การที่อยู่แบบไม่มีเป้าหมายมันเหนื่อยมากเลย..??

เป้าหมายในชีวิตเหรอ ทำไมได้ยินคนนี้แล้วมันเหนื่อยมากเลย 
อยู่ในช่วงวัยหนึ่งมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากมาย เรื่องในบ้าน การงาน ชีวิตที่จะต้องดำเนินต่อไปในแต่ละวัน ไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงต่อไป 
แค่ใช่ชีวิตผ่านไปวันวันนึงก็เหนื่อยมาก...
ไม่คิดเลยว่าจะรู้สึกแบบนี้ทุกวัน ความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้เลย แม้แต่คนในครอบครัวของตัวเอง จากมีเพื่อนที่ทักหากันทุกวัน พอมาวันนี้เราไม่อยากจะทักหาหรือตอบกลับเลย มันทำให้ตัวเราเองอยากอยู่คนเดียว อยากดเก็บความรู้สึกนี้ไว้เพียงคนเดียว มันเหนื่อย เหนื่อยมากๆ 
นั่งๆ อยู่ก็เหม่อลอย คิดอะไรมากมาย ที่วนอยู่ในหัว สักพักก็ร้องไห้ สักพักก็ยิ้มและหัวเราะออกมา 
ชีวิตของคนคนนึงมันขนาดนี้เลยเหรอ...? 
มันต้องเดินต่อไปทางไหนดี งานที่ทำอยู่ไม่รู้เลยว่ามันดีแล้วใช่ไหม ตั้งใจมากก็เหมือนมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย มันเหมือนจะดีแต่กลับเลวร้าย ท้อมากๆ

... จิตใจที่ไม่อยู่กับตัว