“ทำเต็มที่...แต่กลับได้แค่นี้” — เมื่อความอดทนกลายเป็นทางรอดของคนรีวิวธรรมดาคนหนึ่ง
สวัสดีค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งที่ทำงานในสายคอนเทนต์ โดยเฉพาะงานรีวิวสินค้า
อยู่ในกลุ่มที่มีสมาชิกทั้งหมด 20 กว่าคน
ในตอนแรกที่ได้เข้ามาร่วมงาน เราก็ดีใจมาก คิดว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้พัฒนาตัวเอง
เพราะเราชอบตัดต่อคลิป ชอบคิดคอนเทนต์ ชอบลงเสียงพากย์
ทุกอย่างเหมือนใช่เลย…
แต่เมื่อได้อยู่ในกลุ่มจริง ๆ ก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ
สินค้าที่ส่งมาให้เราทำมักจะเป็นของที่ "เหลือ" หรือ "ไม่มีใครเลือก"
อย่างเสื้อผ้าสำหรับวัยผู้ใหญ่ หรือของที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้ประโยชน์เท่าไหร่
ในขณะที่ของน่ารัก ๆ เสื้อผ้าวัยรุ่น หรือของที่ดูอินเทรนด์
ก็มักจะถูกจอง ถูกเลือก โดยคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว
แรก ๆ ก็คิดแค่ว่า “ไม่เป็นไร”
เพราะเราเองก็ยังใหม่ ยังไม่ค่อยสนิทกับใคร
เลยพยายามคิดบวก คิดว่า "ของแบบไหนก็ทำให้ดูดีได้ ถ้าตั้งใจมากพอ"
เราก็ยังคงเต็มที่ในทุกชิ้นงาน ตัดต่อเอง คิดสคริปต์เอง เสียงพากย์ก็ลงเอง
ใส่ใจรายละเอียดทุกคลิป ไม่เคยทำงานส่งแบบขอไปที
แต่เมื่อเวลาผ่านไป
สิ่งที่เริ่มบั่นทอนความรู้สึกคือ "การได้รับโอกาสที่ไม่เท่ากัน"
คนบางคนได้รับงานที่ดูน่าสนใจอยู่เสมอ ได้ของดี ได้สิ่งที่คนดูแล้ว “ว้าว”
ในขณะที่เรายังคงได้แต่ของที่ดูเหมือนไม่มีใครอยากทำ
เราก็เริ่มถามตัวเอง
"หรือเราทำรีวิวไม่ดี?"
"หรือเราคุณภาพไม่พอ?"
แต่พอทบทวน…เราก็แทบไม่เคยโดนแก้งานเลย
บางคลิปแก้เล็กน้อย บางคลิปไม่ต้องแก้เลยด้วยซ้ำ
เลยเกิดคำถามอีกว่า...
หรือว่าเค้าแค่ไม่อยากให้เราได้โชว์ศักยภาพ?
เพราะกลัวว่าเราจะทำได้ดีกว่า?
มันคาใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
เพราะสุดท้าย เรารู้ว่าเรามาทำงาน
เราไม่ได้มาหาความยุติธรรม หรือมิตรภาพเสมอไป
และที่สำคัญ…
"เงิน" คือสิ่งที่ทำให้เรายังอยู่ตรงนี้
บางครั้งก็ต้องอดทน ทั้งที่ข้างในอึดอัดมาก
เพราะค่าใช้จ่ายมันรอเราไม่ได้ ความฝันก็ต้องใช้ทุน
และเราก็ยังรักในสิ่งที่ทำ
เราเลยเลือกที่จะอดทน…ด้วยความเข้าใจ
เข้าใจว่าโลกมันไม่แฟร์
เข้าใจว่าเราไม่ได้อยู่ในวงใน
เข้าใจว่าเราอาจจะต้องพิสูจน์ตัวเองมากกว่าคนอื่น
แต่มากไปกว่านั้น…
เราเลือกที่จะ "เห็นคุณค่าในตัวเอง"
ถึงแม้จะไม่มีใครมาชม
ถึงแม้จะไม่ได้ของที่ดีที่สุด
แต่เราก็ยังทำมันออกมาให้ดีที่สุด
และเราหวังว่าสักวันหนึ่ง
จะมีใครสักคนเห็น
และให้โอกาสเราได้แสดงศักยภาพ
ไม่ใช่แค่รับ “ของที่เหลือ” ตลอดไป
“ทำคลิปรีวิวไม่ดีหรือเปล่า? แต่ทำไมได้แค่ของที่ไม่มีใครเอา?”
สวัสดีค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งที่ทำงานในสายคอนเทนต์ โดยเฉพาะงานรีวิวสินค้า
อยู่ในกลุ่มที่มีสมาชิกทั้งหมด 20 กว่าคน
ในตอนแรกที่ได้เข้ามาร่วมงาน เราก็ดีใจมาก คิดว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้พัฒนาตัวเอง
เพราะเราชอบตัดต่อคลิป ชอบคิดคอนเทนต์ ชอบลงเสียงพากย์
ทุกอย่างเหมือนใช่เลย…
แต่เมื่อได้อยู่ในกลุ่มจริง ๆ ก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ
สินค้าที่ส่งมาให้เราทำมักจะเป็นของที่ "เหลือ" หรือ "ไม่มีใครเลือก"
อย่างเสื้อผ้าสำหรับวัยผู้ใหญ่ หรือของที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้ประโยชน์เท่าไหร่
ในขณะที่ของน่ารัก ๆ เสื้อผ้าวัยรุ่น หรือของที่ดูอินเทรนด์
ก็มักจะถูกจอง ถูกเลือก โดยคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว
แรก ๆ ก็คิดแค่ว่า “ไม่เป็นไร”
เพราะเราเองก็ยังใหม่ ยังไม่ค่อยสนิทกับใคร
เลยพยายามคิดบวก คิดว่า "ของแบบไหนก็ทำให้ดูดีได้ ถ้าตั้งใจมากพอ"
เราก็ยังคงเต็มที่ในทุกชิ้นงาน ตัดต่อเอง คิดสคริปต์เอง เสียงพากย์ก็ลงเอง
ใส่ใจรายละเอียดทุกคลิป ไม่เคยทำงานส่งแบบขอไปที
แต่เมื่อเวลาผ่านไป
สิ่งที่เริ่มบั่นทอนความรู้สึกคือ "การได้รับโอกาสที่ไม่เท่ากัน"
คนบางคนได้รับงานที่ดูน่าสนใจอยู่เสมอ ได้ของดี ได้สิ่งที่คนดูแล้ว “ว้าว”
ในขณะที่เรายังคงได้แต่ของที่ดูเหมือนไม่มีใครอยากทำ
เราก็เริ่มถามตัวเอง
"หรือเราทำรีวิวไม่ดี?"
"หรือเราคุณภาพไม่พอ?"
แต่พอทบทวน…เราก็แทบไม่เคยโดนแก้งานเลย
บางคลิปแก้เล็กน้อย บางคลิปไม่ต้องแก้เลยด้วยซ้ำ
เลยเกิดคำถามอีกว่า...
หรือว่าเค้าแค่ไม่อยากให้เราได้โชว์ศักยภาพ?
เพราะกลัวว่าเราจะทำได้ดีกว่า?
มันคาใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
เพราะสุดท้าย เรารู้ว่าเรามาทำงาน
เราไม่ได้มาหาความยุติธรรม หรือมิตรภาพเสมอไป
และที่สำคัญ…
"เงิน" คือสิ่งที่ทำให้เรายังอยู่ตรงนี้
บางครั้งก็ต้องอดทน ทั้งที่ข้างในอึดอัดมาก
เพราะค่าใช้จ่ายมันรอเราไม่ได้ ความฝันก็ต้องใช้ทุน
และเราก็ยังรักในสิ่งที่ทำ
เราเลยเลือกที่จะอดทน…ด้วยความเข้าใจ
เข้าใจว่าโลกมันไม่แฟร์
เข้าใจว่าเราไม่ได้อยู่ในวงใน
เข้าใจว่าเราอาจจะต้องพิสูจน์ตัวเองมากกว่าคนอื่น
แต่มากไปกว่านั้น…
เราเลือกที่จะ "เห็นคุณค่าในตัวเอง"
ถึงแม้จะไม่มีใครมาชม
ถึงแม้จะไม่ได้ของที่ดีที่สุด
แต่เราก็ยังทำมันออกมาให้ดีที่สุด
และเราหวังว่าสักวันหนึ่ง
จะมีใครสักคนเห็น
และให้โอกาสเราได้แสดงศักยภาพ
ไม่ใช่แค่รับ “ของที่เหลือ” ตลอดไป