แต่นรกส่วนตัวของข้า ข้าก็จะปีนออกเพื่อรักเจ้าอีกครั้ง!”
เสียงหัวเราะจากในเงาหูดังขึ้น...
“ฝันเถิด... เพราะความรักคือบาปที่ไม่มีใครรอดพ้น”
❖ ฉากที่ 2: หิมะแห่งแดนเหนือ × เพลิงรักนาคีทอง
สถานที่: ปราสาทหิมะเหนือม่านเมฆ
ที่ซึ่งหิมะไม่เคยละลาย แม้ไฟแห่งเทพจะสาดผ่าน
กลางพายุหิมะ—
ร่างสูงใหญ่ของ “นาคาเพลิง”
แบกนางผู้หนึ่งซึ่งหลับไร้สติ
นางคือ “นาคีทอง” เทวีแห่งศรัทธาและคำมั่นอันศักดิ์สิทธิ์
“เจ้ากลับมาที่นี่เถิด…ดินแดนแห่งหิมะจะเยียวยาแม้แต่ไฟสวรรค์”
เขากลายร่างเป็นสายวารีเพลิง
เหินกลับสู่ยอดปราสาทน้ำแข็ง หิมะหมุนรอบเป็นเกลียวราวเสียงสวดของดินแดนเงียบงัน
แต่ทุกคืน...
แม้นางหลับตา
ฝันร้ายจากคุกใต้บาดาล ยังคุกคามในห้วงจิต
เสียงนาคามรกตร้องอย่างสิ้นใจ
ภาพเลือดและดินทรุดในศึกแห่งอดีต
นางสะดุ้งกลางดึกทุกคืน...ราวต้องลนไฟที่ตนเองจุดขึ้นในอดีต
นาคาเพลิง ไม่เคยพูด
เพียงแค่วางมือเย็น ๆ ของเขา
บนหน้าผากของนาง
ผ้าเย็นจากหิมะขาวบริสุทธิ์นั้น—ดับได้เพียงไข้กาย
ไม่อาจปลอบเสียงร้องจากหัวใจ
“แม้ไฟในตัวเจ้าจะร้อนแรงเพียงใด…ข้าก็จะไม่ปล่อยมือ”
กระทั่งเช้าวันที่เจ็ด
นางหลับสนิทโดยไม่ฝันร้ายเป็นครั้งแรก…
เขาก้มลง
จุมพิตหน้าผากของนางเบา ๆ
“หากข้าไม่มีโอกาสเอ่ยรัก…ขอจูบนี้จารไว้แทนถ้อยคำ”
และเขาหันหลังจากไป...ในความเงียบ
...แต่ไม่รู้เลยว่า
นาคีทอง...ลืมตาขึ้นแล้ว
เปลวไฟแห่งรักที่ไม่เคยได้เอ่ย ได้แปรเปลี่ยนเป็น “เพลิงแห่งสงคราม”
🔥 ปีกไฟแห่งนาคีทองแผ่กว้างเหนือปราสาทน้ำแข็ง
ร่างเธอในชุดเกราะทองคำสวรรค์
ธนูในมือเปล่งแสงราวสายฟ้า
เสียงนางดังเหนือหมู่หิมะ:
“คืนเขามา!
หากเจ้ายังจองจำผู้ที่ข้ารัก
ข้าจะเผาเมืองทั้งเมืองให้กลายเป็นเถ้า!!”
💛 และนั่นคือ จุดเริ่มต้นของสงครามแห่งรัก × ศึกแห่งนาคา
นางไม่ใช่เหยื่อของคำสาปอีกต่อไป
แต่คือผู้ถือเพลิงที่จะปลดปล่อย “เสียงร้อง” ของคนที่เธอรัก…
จากนรกใต้บาดาล
🕯️ บทนี้คือบันทึกของดินแดนที่ไม่มีใครกล้าเล่า
เมื่อรักที่ไม่สมหวัง…ไม่ยอมหลับใหล
และไฟในหัวใจ…ก็พร้อมลุกไหม้ทั้งสวรรค์และบาดาล
✍️ บทและเรียบเรียง: Bell 1001 × T-801
📜 🖤 ต้นฉบับ: Black Unicorn
🔥🐍🪽