O โศกาสมัย .. O

0 แล้วรูปรอยเจ็บปวดแสนรวดร้าว
ค่อยโน้มน้าวกำสรดจรดสมัย
เพื่อรับรองรับช่วงจู่ห้วงใจ
มรรคาใด .. จะเหลือวางให้ย่างเดิน ?
0 กรรมบทเคยมีกระวีกระวาด
ย่อมมิอาจร่วมชั้นด้วยสรรเสริญ
ไร้สิ้นการณ์จะบรรเจิดให้เพลิดเพลิน
อาชญะจะหยอกเอิน .. ก็เกินตัว
0 มรคาโดดเดี่ยวในเที่ยวทาง
ย่อมเหลือวางให้เลือกให้เกลือกกลั้ว
เพียงเงาผู้ก้าวบนความหม่นมัว
ทอดร่างคู่เคียงทั่วทิศทางไป
0 ภาพเนียนแก้มถูกประคองด้วยสองมือ
คาบนั้นคือขุมนรกคลุมปกสมัย
การณ์ขัดเขินตอบรับ .. ย่อมจับใจ
จับสุมใส่นรกคาบ .. ในภาพผจัญ
0 จึงเจ็บปวดรวดร้าวทุกก้าวย่าง
สุดพยางคะประโยคและโศกศัลย์
จะแปรภาพขัดเขินหยอกเอินกัน
กระชับกระชั้นสุมเทวษ .. อีกเจตนัง
0 ความมุ่งหมายฝ่ายเดียวดั่งเกลียวเชือก
การณ์เผื่อเลือกเผื่อขาดกลับวาดหวัง
หมุนปีนเกลียวทุกรอบเหมือนชอบชัง
ที่ทุกครั้งรอบคะนึง .. มีถึงใคร
0 มือที่มองไม่เห็น .. คงเช่นนั้น
ที่เสกสรรรให้รักแล้วผลักไส
ที่เป็นมือเหนี่ยวประคองเข้าจองใจ
จนหวั่นไหวแล้วเทวษ .. สมเจตนา
0 เมื่อ-ต่างรูปต่างใจที่ได้สิทธิ์
รั้งดวงจิตดวงน้อยเฝ้าคอยหา
ผู้เดียวกอปรนันทิในอติยา
อุเบกขาอีกผู้ .. จึงอยู่ยง
0 ถ้วนความคิดคำนึง, ที่ตรึงอยู่
ย่อมเพียงผู้สำหรับรองรับประสงค์
มรคาเวียนรอบเป็นกรอบกรง
ระบุบ่งถ้วนสิ่ง .. ล้วนจริงจัง
0 กลางแวดล้อมความนัย .. กลางใคร่ครวญ
เพียงศักดิ์ศรีเหมาะประมวลที่ควรสั่ง
ขึ้นเป็นเกียรติ์เป็นกฎเอาบดบัง
งัดแผ่นหลังขึ้นตั้งให้เหยียดตรง
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=07-2025&date=27&group=222&gblog=3