บทกลอน:ปู่สอนหลาน อาหารตา อาหารใจ อย่าไปปรุงมาก


ใบ“แสงจันทร์“ เขียวจัด ตัดดอกเหลือง
งามเรื่อเรือง “ทองอุไร” ดอกใบสวย
กลิ่นลอยลม ดมดอม หอมระรวย
สดชื่นด้วย ฟ้าใสใส ใจผ่อนคลาย

หอมดินหลัง ฝนพรำ กำซาบกลิ่น
ลมพัดริน สุขสงบ กลบทุกข์หาย
จิตปรุงแต่ง ซึมซับกับ ความสบาย
พักใจกาย ให้สดชื่น ฟื้นพลัง

ถอยกายห่าง แล้วถอนใจ มองไปใหม่
ทั้งดอกใบ กลิ่นสัมผัส เหมือนรัดขัง
คือกรงแห่ง สุขทุกข์ รักชอบชัง
ที่จิตตั้ง ปรุงแต่งให้ อยู่ในกรง

เตือนตนให้ ตั้งใจ ในครั้งหน้า
ถ้าทุกข์มา บุกถล่ม อย่าจมหลง
ถอนใจออก สติมา อย่าพะวง
ไม่ปรุงส่ง สร้างทุกข์เพิ่ม ซ้ำเติมใจ

เวทนากาย มีหนีไม่พ้น
หวังฝึกตน มิให้ ใจสั่นไหว
เวทนาใจ ละได้ก็พ้นภัย
รู้สิ่งใด แค่รู้วาง ไม่สร้างปรุง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่