ผมเคยเป็นคนที่หมดเงินกับของกินเยอะมาก
ไม่ได้กินเพราะหิวทุกครั้ง แต่หลายครั้งก็เพราะอารมณ์ล้วน ๆ — เครียดก็กิน เศร้าก็กิน เบื่อก็กิน

เช้าเริ่มด้วยข้าวเหนียวหมูปิ้ง + ชาขวดต้มน้ำตาล
สาย ๆ สั่งกาแฟหวาน ๆ มากินกับขนมปังจากร้านสะดวกซื้อ
บ่าย ๆ อยากของมันของทอด ฟาสต์ฟู้ด
เย็นกลับบ้านก็หาข้าวเย็น + น้ำอัดลมเย็น ๆ กิน
ดึก ๆ นั่งดูซีรีส์ ขาดขนมจุกจิกไม่ได้เลย

บางวันถ้าลองนับรวม ๆ หมดไปวันละหลายร้อย
ทั้งที่บางอย่าง… ก็ไม่ได้อยากกินจริง ๆ ด้วยซ้ำ
แต่กินเพราะความเคยชิน ใจมันพาไป ปากก็เผลอตามไป
แล้วสิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร?
มันไม่ใช่ความสุขหรอก
แต่มันคือความอ้วน ความง่วง ความอึดอัด ความทรมาน
และเงินที่ค่อย ๆ หายไปแบบไม่รู้ตัว
ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรมาก
แค่บอกตัวเองว่า "ให้รางวัลตัวเองบ้าง"
จนวันหนึ่ง เริ่มตั้งคำถามว่า...
“เรากินแบบนี้ไปทำไม?”

เลยลองเปลี่ยนดู...
หุงข้าวหอมมะลิกินเอง → 3 มื้อ ไม่ถึง 10 บาท
ซื้อกับข้าวถุงละ 30 → แบ่งกินได้ 2 มื้อ วันนึงตก 45 บาท
กาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาล ชงเอง → 8 บาท/วัน
ชาหลากชนิดไม่ใส่น้ำตาล ชงใส่ขวดเอง → เฉลี่ยขวดละ 6 บาท กินวันละ 2 ขวด
น้ำเปล่า 600 มล. → ขวดละ 2 บาท วันละ 2 ขวด
ถั่วต่าง ๆ วันละนิดหน่อย → ประมาณ 10 บาท
ดื่มนมจืดวันละ 1 กล่อง → ประมาณ 8 บาท
ไม่ซื้อของหวาน ไม่กินน้ำอัดลม ไม่กินจุกจิก เลี่ยงขนมปัง และไม่กินตามกระแส
ที่พักอยู่ใกล้ที่ทำงาน → เดินเอา ไม่เสียค่าเดินทาง

รวม ๆ แล้ว วันนึงใช้ไม่ถึง 100 บาท
แต่สุขภาพดีขึ้นเยอะ ขับถ่ายเป็นเวลาทุกวัน ร่างกายเบาขึ้น ใจนิ่งขึ้น
และมีเงินเหลือมากขึ้นแบบไม่รู้ตัว

ส่วนเรื่องออกกำลังกาย ผมก็เรียบง่ายที่สุดเหมือนกัน
ไม่เข้ายิม ไม่ใช้อุปกรณ์ ไม่ออกตามตาราง
เพราะรู้ตัวดีว่า ถ้าต้องทำอะไรซ้ำ ๆ ทุกวัน ผมจะเบื่อแล้วเลิกเร็วมาก
เลยใช้แค่ช่วงเวลาระหว่างวัน
ตอนเดินกลับห้อง หรือขึ้นไปเอารถ ผมจะไม่ขึ้นลิฟต์
แต่จะวิ่งขึ้นบันไดแทน — ข้ามขั้น จับราว วิ่งให้เร็วที่สุด
บางวันวิ่งขึ้นชั้น 7 ด้วยรองเท้าแตะหูหนีบ ใช้เวลา 31 วินาที
แต่ปกติก็ขึ้นแค่ชั้น 5 ใช้เวลาประมาณ 22 วิ
ไม่ต้องเปลี่ยนรองเท้า ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อ
จบเร็วมาก จนยังไม่ทันรู้สึกว่า “กำลังออกกำลังกายอยู่” ด้วยซ้ำ
แต่พอวิ่งเสร็จ หัวใจเต้นแรง สูบฉีด HR ขึ้นถึง 120
ร่างกายได้กระตุ้นเต็ม ๆ ภายในเวลาไม่ถึงนาที

พอเริ่มปล่อยวาง และลองอยู่แบบเรียบง่าย
ก็พบว่า... ชีวิตมันเบาสบายกว่าที่เคยคิดไว้เยอะเลย
ทำทั้งหมดนี้มาปีกว่าแล้ว

ถามว่าอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไหม?
ไม่เลย

เพราะตอนนี้ไม่ได้แค่ "อยู่ได้"
แต่ "อยู่ดี" แบบเรียบง่าย สบายใจ และไม่ต้องวิ่งตามอะไรทั้งนั้น
ไม่จำเป็นต้องเป๊ะเหมือนผม
แต่ถ้าใครกำลังเหนื่อย กำลังรู้สึกว่าชีวิตมันวุ่นวายเกินไป
ลองช้าลง แล้วดูว่า สิ่งที่เรากำลังทำ กำลังกินอยู่...
มันตอบสนองอะไรในใจเราจริง ๆ หรือเปล่า?
บางที... “การปล่อยวาง” แค่นิดเดียว
ก็ทำให้ชีวิตโล่งขึ้นได้เยอะเลย

ชีวิตไม่จำเป็นต้องมีอะไรเยอะ
แค่รู้ว่าเรากำลังทำอะไร กินอะไร และ “เพื่ออะไร”
แค่นั้น... ก็เพียงพอแล้ว