มีใครเคยท้อ เหนื่อยเครียดตั่งแต่เด็กใหมคับ

ตั่งแต่ได้ย้ายบ้านจากตายายไปอยู่กับพ่อและแม่ปัญหามากมายก็ตามมา พ่อแม่ทั้งโหดดุ เท่าที่ผมจำได้ผมโดนพ่อแม่ฝึกมาตั้งแต่เด็กให้พูดอังกฤษ1-1000 ให้ได้ผมแค่ อ.1-2 ผมจะทำยังไงแต่ผมพยายามได้ แต่ตอนที่ใึกใหม่ๆผมพูดเลข9ไม่ได้พ่อผมเลยถีบหน้าผมและผมก็เลือดกำเดาไหลส่วนแม่ก็ไม่ช่วยและยังไม่รวมเรื่องต่างๆผมอยู่แต่ทำให้ผมเบื่อผมเลยแอบไปเล่นบ้านเพื่อนเพราะผมก็อยากอยู่กับเพื่อนแต่พอแม่รู้แม่เลยเอาไม้กวาดตีผมและจะผ่านมานานแค่ใหนพีอแม่ผมก็ยังโหดเหมือนทำให้ผมกลัวและเกลียดพ่อแม่มา ส่วนพี่ชายผมก็ชอบใช้ผมเรื่องนิดๆก็ทำเองไม่ได้ต้องไปเป็นขี้ข้าให้พี่ผมขู่ว่าถ้าไม่เชื่อฟังจะไปฟ้องแม่กับพ่อแต่ผมก็ทนไม่ใหวเลยไปฟ้องยายแต่สิ่งที่ได้คือพ่อแม่ไม่สนใจผมเลยยายผมก็ด่าพี่แต่หลังจากนั้นพี่ชายผมก็ตีผมซ้อมผมจนผมได้ ป.3ผมได้เจอกับคนรักของผมแต่พ่อและพี่ทำให้ผมเครียดจนได้เผลอไปเลิกกับคนที่ผมรักมาจนป.6 พ่อผม่ตอนั้นได้ย้ายกันไปบ้านใหม่พ่อผมใช้ให้ผมหาแค่ถุงขยะแต่ผมหาไม่เจอผมคงจะตาบอดเองแหละพ่อผมเลยเตะผมฝ่ามือฟาดหัวผมและก็จับหัวผมก้มลงไปมองว่าอยู่ตรงนั้น คืนนั้นผมไม่รู้จะพูดยังไงที่ละบายก็ไม่มีได้แต่ร้องไห้คนเดียวเพื่อนผมก็ไม่มี แต่พอผมได้ ขึ้นม.1 สิ่งที่ตามมาไม่มช่พ่อแม่ที่โหดพ่อแม่ผมเรอ่มจากตีกลายเป็นด่าและบ่นแทน บอกตามตรงผมไม่เหมือนใครเลยในครอบครัว แต่ไปๆมาๆ ผมเริ่มโตขึ้น กลายเป็นว่าผมโดนใช้งานจากพ่อแม่เยอะขึ้นและส่งผลต่อการเรียนผมมาก ผมเครียดจนนอนไม่หลับ บางวันเรารียดทำฃานหนัดจนไม่มีเวลาได้นอนวันละ 3-4 ช.มหรืออาจจะไม่นอนเลย ทำให้สุขภาพผมก็แย่ลงเรียนอยู่ดีๆก็ฝันว่าเรียนแต่ก็ตื่นขึ้นมาบ่อยมากๆเกรดก็ตกครูก็ด่าแม่พ่อก็ด่าพี่ก็ทุบตีด่าเครียดกว่าเดิม พี่ก็ทิ้งงานผมเลยต้องทำความสะอาดบ้านเยอะกว่าเดิมต้องทำงานอะไรเยอะกว่าเดิมวันนี้ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้ว แม่ผมก็ใช้ผมเช่นเคยแต่ผมทนไม่ใหวจนผมได้ตัวงอนํ้าตาคลอพร้อมกับร้องออกมาคำว่ากุทนไม่ใหวแล้วโว้ยยย ผมไปร.ร ก็ยังเหมือนเดิมยิ่งเครียดผมก็กินนํ้ากระป๋อง ยากุซ่า มาก็ขึ้น จาก3ป๋อง ก็เป็น 5-6 ป๋องต่อวันต่อให่ผมจะเล่าปัญหสให้เพื่อนฟังเพื่อนก็คงช่วยผมไม่ได้ ทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้แอคโชว์หน้าเข็มหนอกผมเหนื่อยทั้งไม่ได้นอนทำให้ผมเครียดตลอดตาก็เปิดกว้างไม่ได้ ผมแค่อยากพักบ้าง