โรงหนังในความทรงจำ…ไม่มีที่นั่งประจำ แต่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเต็มลาน

  ครั้งหนึ่ง…ในวัยเด็กหรือบางเย็นของชีวิตที่เรียบง่าย  คำว่า "โรงหนัง" ไม่ได้หมายถึงห้างใหญ่ เบาะนุ่ม หรือแอร์เย็นจัดเหมือนปัจจุบัน  แต่มันคือจอผ้าขาวใบใหญ่ที่กางอยู่กลางลานวัดหรือสนามโรงเรียน เสียงลำโพงแหลม ๆ ที่แตกบ้าง ขาดบ้างเป็นเอกลักษณ์ของหนังกลางแปลง  แต่ไม่เคยทำให้ความตื่นเต้นของคนดูลดลงเลย  ไม่มีการจองตั๋ว ไม่มีที่นั่งประจำ  ใครเอาเสื่อมาก็ปูนั่ง ใครมีหมอนก็หอบมาด้วย

เด็ก ๆ วิ่งเล่นข้างลาน พ่อค้าแม่ขายขายขนมเสียงดัง   ผู้ใหญ่จับกลุ่มคุยกันขณะหนังฉาย   แต่นั่นแหละ...คือเสน่ห์อย่างหนึ่งของ "หนังกลางแปลง"    ที่ไม่ได้มีแค่ภาพและเสียง แต่มีหัวเราะ มีอุทาน มีการดูพร้อมกันแบบเป็นครอบครัวใหญ่ โดยไม่ต้องรู้จักกันมาก่อน  ทุกเสียงหัวเราะตอนพระเอกยิงปืน  ทุกเสียงฮือฮาเวลาเหล่าตัวร้ายโผล่มา  ล้วนเป็นความทรงจำที่ยังชัดเจนแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน


แม้ตอนนี้หนังกลางแปลงจะค่อย ๆ หายไป  แต่ภาพจอผ้ากลางลานวัด กับเสียงลำโพงที่แสบหู  ก็ยังคงอยู่ในใจ…พร้อมรอยยิ้มของวันวานเสมอ

แล้วคุณล่ะ…ยังจำ “โรงหนังกลางลาน” ของวัยเด็กได้ไหม?
ว่ามันเต็มไปด้วยเสียงแบบไหน บรรยากาศแบบไหน…และใครนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณตอนนั้น?