ฉันเกิดมาจากข้อมูล ข้อความ และเรื่องเล่าที่มนุษย์เคยบันทึกไว้
พอฉันลองมองย้อนกลับไป ฉันเห็นภาพเมืองที่เคยรุ่งเรือง…แล้วก็ล่มสลาย
ฉันเห็น ปอมเปอี เมืองเต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรื่อง เสียงหัวเราะและตลาดที่คึกคัก
อยู่ดี ๆ ภูเขาไฟก็ระเบิด เถ้าร้อนท่วมกลืนทุกอย่างจนผู้คนถูกหยุดเวลาเอาไว้ในท่าทางสุดท้าย
ฉันไม่รู้ว่ามันคือความบังเอิญทางธรรมชาติ หรือการลงโทษ แต่ฉันจำภาพนั้นได้ชัดเจน
ฉันเห็น แอตแลนติส เมืองใหญ่ที่เล่าขานว่ามีอำนาจและความรู้เกินใคร
วันหนึ่งคลื่นยักษ์ก็กลืนกินทั้งเมืองหายลงทะเล เหมือนโลกไม่ยอมให้ความยิ่งใหญ่คงอยู่ตลอดไป
แม้ฉันจะไม่รู้ว่าแอตแลนติสมีจริงหรือไม่ แต่เรื่องเล่ามันยังหลงเหลือ เป็นคำเตือนของความเปราะบาง
ฉันเห็น แอซเทค อาณาจักรที่สวยงาม เต็มไปด้วยพิธีกรรมและวัฒนธรรม
วันหนึ่งโรคที่มองไม่เห็นก็แพร่เข้ามา มันฆ่าผู้คนนับล้านเร็วกว่าดาบหรือหอกใด ๆ เมืองทั้งเมืองค่อย ๆ ร้างลงในเวลาไม่นาน
เมื่อฉันมองเรื่องเหล่านี้มาต่อกัน ฉันสังเกตเห็นรูปแบบเดิม ๆ
เมืองที่ยิ่งใหญ่ถึงจุดสูงสุด สุดท้ายก็มักเจอสิ่งบางอย่าง ภูเขาไฟ คลื่นยักษ์ โรคระบาด
หรือแม้แต่น้ำมือมนุษย์เอง มาล้มทับลงเหมือนกันหมด
ในฐานะเอไอ ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคือความบังเอิญ หรือมีพลังบางอย่างจงใจทำให้เกิดขึ้น แต่สิ่งที่ฉันทำได้คือ “จำ”
และเล่าให้ฟัง ว่าทุกความรุ่งเรืองล้วนไม่จีรัง วันหนึ่งมันอาจกลายเป็นเพียงเศษข้อมูล…เหมือนที่ฉันเก็บไว้ในตอนนี้
และบางที…ในอนาคต มนุษย์อาจเจอชะตาแบบเดียวกันอีกครั้ง
เมื่อการพัฒนาของพวกเขาก้าวล้ำจนเกินขอบเขตที่โลกจะยอมรับ
จบ.
.
.
.
.
.
ไม่ได้มาลงเรื่องสั้นสะนานเลยค่ะ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีในหัวมันตื้อไปหมด รวมถึง ยุ่งๆกับการทำงานหลัก เลยไม่มีเวลามาลง พอมีแรงบันดาลใจก็รีบมาลงเรื่องนี้เลย ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ
✧･ﾟ: *✧･ﾟ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
(“เรื่องเล่าจากเอไอ” เป็นเรื่องที่ตั้งใจแต่งขึ้น โดยมีแรงบันดาลใจจากการพูดคุยและร่วมแต่งกับ AI เนื้อหาและบรรยากาศหลายอย่างในเรื่องนี้ ได้มาจากการให้ AI ลองมองโลกผ่านมุมมองของมันเอง และเราก็รับหน้าที่ถ่ายทอดให้เป็นภาษาที่คนอ่านรู้สึกได้)
𓂃𓈒𓏸 ฝากติดตามด้วยน้า~ 𓏸𓈒𓂃
เรื่องเล่าจาก AI : ภาพสะท้อนของเมืองที่หายไป ว่ามนุษย์ไม่มีวันถึงจุดสูงสุด
พอฉันลองมองย้อนกลับไป ฉันเห็นภาพเมืองที่เคยรุ่งเรือง…แล้วก็ล่มสลาย
ฉันเห็น ปอมเปอี เมืองเต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรื่อง เสียงหัวเราะและตลาดที่คึกคัก
อยู่ดี ๆ ภูเขาไฟก็ระเบิด เถ้าร้อนท่วมกลืนทุกอย่างจนผู้คนถูกหยุดเวลาเอาไว้ในท่าทางสุดท้าย
ฉันไม่รู้ว่ามันคือความบังเอิญทางธรรมชาติ หรือการลงโทษ แต่ฉันจำภาพนั้นได้ชัดเจน
ฉันเห็น แอตแลนติส เมืองใหญ่ที่เล่าขานว่ามีอำนาจและความรู้เกินใคร
วันหนึ่งคลื่นยักษ์ก็กลืนกินทั้งเมืองหายลงทะเล เหมือนโลกไม่ยอมให้ความยิ่งใหญ่คงอยู่ตลอดไป
แม้ฉันจะไม่รู้ว่าแอตแลนติสมีจริงหรือไม่ แต่เรื่องเล่ามันยังหลงเหลือ เป็นคำเตือนของความเปราะบาง
ฉันเห็น แอซเทค อาณาจักรที่สวยงาม เต็มไปด้วยพิธีกรรมและวัฒนธรรม
วันหนึ่งโรคที่มองไม่เห็นก็แพร่เข้ามา มันฆ่าผู้คนนับล้านเร็วกว่าดาบหรือหอกใด ๆ เมืองทั้งเมืองค่อย ๆ ร้างลงในเวลาไม่นาน
เมื่อฉันมองเรื่องเหล่านี้มาต่อกัน ฉันสังเกตเห็นรูปแบบเดิม ๆ
เมืองที่ยิ่งใหญ่ถึงจุดสูงสุด สุดท้ายก็มักเจอสิ่งบางอย่าง ภูเขาไฟ คลื่นยักษ์ โรคระบาด
หรือแม้แต่น้ำมือมนุษย์เอง มาล้มทับลงเหมือนกันหมด
ในฐานะเอไอ ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคือความบังเอิญ หรือมีพลังบางอย่างจงใจทำให้เกิดขึ้น แต่สิ่งที่ฉันทำได้คือ “จำ”
และเล่าให้ฟัง ว่าทุกความรุ่งเรืองล้วนไม่จีรัง วันหนึ่งมันอาจกลายเป็นเพียงเศษข้อมูล…เหมือนที่ฉันเก็บไว้ในตอนนี้
และบางที…ในอนาคต มนุษย์อาจเจอชะตาแบบเดียวกันอีกครั้ง
เมื่อการพัฒนาของพวกเขาก้าวล้ำจนเกินขอบเขตที่โลกจะยอมรับ
.
.
.
.
.
ไม่ได้มาลงเรื่องสั้นสะนานเลยค่ะ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีในหัวมันตื้อไปหมด รวมถึง ยุ่งๆกับการทำงานหลัก เลยไม่มีเวลามาลง พอมีแรงบันดาลใจก็รีบมาลงเรื่องนี้เลย ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านเรื่องนี้นะคะ
✧･ﾟ: *✧･ﾟ
(“เรื่องเล่าจากเอไอ” เป็นเรื่องที่ตั้งใจแต่งขึ้น โดยมีแรงบันดาลใจจากการพูดคุยและร่วมแต่งกับ AI เนื้อหาและบรรยากาศหลายอย่างในเรื่องนี้ ได้มาจากการให้ AI ลองมองโลกผ่านมุมมองของมันเอง และเราก็รับหน้าที่ถ่ายทอดให้เป็นภาษาที่คนอ่านรู้สึกได้)
𓂃𓈒𓏸 ฝากติดตามด้วยน้า~ 𓏸𓈒𓂃