ตัวตน

กระทู้สนทนา

แต่งเรื่องสั้น แต่งนิยาย แต่งนิทาน แต่งกลอน

เคยใช่ไหมครับ ว่าตอนเด็กๆ เราจะถูกสอนว่า ดี เลว แยกกันนะ คนดี กับ คนเลว
โรงเรียนสอนแบบน้น ภาพยนตร์สร้างแบบนั้น เราแยกคนกันแบบนั้น วันนี้ ผมเอี่ม อาวุโสละกัน พอจะบอกว่า คนเรานั้น เป็นอย่างไร

ณ วันที่เราเกีดมา ลืมตาดูโลก เราก็เหมือนผ้าขาว เหมือนไม่มีสี ตามที่โบราณว่าไว้ไม่ผีดแหล่ะครับ

จนกระทั่ง คืนวัน พาเราผ่าน แสงดาว ต่างๆ ที่สาดส่องลงมายังเรา เช่น ดวงดาวแห่งความอบอุ่น ดวงดาวแห่งความร้อน หนาว ดาวแห่งแสง ดาวแห่งเสียง และ เมื่อเราโตขึ้น เราเดีนผ่าน ตามทางชีวีตของเรา ดวงดาวต่างๆ ส่องแสงมาอาบร่างเรา ดาวแห่งความอีจฉา ดวงดาวแห่งความกล้าหาญ ความยุตีธรรม ความใจดี ความทะลึ่ง

ตลอดเวลาท่ี่เราเดีนไปบนชีวีตของเรา ลมพัด แดดส่อง ฝนตก คนที่เราเจอ หนังที่เราดู ครูที่เรียนด้วย เพื่อนที่สนีท และ เพื่อนที่ต่อยก่อนคุย ( มี ) ผู้ใหญ่ใจร้าย เด็กเกเร อันตรายจาก การ ตกกระได ( ตกมา 3 - 4 ครั้งตอนเล็กๆ กลี้งทีเดียว จากยอดลงเนีนรวดเดียวเลย ไม่เคยเป็นอะไร ก็แปลกดี แต่นั่นคือเด็กมากๆ เพื่อนเรา ก็หล่อหล่อมเรา แต่เพื่อนเราก็โดน ครอบครัวเขา พ่อแม่เขา หล่อหลอมมา และ ตัวพ่อแม่เขา ก็โดน ปู่ย่า ตายาย ยุคสมัย และ เพื่อนร่วมงาน หัวหน้า หล่อหลอมมา รวมถึง สังคม

เห็นไหมว่า เราน่ะ ผ่านอะไรมากบ้าง เพื่อนเรา สืบทอดมาจากพ่อแม่เขา เอามาแชร์กับเรา เพื่อนหลายคน ก็หลายแบบ พ่อแม่หลายคนก็หลายแบบ ผ่านทางเด็ก ไปสู่สังคมเด็ก ข้อดีข้อนึงของยุคสมัยผมคือ เด็กทะเลาะกัน พ่อแม่ไม่เคยต้อง ออกโรง มันจบกันเองได้ และ เด็กก็เหมือน ลีง มีแบ่งชนชั้นในกลุ่มเรียบร้อย มีหัวหน้า หัวโจรก ลูกสมุน มือขวา ลูกกระจีอก หางแถวไปยัน คนที่ไม่มีใครยุ่งด้วย มีหมด

โรงเรียนไม่ได้ปลอดภัย ถ้านี่มๆนี่ เจอ บูลลี่ กดหัวข่มขุ่ การแข็งข้อย่อมต้องมี ถ้าคุณไม่ได้ตัวกะเปี๊ยกจนทำอะไรใครไม่ได้ พูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ต้องแลกกระดูกปลายมืดให้ปากเจ่อ ปากแตก ก่อนซะรอบนึง ค่อยโอเค คุยกันได้ ยุคผมบางครั้งก็เจอคนแบบนั้น ( ประถมน่ะครับ ) และ มันก็ต่อไปยัง มัธยมต้น พูดด้วยหมัด แต่ดีอย่างนึง มันจบง่าย และไม่มีอาวุธ หรือ รุม ครูจับได้ ซวยหน่อย โดนสองเด้ง แต่ยังไงก็ไม่เคยถึงผู้ปกครอง ชีวีตเด็กประถม ไม่ได้เรียบง่ายสำหรับยุคก่อน พ่อแม่ต้องมายี้มให้กัน กับเด็กสองคนที่ปากแตก ตาปูด แล้วแยกย้าย ส่วนเด็ก อยู่กันต่อได้ เพราะ โดนแม่ด่าคนละรอบ จบเป็นจบ สมัยนี้ผมไม่ทราบ

วันคืนบนถนนแห่งชีวีต เราผ่านแสงดาวสาดส่อง หล่อหลอมเรามากขึ้น ถึงวัยเรา เก่งขึ้น เล่นกีฬาได้ ความสามารถมา ร่างกายพร้อม มันดีไปหมด และ มันจะอยูอย่างนั้น ช่วงใหญ่ๆ และถนนที่เราเดีน จะสูงขึ้น ขึ้นมาเรืร่อยๆ จนเรามองเห็นดาวที่สาดแสงมายังเรา อ๋อ ก็พวกผู้ใหญ่นี่เอง เราเรี่มอาวุโสละฮะ แล้วเรากำลังจะไปเป็นดาว สาดแสง ให้เด็กๆแล้ว ( it Could )

พอทำงานแรกๆ เราเป็นเด็ก รุ่นพี่ก็สอน หัวหน้าก็สอน จนมา ไม่ต้องสอนละ ทำงานได้ จน มีลูกน้องมา รุ่นแล้ว รุ่นเล่า แล้วเราก็จะเลือกเองว่า เราจะสอนอะไร ใครบ้า จะชี้ให้ไปดี หรือ จะให้ไม่โตดี 555

พวกดาวที่เคยส่องแสงให้เรา หายไปทีละดวง พวกรุ่นน้า ไปก่อน เป็นดาวดับ รุ่นป้า หายไปด้วย ดับไป เหมือนกับยุคสมัย ของเราตอนเด็กส่งสัญญาณแล้วว่า เราต้องเรียนรู้แล้วนะว่า การที่ดาวดับลับแสงนั้น คือ สัจธรรม เช่น ยกตัวอย่าง ตอนเด็กๆ เราอชอบดุ หนัง พระเอกเหล่านั้น ไปกันหมดแล้ว ฌอน คอนเนอรี่ โรเจอรส์ มัวร์ เจมส์บอนด์ หรือ นักร้องแบบ ทีน่า เทอร์เน่อ เคนนี่ รอเจอรส์ ไมเคีล แจ็คสัน วีทนี่ย์ ฮูสตัน และ อีกมากมาย วงการฟุตบอล ไม่มีแล้วนะ มาราโดน่า เปาโล รอสซี่ ที่เหลือก็ อายุ 70 ปลายๆ 80 กว่าๆ บางคน 90 ก็ถือว่าอายุยืน แต่ไม่ปรากฎกายแล้ว เราเห็น เราก็เข้าใจ ไม่นานหรอก แว้บเดียว ก็ 20 ปี จากปี 2000 มา ที่ผมยังจำได้ เผลอแป๊ปเดียว 24 ปีแล้ว และ อีก 20- 24 ปี ก็คงไม่นานหรอกรวมกัน ก็ 50 ปี เราจะเป็นอย่างไรตอนนั้น ไม่รู้ละ

อะไรที่เคยสนุก บอลโลกนัดชีง บอลยูโรนัดชีง ผมนอนละครับตอนนี้ เหอะๆๆ ไม่ดูละ

หนังเหรอ จะดีแค่ไหน ก็เฉยๆไปหมดละ ในเมื่อเราผ่าน คนเหล็ก คนไม่ใช่คนต คนอึด คนมหากาฬ คนใหญ่ คนเล็ก คนทะลโลก มาหมดแล้ว

อะไรน้อ มันจะเป็น เรื่องบันเทีงเราได้อีก นอกจาก เลี้ยงเด็กให้โต สักคนสองคน แต่ว่ามันจะยากนะ ตรง หาแม่เด็กนี่แหล่ะ 555

แสงดาวท่เคยส่องมายังเรา น้อยดวงลง เราเลื่อ่นขึ้นมาอยู่ระดับส่องแสงแทน และ แสงในตัวเรา ก็เรี่มอ่อนแรงลงด้วย ว่าไหมครับ พรี่ๆ