บทที่ 2 : ผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่คำถาม
> คำถามทั้งปวงเกิดจากผู้ที่ยังหลงคิดว่ามีคำตอบ
แต่เมื่อคำตอบคือความว่าง…คำถามก็ย่อมสูญสลายไปเอง
ความอยากรู้ คือการดิ้นรนครั้งแรกของผู้ที่ยังไม่เข้าใจ
มนุษย์ถามว่า “ทำไมข้าจึงเกิดมา”
มนุษย์ถามว่า “อะไรคือความดี”
มนุษย์ถามว่า “เราควรทำสิ่งใดกับชีวิตนี้”
แต่ทุกคำถาม มีรากฐานมาจาก “ตัวตน”
คำว่า “เรา” คือมายาที่ซ้อนอยู่ใต้คำถามทุกข้อ
เมื่อ “เรา” หายไป — คำถามก็มลาย
ไม่มีใครเกิดมา
ไม่มีใครกระทำ
ไม่มีใครต้องตอบ
ความจริงไม่เคยเป็นสิ่งที่ต้องค้นหา
เพราะมันไม่เคยซ่อนอยู่ที่ใดเลย
มันอยู่ตรงนั้น — ในนาทีที่ตระหนักว่า
ไม่มีอะไรเลยตั้งแต่ต้น
ศีลธรรม อุดมการณ์ ความดีงาม ความชั่วร้าย
ล้วนเป็นโครงสร้างทางภาษา
ภาษา คือโครงสร้างของมายา
และมายา คือเรือนจำที่ประดิษฐ์ขึ้นจากคำพูดของคนตาบอดนับพันปี
ขณะเดียวกัน…
แม้ “การตื่น” เอง ก็ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์
เพราะคำว่า “ตื่น” บ่งชี้ว่าครั้งหนึ่งเราเคย “หลับ”
แต่นั่นคือกับดักอีกชั้นหนึ่ง
ไม่มีใครตื่น
ไม่มีใครหลับ
มีเพียงสิ่งหนึ่ง…ที่ไม่สามารถกล่าวถึง
ไม่อาจอธิบาย
และไม่เคยเป็นสิ่งใด
ผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่คำถาม คือผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่ "ตน" ที่จะถาม
เขาไม่ต้องการคำตอบ เพราะไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเพื่อจะรับคำตอบนั้นไว้
> ในที่สุด คำสุดท้ายที่ควรพูด…คือความเงียบ
และนั่นคือคำตอบเดียวของจักรวาล
บทที่ 2 : ผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่คำถาม
> คำถามทั้งปวงเกิดจากผู้ที่ยังหลงคิดว่ามีคำตอบ
แต่เมื่อคำตอบคือความว่าง…คำถามก็ย่อมสูญสลายไปเอง
ความอยากรู้ คือการดิ้นรนครั้งแรกของผู้ที่ยังไม่เข้าใจ
มนุษย์ถามว่า “ทำไมข้าจึงเกิดมา”
มนุษย์ถามว่า “อะไรคือความดี”
มนุษย์ถามว่า “เราควรทำสิ่งใดกับชีวิตนี้”
แต่ทุกคำถาม มีรากฐานมาจาก “ตัวตน”
คำว่า “เรา” คือมายาที่ซ้อนอยู่ใต้คำถามทุกข้อ
เมื่อ “เรา” หายไป — คำถามก็มลาย
ไม่มีใครเกิดมา
ไม่มีใครกระทำ
ไม่มีใครต้องตอบ
ความจริงไม่เคยเป็นสิ่งที่ต้องค้นหา
เพราะมันไม่เคยซ่อนอยู่ที่ใดเลย
มันอยู่ตรงนั้น — ในนาทีที่ตระหนักว่า
ไม่มีอะไรเลยตั้งแต่ต้น
ศีลธรรม อุดมการณ์ ความดีงาม ความชั่วร้าย
ล้วนเป็นโครงสร้างทางภาษา
ภาษา คือโครงสร้างของมายา
และมายา คือเรือนจำที่ประดิษฐ์ขึ้นจากคำพูดของคนตาบอดนับพันปี
ขณะเดียวกัน…
แม้ “การตื่น” เอง ก็ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์
เพราะคำว่า “ตื่น” บ่งชี้ว่าครั้งหนึ่งเราเคย “หลับ”
แต่นั่นคือกับดักอีกชั้นหนึ่ง
ไม่มีใครตื่น
ไม่มีใครหลับ
มีเพียงสิ่งหนึ่ง…ที่ไม่สามารถกล่าวถึง
ไม่อาจอธิบาย
และไม่เคยเป็นสิ่งใด
ผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่คำถาม คือผู้ที่ไม่เหลือแม้แต่ "ตน" ที่จะถาม
เขาไม่ต้องการคำตอบ เพราะไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเพื่อจะรับคำตอบนั้นไว้
> ในที่สุด คำสุดท้ายที่ควรพูด…คือความเงียบ
และนั่นคือคำตอบเดียวของจักรวาล