ไม่รู้สึกอะไรเเล้วกับชีวิต

อาการเเบบนี้เรียกว่าอะไร ครับ หมดหวังกับทุกอย่างบนโลกใบนี้เเล้ว ยิ้มไม่ออก หน้านิ่ง สมองคิดตลอดเวลา ไร้ความรู้สึก ไม่รู้สึกรักใคร ไม่ต้องการใครในชีวิต ตายก้อไม่รู้สึกกลัวเลย เเต่ก่อนเป็นคนร่าเริงยิ้มง่ายสนุกกับชีวิต รักพ่อเเม่

จุดเริ่มเปลี่ยนในชีวิต กลายเป็นคนไร้ความรู้สึกพ่ออเเม่ไปทำงาน ทิ้งผมไว้กับยาย ยาย​ไม่ค่อยชอบผมเพราะดื้อตอนเดกตัวมอมเเมม ​ตอน ป.3 เเกไปต่างจังหวัด ทิ้งผมใว้คนเดียว 1อาทิต ไห้หาอาหารกินเองไม่มีตังสักบาท ตอนป.5 พ่อเเม่อย่าล้าง กันไม่เคยอบอุ่นเลยตอนเด็ก ตอนป.6 ไปอยู่กับพ่อ เรียนจบป.6 ย่าเเนะนำไปบวชเรียน เเต่มันได้ดีไม่ได้อย่างที่คิด เจอทุกอยากในชีวิต  บวช4ปี ออกมาทำงานตอน15 กับพ่อ3-4ปี ก่อสร้าง หัวหน้าก้อโกงค่าเเรง กับมายุบ้าน พอ19 เริ่มไปหางานโรงทำคนเดียว เเรกๆก้อท้อมีเเต่คำดูถูก เหยียดหยาม เพราะไม่เคยทำงานเเบบนี้ ตอน20 เริ่มมีอะไรเข้าในชีวิต มีความรัก เเต่ก้อเเปปเดียว เเรกๆมีความสุข พอไปยุด้วยกันก้อไม่ใช่อย่างที่คิด เราเป็นคนใจเย็น เขาใจร้อน ไม่พอใจก้อทำลายข้าวของ เราไม่ชอบคนเเบบนี้ ก้อ เลิก เลยไม่มีความสึกกับความรักอีก ตอน23เริ่มเครียด เริ่มมีหนี้สินเข้ามาเกี่ยว ข้อง ผ่อนรถ ค่าห้อง บ้างทีตังก้อไม่พอใช้ ปรึกษา ญาติเขาก้อซ้ำเติม

สรุป ชีวิต นี้มีความ สุข บ้างไหมถามในสมองซ้ำๆ ตายได้ก้อภาวนา ซ้ำๆ เหนื่อย หมดหวังกับทุกสิ่ง ไม่เคยเชื่อใจใครอีกเลย เคยเขียนไดอารี่ ให้ตัวเองตายไปซ่ะ เคยกิน20-30เมด ก้อไม่ตาย เคยผุกคอตัวเอง เเต่ยังไม่ตัดสินใจ
เคยกดหัวลงน้ำจะได้ตาย ก้อไม่

ถามตัวเองว่า มีชีวิตไปเพื่อ อะไร ไม่รุ้สึกถึงอะไรเเล้ว
​เเต่ยังคิดบวกยุนิดๆ ว่าตายจะตกนรกนะ เพราะเคยบวชมาก่อน.............

อยากมีชีวิตที่ดีกับเขาบ้างเหนื่อยเเล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริง