ฺิBakemono_Protocol

🌑 บทที่ 1 : New Moon
      ตอนที่ 1 - “私は 化け物 … ฉันคือปีศาจ”
 
เวลา : ปัจจุบัน 2025 (2568) ฤดูฝน
      ท้องฟ้ามืดมนของค่ำคืน “จันทร์ดับ” ปกคลุมไปทั่วกรุงเทพฯ ดวงดาวถูกกลืนหายไปในม่านเมฆ แต่เมืองใหญ่ยังคงไม่หลับ แสงไฟนีออนสีส้มจากป้ายโฆษณาและแสงไฟสีขาวจากตึกสูงสะท้อนกับพื้นถนนเปียกชื้นหลังฝนตก กลายเป็นประกายระยับราวกับเศษกระจกในความมืด เสียงเครื่องยนต์และเสียงหัวเราะของผู้คนในย่านพลุกพล่านย้ำเตือนว่า “ความมีชีวิต” ยังไม่ดับไปจากเมืองนี้...

     เข้าไปในซอยลึกเงียบงันนั้น ชั้นบนสุดของคอนโดสูงกลางย่านดัง — Luxury Penthouse  ที่ราคาหลายสิบล้าน เสียงลมจากระเบียงชั้นสี่สิบกว่าพัดผ่านผ้าม่านสีเงินบางเบา
แสงนีออนจากตึกตรงข้ามสะท้อนเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่กว้างจนน่าเวียนหัว เกมคอนโซลรุ่นล่าสุด กองรวมกันอยู่ข้างโซฟา
ถัดไปมีหูฟังหลายแบรนด์เรียงรายอยู่บนโต๊ะกระจกใสเหมือนเครื่องประดับ
เครื่องฟอกอากาศทำงานเบา ๆ

กลิ่นหอมจากเทียนแบรนด์หรูเจืออยู่ในอากาศ
แต่แทบกลบกลิ่นความว่างเปล่าที่แผ่วเบาในบรรยากาศไม่มิด
ของทุกชิ้นในห้องดูเหมือนจะพยายามพูดว่า “เธอไม่ต้องการใคร”
แต่ในความเงียบนั้น…มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นเบา ๆ ในใจ
เสียงความโดดเดี่ยวที่ไม่เคยจากไปตั้งแต่วันที่เธอยังเป็นเด็ก

เธอนั่งกอดเข่า หัวอิงกับเข่าของตัวเอง มองเงาสะท้อนตัวเองในกระจกหน้าต่างบานใหญ่
แสงพระจันทร์คืนนี้อยู่ตรงกลางพอดี
ข้างหลังเธอเต็มไปด้วยของราคาแพง
แต่แสงจันทร์สะท้อนออกมาแค่ “เงาเธอคนเดียว”
ทุกอย่างในห้องดู “สมบูรณ์แบบ” เกินไป
แต่ก็ “เย็นชา” เกินจะเรียกว่ามีชีวิต



พื้นหินอ่อนสีเทาเข้มสะท้อนเงาแสงไฟจากทีวีจอยักษ์ที่เปิดค้างไว้แต่ไร้เสียง เงาของนักร้องบนหน้าจอกำลังขยับปากตามจังหวะที่ไม่มีใครได้ยิน
เสียงเพลงจากลำโพงสเตอริโอในห้องกลับดังแทน —
ท่วงทำนองของ “Stand by Me” โดย Kana-Boon
เสียงกีตาร์ใส ๆ ปลุกความทรงจำเก่า ๆ ให้ไหลย้อนกลับมา
หญิงสาวยกแก้วน้ำเย็นจรดริมฝีปาก เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง — เมืองสว่างไสว แต่ในดวงตาของเธอกลับมืดมิด

ท่อนร้องนั้นดังขึ้นพอดี
“ถึงแม้จะไม่มีแสงใด... ถ้าเธออยู่ ฉันจะไม่กลัว...”
เธอหลับตา วางแก้วลงบนโต๊ะ แล้วหัวเราะเบา ๆ ให้กับเสียงของนักร้องบนลำโพง
เสียงหัวเราะที่ไม่มีความสุขแม้แต่นิด
“อยู่ด้วยกันงั้นเหรอ… ใครจะอยู่กับฉันกันล่ะ”

เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ริมฝีปากแตะรอยยิ้มเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องถัดไป —
ประตูสไลด์เปิดเผยให้เห็นอีกโลกหนึ่ง
ห้องคอมสีเข้มที่มีเพียงแสงจากจอมอนิเตอร์นับสิบสาดวูบวาบ
เมื่อไฟส่องลงบนใบหน้า ความอบอุ่นจากเสียงเพลงก็ค่อย ๆ จางหาย เหลือเพียงเงาของเด็กสาวที่หันกลับไปมองจอทีวีอีกครั้ง — แล้วกระซิบคำเดิมที่ติดอยู่ในใจตั้งแต่ยังเด็ก



เสียงพัดลมเครื่องเซิฟร์เวอร์ดังต่อเนื่องเหมือนเสียงลมหายใจของสัตว์ประหลาดในเงามืด
เธอนั่งชันเข่าลงบนเก้าอี้ที่หมุนได้
       หญิงสาววัยสิบเจ็ดปี เส้นผมตรงยาวสีน้ำตาลเข้ม กับผิวเข้มอมทองแบบลูกครึ่งเอเชียใต้ อยู่กลางห้อง สวมเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงวอมตัวหลวม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงจอ สายตาคมเรียบแต่เย็นเฉียบจับจ้องบนหน้าจอ — หน้าจอที่เต็มไปด้วยข้อความของผู้คนที่กำลังสั่นคลอนจากการกระทำของเธอ นิ้วเรียวยาวแตะคีย์บอร์ด เรียก “Bakemono” ผีไซเบอร์

ไฟจากหน้าจอสะท้อนดวงตาสีน้ำตาลเข้มเย็นเฉียบ
“เธอมันไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น”
“คิดว่าปิดแอคหลบแล้วฉันจะหาไม่เจอเหรอ”
“โลกออนไลน์ไม่เคยลืม...”
“And Send!”
เสียง ติ๊ง ดังขึ้นจากอีกจอหนึ่ง — กล้องเว็บแคมปรากฎภาพวัยรุ่นผู้หญิงคนนึงกำลังตัวสั่น ละเสียง ติ๊งๆๆๆๆๆ ขึ้นมาอีกหลายๆจอ มีเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ขณะที่ชื่อของ 


ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เสียงหวีดร้องแตกออกเป็นเสียงสะท้อนในลำโพง…
แต่เธอกลับหัวเราะ —
หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว แววตาเต็มไปด้วยความสุขจากความเจ็บปวดของคนอื่น
“ฮะ... ฮะฮะฮะ... รู้สึกดีเป็นบ้าเลยหวา... พวกเธอนี่มันน่าสมเพชจริง ๆ...ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ”
 
      แต่เพียงไม่นานหลังจากเสียงหัวเราะนั้นจางลง — ความเงียบกลับเข้าครอบงำอีกครั้ง
เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ หัวเราะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นลมหายใจสั่นพร่า สายตาเบนไปที่สร้อยเส้นเล็กที่มีจี้รูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเงินเล็ก ๆ ที่คล้องอยู่รอบคอ
เธอพลิกมันช้า ๆ — ด้านในคือแฟลชไดรฟเก่า
รอยยิ้มของเธอเลือนหายไป เหลือเพียงแววตาเศร้า
เสียงลมหายใจแผ่วเบากระทบความเงียบในห้อง เธอก้มมองมือของตัวเอง — มือที่เพิ่งทำลายใครบางคนในโลกออนไลน์
ริมฝีปากเธอกระตุกยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“Watashi Bakemono”

แสงไฟจากหน้าจอกะพริบสะท้อนในดวงตา
เหมือนแสงจันทร์ที่ยังไม่ฉายแสง —
สวย... แต่เยือกเย็นจนไร้ชีวิต
เสียงลมกลางคืนพัดกระจกแผ่วเบา ก่อนที่ภาพความทรงจำจะค่อย ๆ แทรกเข้ามาในหัวของเธอ —