เราไม่เบียดเบียนกายเขา เราก็ต้อง "ไม่เบียดเบียนใจ" เขาด้วย

---
ศีล ข้อหนึ่ง ห้ามฆ่าสัตว์ เบียดเบียนสัตว์ ----- เป็นการฝึกตนให้ " ดำริ " ในการไม่เบียนเบียน --- เป็น  ใน มรรคแปด
----- แม้ กาย วาจา จะไม่ได้ลงมือเบียดเบียน แต่ภายในใจอาจ ดำริ ร้าย ดำริ สิ่งที่เป็น อกุศล เช่น กิเลสที่ชื่อ มายา ( ยังมีมารยา เล่เลี่ยมอยู่)
สรุป อุปมาดัง คนมีศีล ที่ ขาดธรรม    ความบริสุทธิ์หมดจด ความขาวรอบของจิตใจจะเกิดขึ้นมิได้เลย 
---- (เรายกตัวอย่างจากการฝึกของเราเองไม่ได้มีเจตนากล่าวไปเพื่อกระทบผู้ใดนะ ลองพินิจกันนะเพื่อนๆ)