ตามหัวข้อที่กล่าวค่ะ ว่าทำยังไงถึงจะอยู่ในครอบครัวที่ท็อกซิกได้โดยไม่เครียด ครอบครัวของเราค่อนข้างที่จะทะเลาะกันบ่อยครั้ง ชอบพูดอะไรที่มันเป็นลบเสมอ ทุก ๆ วันมีแต่เสียงบ่นด้วยความกระแทกกระทั้น ตะคอกและใส่อารมณ์ทั้งที่มันเป็นเรื่องเล็ก ๆ พูดจริง ๆ คือมันไม่น่าฟังเอาเสียเลยค่ะ เป็นมลพิษทางเสียงที่บั่นทอนจิตใจมาก ๆ ตอนแรกเราก็ยังไม่เป็นอะไรหรอกค่ะครอบครัวเรายังไม่ทะเลาะกันบ่อยขนาดนี้ ตอนเด็ก ๆ ถึงยังมีความสุขดี ยิ้ม หัวเราะได้ แต่เรารู้สึกว่าพอเราเริ่มโตขึ้นรอยยิ้มเราก็ค่อย ๆ หายไป หัวเราะน้อยลง สาเหตุหลักที่ครอบครัวทะเลาะกันบ่อยขึ้นก็เพราะส่วนหนึ่งมันเกิดจากแม่ที่เริ่มป่วยเป็นโรควิตกกังวลค่ะ คุณแม่จะมีอารมณ์แปรปรวนและโมโหร้าย โกรธง่ายและยั้งอารมณ์ไม่อยู่ จนทำให้ระเบิดคำพูดลบ ๆ ออกมาเสมอ แต่แม่ไม่ค่อยทะเลาะกับเราหรอกค่ะ จะทะเลาะกับพ่อมากกว่า เราสงสารพ่อมาก ๆ เรารู้ว่าพ่อเข้าใจแม่ แต่บางครั้งคำพูดมันก็ทำร้ายจิตใจมากเกินไปจริง ๆ ช่วงหลัง ๆ แม่เริ่มไม่เป็นเหมือนแรก ๆ แต่เหมือนพ่อเก็บกดหรืออยากจะแก้แค้นแม่เล็ก ๆ หรือเปล่า พ่อชอบพูดประชดหรือแอบแซะแม่บ่อยมาก ๆ แม่ตามทันบ้างไม่ทันบ้าง แต่ครั้งไหนที่ตามทันแม่จะทะเลาะกับพ่อทันที แต่ก่อนเราอยู่โรงเรียนประจำค่ะ ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ตอนนี้ย้ายรร.มาใกล้บ้านแล้ว ทำให้ต้องอยู่บ้านตลอด
สิ่งที่เราเล่ามาตอนนี้มันเป็นปัญหาที่ทำให้เราใช้ชีวิตประจำวันลำบากมากค่ะ เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มไม่มีความสุขกับอะไรเลย เรารู้สึกปิดกั้นความรักจากคนในครอบครัว เรารักพวกเขานะคะ รับรู้ว่าตัวเองก็ยังถูกรัก แต่ความรู้สึกของเรามันปิดกั้น ไม่ได้รับความรักนั้นเข้ามา เราไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พวกคุณเข้าใจดี เราเริ่มไม่ปรึกษา ไม่อยากพูดอะไรกับพวกเขาเลย บางครั้งเราก็รู้สึกเศร้า ดิ่ง จนทำร้ายตัวเองระบายอารมณ์หรือคิดว่าถ้าตาย ๆ ไปซักทีก็คงดี แต่บางครั้งก็หงิดหงุดมาก เห็นอะไรนิดหน่อยก็โมโห โกรธง่าย คนในครอบครัวพูดอะไรกับเราก็ตามเราจะหงุดหงิดมาก ๆ จนอยากฆ่าให้ตายไปซะ แม้แต่หมาที่บ้านที่ไม่เคยตี ก็ตีมันโดยไม่รู้สึกผิด แต่ก่อนแค่จะยกมือก็ไม่กล้า สงสาร (ไม่ได้ตีแรงนะคะใช้มือตีตรงต้นขา เราเป็นคนมือเบา) สิ่งที่เคยชอบทำตอนนี้ไม่มีอารมณ์ทำเลยค่ะ ไม่มีสมาธิเลย ใครพูดอะไรคือได้ยินแต่จับใจความไม่ได้ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เหม่อลอยจนเริ่มเรียนไม่เข้าใจ อยากอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใคร
นั่นแหละค่ะตามที่พวกคุณได้อ่าน มันเป็นปัญหาสำหรับเรามาก เราไม่ได้มีเซฟโซนหรือคนให้ปรึกษา จึงได้มาตั้งกระทู้นี่แหละค่ะ ขอคำแนะนำจากคุณ ๆ ชาวพันทิปด้วยนะคะ
ทำยังไงถึงจะอยู่ในครอบครัวที่ท็อกซิกได้โดยไม่เครียด
สิ่งที่เราเล่ามาตอนนี้มันเป็นปัญหาที่ทำให้เราใช้ชีวิตประจำวันลำบากมากค่ะ เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มไม่มีความสุขกับอะไรเลย เรารู้สึกปิดกั้นความรักจากคนในครอบครัว เรารักพวกเขานะคะ รับรู้ว่าตัวเองก็ยังถูกรัก แต่ความรู้สึกของเรามันปิดกั้น ไม่ได้รับความรักนั้นเข้ามา เราไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พวกคุณเข้าใจดี เราเริ่มไม่ปรึกษา ไม่อยากพูดอะไรกับพวกเขาเลย บางครั้งเราก็รู้สึกเศร้า ดิ่ง จนทำร้ายตัวเองระบายอารมณ์หรือคิดว่าถ้าตาย ๆ ไปซักทีก็คงดี แต่บางครั้งก็หงิดหงุดมาก เห็นอะไรนิดหน่อยก็โมโห โกรธง่าย คนในครอบครัวพูดอะไรกับเราก็ตามเราจะหงุดหงิดมาก ๆ จนอยากฆ่าให้ตายไปซะ แม้แต่หมาที่บ้านที่ไม่เคยตี ก็ตีมันโดยไม่รู้สึกผิด แต่ก่อนแค่จะยกมือก็ไม่กล้า สงสาร (ไม่ได้ตีแรงนะคะใช้มือตีตรงต้นขา เราเป็นคนมือเบา) สิ่งที่เคยชอบทำตอนนี้ไม่มีอารมณ์ทำเลยค่ะ ไม่มีสมาธิเลย ใครพูดอะไรคือได้ยินแต่จับใจความไม่ได้ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เหม่อลอยจนเริ่มเรียนไม่เข้าใจ อยากอยู่คนเดียวไม่อยากเจอใคร
นั่นแหละค่ะตามที่พวกคุณได้อ่าน มันเป็นปัญหาสำหรับเรามาก เราไม่ได้มีเซฟโซนหรือคนให้ปรึกษา จึงได้มาตั้งกระทู้นี่แหละค่ะ ขอคำแนะนำจากคุณ ๆ ชาวพันทิปด้วยนะคะ