​คือเรื่องมีอยู่ว่า คุณตาเอามัทฉะของในตู้เย็นเราไปทิ้ง ซึ่งราคา ​ค่อนข้างแพง ทั้งกระปุกทั้งแบบห่อหมดเลย​ ถามว่าตาเอาไปทิ้งทำไม ตาก็บอกอยากทิ้งมันรกตา นึกว่าหมดแล้ว จะเอาทิ้งหมดนั่นล่ะ เราแบบพึ่งซื้อมา เ​ราโกรธมาก เลยทะเลาะกับตาโดยขนของทั้งหมดออกจากตู้เย็น วางไว้ข้างนอกตู้ ถ้ามันรก ของพวกนี้ก็ไม่ต้องใส่ละในตู้ พอเช้ามา ปรับกันได้ละ เราก็เก็บของเข้าตู้เหมือนเดิม ออกไปทำงานกลับมาเหนื่อยๆ ตาเอาของเราไปทิ้งอีกแล้วเป็นของที่มีราคาเหมือนกัน เราโกรธสุดๆเลยเอาของทั้งหมดในตู้ ขว้างทิ้งบนพื้นแรงๆ แตก ของในตู้เสียหายหมดแบบใส่อารมณ์ พูดคำหยาบ ตอนนี้ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย เพราะเราขว้างทิ้งหมด เริ่มเอาของอื่นๆนอกตู้ขว้างทิ้งใส่อารมณ์ตาม ต่อยกำแพง ดุด่า ว่าตา แต่ไม่ได้ทำร้ายร่างกายตาเลยนะ " ทำไมถึงทำแบบนี้อีกอ่ะ ทั้งที่คุยกันแล้ว " ตาบอกไม่ได้ทำ เราแบบก็มีกันอยู่2คน ใครจะทำ ก่อนออกไปทำงานของยังอยู่ เราเช็คแล้ว  คือเราอยู่นอกบ้านที่ทำงานเราจะเป็นคนที่มีสติมาก แต่พอกลับมาบ้านEQลดลงตลอดเลย โดนใครเอาเปรียบคือยอมตลอดเลย ไม่รู้เพราะอะไรกลับมาบ้านถึงหงุดหวิดง่าย มันเริ่มเป็นมานานแล้วตอนมัธยม เราเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดเพราะเป็นโรคกลัวสังคม อยู่รร.เงียบๆจริงจัง แต่พอกลับบ้านร่าเริงติดเล่น ​ตอนนี้เข้ากับคนค่อนข้างง่ายแล้ว ตอนนี้เครียดมาก ก็รู้ว่าตาอายุเยอะแล้ว แต่มันทำไมนะ รู้สึกผิดกับตาเหมือนกัน ไม่อยากจะทำลายข้าวของหรืออาละวาดเลย เลยไปต่อยกับกำแพงจนซ้ำเลือดออก หัวโขกกำแพง ถึงจะได้สติ ในบ้านก็ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เพราะทำเองก็เก็บเอง