ผมอยากเล่าความความล้มเหลวในการใช้ชีวิตของตัวเองที่ทำให้ในทุกๆความสัมพันธ์ที่มีรอบตัวผมทุกครั้งมันจะจบที่ความเศร้าและความเกลียดชัง และส่งผลให้ทุกวันนี้ผมกลายเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ในห้องและคิดว่าการจากไปคือทางออก ตั้งแต่ประถมผมก็ถูกบูลลี่หน้าตาร่างกาย ถูกดูถูกเหยียดหยามและคิดว่าเป็นแค่เรื่องตลกมาตลอด พอขึ้นมามัธยมเพื่อนๆชุดเดิมก็ตามมากันครบ ผมก็ยังโดนแบบเดิมมาเรื่อยๆโดนด่าโดนว่า โดนต่อยโดนขู่ทำร้าย ยืนอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรให้ก็โดนหาว่าทำหน้าตาหาเรื่องคนอื่น ถึงอย่างนั้นคนดีๆที่เข้าหาก็มีแต่ผมกับผลักไสพวกเขาออกไป ผมคิดเสมอว่าที่ตัวเองโดนแบบนี้เพราะตัวผมไม่มีค่าพอ เป็นแค่เปลือกปลอมๆที่รอวันตายก็เท่านั้น ไม่มีค่าพอให้ใครรักไม่มีเลย ด้วยชุดความคิดแบบนั้นทำให้ผม วนเวียนอยู่กับกลุ่มที่กลั่นแกล้งผม ผมพยายามกลมกลืนไปกับพวกเขา ทำตัวหยาบคาย ทำตัวถ่อยและมองว่าสิ่งที่ตัวเองโดนมันเป็นแค่เรื่องตลก การทำแบบนั้นในตอนนั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีคุณค่าอยู่บ้างในฐานะตัวตลกคอยให้เพื่อนๆเดินผ่านแล้วตบหัวแตะตัดขาผลักเข้ากองหญ้า ด่าพ่อล่อแม่พูดจาดูถูกเหยียดหยามอย่างไรก็ได้ จะทำอะไรกับผมก็ได้ผมเคยว่าแถมยังทำท่าทีเสแสร้งตลกไปกับสิ่งเหล่านั้นด้วย

         ผมลัพธ์ก็คือจนจบมัธยมปลาย ผมไม่มีเพื่อนจริงๆหลงเหลืออยู่เลย คนดีๆที่เข่ามาผมก็พยายามหลีกหนีเพราะกลัวว่าเขาจะรับรู้ว่าผมนั้นมันไร้ค่าแค่ไหน นอกจากนั้น ผมก็ไม่มีเป้าหมายอะไรเลยในชีวิต ไม่มีความสามารถอะไรเลย ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะเรียนอะไรต่อ ชอบอะไรอยากเป็นอะไร อยากทำอะไร เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยเชื่อใจในตัวเองเลย พอมีเรื่องที่อยากทำและลองทำดูก็จะถูกมองเป็นเรื่องตลกไร้สาระ แม้กระทั่งแค่ ผมลองอัพโหลดรูปตัวเองลงเฟสบุ้คดูครั้งแรกก็ถูกแคปมาวิจารณ์มาหัวเราะสนุกสนานกันในกลุ่มผมไม่เคยมองเห็นคุณค่าผ่านสายตาตัวเองเลย จนตอนนี้ผมเรียนปี3คณะนิติศาสตร์ด้วยเหตุผลที่คะแนนมันถึงพอดี ผมเรียนไปอย่างไร้จุดหมายไร้ความอยาก เรียนแค่ให้ผ่านไปวันๆ เอาแค่ให้พอผ่านให้พอจบ ทุกวันนี้ผมไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว มหาวิทลัยชื่อดังสถานที่กว้างขวางผู้คนมากมายลายล้อม แต่ผมกลับรู้สึกโดดเดี่ยว โอกาศในการเติบโตมากมาย แต่ผมกลับเลือกที่จะขังตัวเองไว้ในห้อง ทำได้แค้หนีปัญหาไปวันๆ มันดูขี้แพ้และน่าสมเพศมากๆเลยว่าไหมครับ ผมก็คิดแบบนั้น ทุกวันนี้ผมหนีปัญหาหนีความรู้สึกแย่ๆด้วยการเสพคอนเท้นต์มหาศาลในอินเตอร์เน็ตไถฟีดไปเรื่อยๆ คอยเติมเต็มโดปามีนให้ตัวเองอย่างไม่รู้จบ ผมไม่เคยแชร์เรื่องนี้ในสาธารณะที่ไหนเลย ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย แม้แต่ครอบครัวตัวเอง ที่ตอนนี้น่าจะมองว่าผมก็คนเรียนเก่งและเพื่อนฝูงมากมายชีวิตแฮปปี้ ผมพยายามทำให้พวกเขามองผมแบบนั้น เพราะผมไม่อยากให้พวกเขารับรู้ไม่อยากให้พวกเขาผิดหวัง ไม่อยากให้พวกเขาต้องรู้สึกไม่ดีอะไรเลย แต่ผมก็ไม่สามา่รถทำอะไรให้พวกเขาได้เช่นกัน ผมเกลียดตัวเองจริงๆครับ เกลียดมากๆเลย ผมไม่อยากเป็นคนแบบนี้แล้ว แต่ผมก็หยุดไม่ได้ ผมสู้กับความคิดในหัวในทุกๆวันว่าจะอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ดี จนมาวันนี้ผมอยากลองเล่าเรื่องแบบนี้ให้มนุษย์สักคนนึงฟังดูครับ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองทำไปทำไม ผมคงอยากเรียกร้องความสนใจแค่เพียงเท่านี้แหละครับ ขอบคุณใครก็ตามที่อ่านจนจบด้วยครับ ขอบคุณจริงๆที่สละเวลาอันมีค่าของคุณอ่านอะไรที่ไร้สาระและน่ารังเกียจของผม ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ