ชอบตัวเองที่ไม่มีเเฟนที่สุดเเล้ว

คือเรามีเรื่องมาระบายอีกครั้ง เกี่ยวกับความรัก ตอนนี้ผู้เขียนอายุ18 เเล้วไม่เคยได้สัมผัสถึงความรักดีๆเลย อาจเพราะว่าเรียนเเละทำงานอยู่ตลอดไม่ได้โฟกัสเรื่องนี้มากเท่าไหร่ จนกระทั่งได้รู้จักกับคนหนึ่ง เราได้เจอเขาครั้งเเรกที่คอนมินิ บังเอิญไปนั่งด้วยกัน เกิดการผู้คุยกันปกติ เเละทักขอวิดิโอเพลงที่เขาถ่ายไว้ ทุกอย่างมันควรที่จะจบลงตรงนั้นเเล้วเเต่มันดูเหมือนยังไม่จบ เขาทักมาบ้างเราทักไปบ้างจนถึงตอนนี้มันลากยาวหลายเดือน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรากับเขาเป็นอะไรกันด้วยซ้ำ เพื่อนก็ไม่ใช่ เเฟน หรือคนคุยก็ไม่เชิง เเล้วเราก็จะถามเขาเเหละว่าเป็นอะไรกัน กันเเน่เพราะเราไม่อยากคิดไปเองให้มันจบๆ เเต่เขาดันเปิดตัวเเฟนคนเเรก เราไม่กล้าถามเพราะรู้เเละลึกๆเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเลยรอ รอวันที่เขาเลิกกัน รอที่จะถามเขาเเต่พอถึงวันที่เขาเลิกกันก็ไม่กล้าถามอะไรเลย บางที่มันทำให้เรามั่นใจว่าเขาอาจจะใช่เเต่ก็ไม่ใช่ บางที่เราเศร้าเราก็ลงโน๊ตในไอจี ลงเพลงเศร้า เขาก็จะทักมา ถามว่าใคร คนไหนพี่ เราก็บอกเขาไปอ้อมๆ ไม่ได้บอกตรงๆกลัวที่เขาจะตีตัวออกห่าง พอถึงวันนี้ 30/06/68 เราไม่อยากเเบกรับทุกอย่างเเล้ว เราไม่อยากคิดไปคนเดียวเเต่เลือกที่จะเงียบเก็บไว้ในใจนี่เเหละเพราะสุดท้ายบอกใครไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นอยู่ดี เขาก็ทักมา ทั้งๆที่เขาก็มีเเฟน ไม่ได้ทักมาในเเวร์ที่ออกชู้สาวหรอกมั้ง จริงๆเเล้วเขาน่าจะไม่ได้คิดอะไรกับเราตั้งเเต่เเรก เราเคยพูดกับตัวเองหน้ากระจกไว้ว่า เเม่งกูโครตชอบตัวเองที่ไม่มีเเฟนที่สุดเเล้วว่ะ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ต้องมากังวลหรือเสียใจอะไรเลย เเค่ใช้ชีวิตเเบบไม่ต้องมีเเรงกดดันหรือมานั่งร้องไห้เวลาตัวเองเศร้า พอตัวเองร้องไห้ มันดูน่าเวทนา ไม่ชอบความรู้สึกเเบบนี้เลย เเต่ยังไงคนเรามันต้องเดินไปข้างหน้าเสมอ..  

ถ้าไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร ลองใช้ชีวิตเพื่อศิลปินที่ตัวเองรักมากๆดูนะคะ