เล่าเรื่องอาหาร ผัดหมี่กะทิสีชมพู

อีกเมนูในความทรงจำ คิดว่าในวัยเด็กหลายคนน่าจะเคยลิ้มลอง ผัดหมี่กะทิสีชมพู อาหารที่ขายหน้าโรงเรียนอีกเมนูที่เป็นที่นิยม น่าจะเพราะรสชาติที่กินง่าย สะดวกในการบรรจุถุง  เวลากินใช้ปากคาบถุงไว้แล้วดันเส้นหมี่ก้นถุงขึ้นมาไม่ต้องใช้อุปกรณ์เสริมใด ๆ ทั้งสิ้น

ฉันเคยสงสัยเสมอทำไมต้องเรียกว่าหมี่กะทิทั้งที่ไม่เห็นมีกะทิสักนิด จนวันหนึ่งแม่ทำเมนูนี้ให้กินจึงได้รู้ความจริง

     แม่ใช้เส้นหมี่แช่น้ำให้นิ่มก่อน แล้วเอาลงผัดในกระทะใบใหญ่กับน้ำกะทิที่แม่เคี่ยวเองปรุงรสตามชอบ ใส่เต้าหู้ยี้ทำให้เส้นหมี่เปลี่ยนเป็นสีชมพูสวย ผัดไปเรื่อย ๆ กลิ่นหวานมันก็ลอยมาแตะจมูก แม่เติมเต้าหู้เหลืองหั่นบาง ๆ แล้วก็ถั่วงอกนิดหน่อยพอให้มีความกรอบ โรยต้นหอมเล็กน้อย เพียงเท่านี้หมี่กะทิแสนอร่อยก็นอนรอในกระทะพร้อมตักแจกจ่าย

บางครั้งแม่จะบีบมะนาวลงไปนิด โรยด้วยถั่วลิสงป่นด้วย รสชาติทั้งหอม มัน เปรี้ยว หวาน เค็ม ลงตัวที่สุด ที่ลืมไม่ได้อีกอย่างคือไข่กลิ้งในกระทะจนเป็นแผ่นบาง นำมาม้วนแล้วหั่นเป็นเส้นยาว แต่ถ้าแม่ไม่มีเวลาก็จะตอกไข่ลงไปในกระทะตอนที่ผัดเส้นหมี่เลย ฉันว่าก็อร่อยทั้งสองแบบ
   บางครั้งเบื่อเส้นหมี่ ลองใช้ก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กดูบ้างก็อร่อยดีนะ