การสะเทือนที่เริ่มที่กาย เช่นลมหายใจ พองยุบ ความรู้สึกยิบๆ  อันเริ่มต้นที่ตรงกลางกาย กลาวความรู้สึก  และถูกเห็นโดย“จิต”
เมื่อเกิดการสะเทือน จะแผ่กว้างขยายออกดัง“คลื่นน้ำ” ขยายออกแล้วดับๆ แล้วคงที่ จิตรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม (จิตในจิต)ไม่เหมือนเดิมนั้น
  กาย เวทนา จิต ธรรม จึงให้มองด้วย “ความรู้สึก”
การมองด้วยความรู้สึกจะตัดความเห็น“เป็นตัวตน” เพราะไม่ต้องผ่านตัวกลาง(ตัวเรา ของเรา)เป็นผู้เห็น
ผัสสะเกิดตรงไหน ดับตรงนั้น หรือคือจิตกับการสะเทือนที่จับคู่กันไป(สติปัฐฐาน)
สะเทือนดับ จิตดับ เป็นจิตใหม่ที่ตั้งมั่น ให้เป็นอย่างนี้ จนสะเทือนแผ่ขยายได้เต็มอากาส เต็มจักรวาล