สวัสดีครับ
เราพึ่งเสียแม่ไปได้3-4ปีแล้ว แต่เรายังรู้สึกเหมือนพึ่งผ่านไปไม่กี่เดือน
แล้วเราเองก็อยากมาเล่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนที่คุณแม่เสีย
เราจำได้ว่าคุณแม่เป็นมะเร็งสมอง เราจำได้ว่าเค้าบ่นปวดหัวไม่ยอมไปหาหมอ ทุกคนบอกเค้าดื้อ และเค้าก็โกหกทุกคนว่า
เค้าไม่เป็นอะไรแค่ไมเกรน จนมาพีคช่วง เดือน เมษาเดือนเกิดเรา วันนั้นเราไปเที่ยวมั้งครับ แล้วทีนี้ทุกคนตามหาเราเพราะโทรศัพท์เราติดต่อไม่ได้
ตอนนั่นแม่เราป่วยลุกไม่ไหวต้องมีคนคอนช่วย แล้วตอนเรากลับมาแม่ก็หยิกเรา เราโกรธมากแต่เราไม่รู้เลยว่านั่นคือประโยคสุดท้ายมี่จะได้คุยกัน
พอถึงวันที่28วันเกิดเราคุณแม่ก็เข้า โรงพยาบาล รักษาตัว แรกๆก็ดีแหละครับ หลังๆเหมือนอาการจะทรุด เลยต้องย้ายโรงบาลไปในพิษณุโลก
เราก็ไม่สามารถไปเยี่ยมแม่ได้ จนช่วงที่ญาติที่เฝ้ามาบอกว่าแม่เค้าไม่ไหวแล้ว ต้องไปดูใจก่อนนะ เราจำได้ว่าทุกคนในบ้านซึมลงมากๆ
แต่คนที่อาการหนักสุดน่าจะ คุณยายและก็คุณน้าเรา เราจำได้ว่ายายเราไม่ค่อยกินข้าวเลยหลังจาก ตาเสียจนคุณแม่ป่วย
เราไปเยี่ยมคุณแม่พร้อมกับ น้ำตาที่พรั่งพรูออกมา (ขนาดร้องหน้าห้องมาก่อนนะ) คือภาพที่เราเห็น ไม่ใช่แม่เราเลยครับ
ภาพจำแม่เราคือ ผู้หญิงที่สวย แข็งแรง ไม่เคยร้องไห้ ไม่ว่าตอนคุณพ่อเราเสียหรือตอนที่ตัวเองลำบาก แต่ภาพที่เราเห็น คือ
พูดได้เลยครับว่า สังขารคนเราไม่เที่ยงจริงๆ ผ่านไป2-3อาทิตย์ที่บ้านก็ตกลงพาคุณแม่กลับบ้าน แต่คืนนั้นก่อนแม่มา เราร้องไห้เพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ดีแน่ๆพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่ดีจริงๆครับ
พอคุณแม่ถึงบ้านก็ หลับไปแล้ว(คาดว่าน่าจะไม่ไหวตั้งแต่อยู่บนรถกลับบ้าน) ทุกคนที่อยู่ในนั้นร้องไห้กันหมดเลย
เราก็ไม่ได้ร้องไห้ตรงนั้นนะครับ เหมือนทุกอย่างมันดับไปเลย วันงานเราก็เหมือนเป็นส่วนเกินของงาน เพราะเรามาก็อยู่เงียบๆไม่ยุ่งกับใคร
ญาติถามก็ ถามคำตอบคำ แต่งานนี้เราไม่ได้เป็นเจ้าภาพคนเดียว เราไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่55(แต่มีคนช่วยออกก็ดีแหละ)
พอถึงวันจัดการเรื่องเงิน มีญาติที่เป็นลุงเรามาเสนอว่า รถที่แม่ผ่อนอยู่ ขายทิ้งไหม หรือปล่อยยึด เราฟังก็รู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่ เพราะนั่นมันเป็นสมบัติล้ำค่าของเรา55เพราะมันคือ รถที่แม่กับเรานั่งด้วยกัน คุยกัน แม่สอนเราขับต่างๆนาๆ แต่ผู้ใหญ่คุยกัน ว่าตกลงจะขายเราก็ นอยๆ เพราะอีกแค่นิ้ดเดียวจะผ่อนหมดแล้ว แล้ว ให้โดนยึดมันก็ไม่มีค่าเท่าไหร่ เพราว่าเงิน3ล้านที่ส่งไปก็ไม่ได้คืน แต่พอผ่านไป2-3ปี เราก็กลับคิดถึงเค้า
ไม่รู้สิคับเหมือนเค้ายังอยู่กับเราตลอด เวลาเครียดก็ร้องไห้กับ โกฐิ แต่เราอยากกลับไปแม่น้ำที่ลอยอังคารมากครับ อยากกลับไป
เผื่อจะได้เจอกันอีกรึเปล่า55 ไม่ว่าเค้าจะอยู่ที่ไหนเป็นใคร เราก็ขอที่จะรักเค้าต่อไปใน ทุกสถานะ แม่ เพื่อนสนิท พ่อ หรือ คนสำคัญในชีวิตเรา
ขอขอบคุณทุกคนที่ผ่านมาเจอหรือได้อ่าน ได้คอมเม้นครับ(เชื่อว่าคงจะไม่มีใครหยาบคายหรอกนะคับ)
....ผมจะมีเรื่องมาเล่าอีกแน่นอนครับ รออ่านได้เลย มาคอยดูผมพัฒนาการเขียนกระทํ้ไปเรื่อยๆนะครับ
ผมเล่าเรื่องไม่เก่ง เว้นวรรค หรือ เขียนใจความ หรือเขียนวนๆ ไม่เรียง123 ก็ขอโทษด้วยครับ เขียนจากใจจริงๆ55
คิดถึงคนที่จากไป
เราพึ่งเสียแม่ไปได้3-4ปีแล้ว แต่เรายังรู้สึกเหมือนพึ่งผ่านไปไม่กี่เดือน
แล้วเราเองก็อยากมาเล่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนที่คุณแม่เสีย
เราจำได้ว่าคุณแม่เป็นมะเร็งสมอง เราจำได้ว่าเค้าบ่นปวดหัวไม่ยอมไปหาหมอ ทุกคนบอกเค้าดื้อ และเค้าก็โกหกทุกคนว่า
เค้าไม่เป็นอะไรแค่ไมเกรน จนมาพีคช่วง เดือน เมษาเดือนเกิดเรา วันนั้นเราไปเที่ยวมั้งครับ แล้วทีนี้ทุกคนตามหาเราเพราะโทรศัพท์เราติดต่อไม่ได้
ตอนนั่นแม่เราป่วยลุกไม่ไหวต้องมีคนคอนช่วย แล้วตอนเรากลับมาแม่ก็หยิกเรา เราโกรธมากแต่เราไม่รู้เลยว่านั่นคือประโยคสุดท้ายมี่จะได้คุยกัน
พอถึงวันที่28วันเกิดเราคุณแม่ก็เข้า โรงพยาบาล รักษาตัว แรกๆก็ดีแหละครับ หลังๆเหมือนอาการจะทรุด เลยต้องย้ายโรงบาลไปในพิษณุโลก
เราก็ไม่สามารถไปเยี่ยมแม่ได้ จนช่วงที่ญาติที่เฝ้ามาบอกว่าแม่เค้าไม่ไหวแล้ว ต้องไปดูใจก่อนนะ เราจำได้ว่าทุกคนในบ้านซึมลงมากๆ
แต่คนที่อาการหนักสุดน่าจะ คุณยายและก็คุณน้าเรา เราจำได้ว่ายายเราไม่ค่อยกินข้าวเลยหลังจาก ตาเสียจนคุณแม่ป่วย
เราไปเยี่ยมคุณแม่พร้อมกับ น้ำตาที่พรั่งพรูออกมา (ขนาดร้องหน้าห้องมาก่อนนะ) คือภาพที่เราเห็น ไม่ใช่แม่เราเลยครับ
ภาพจำแม่เราคือ ผู้หญิงที่สวย แข็งแรง ไม่เคยร้องไห้ ไม่ว่าตอนคุณพ่อเราเสียหรือตอนที่ตัวเองลำบาก แต่ภาพที่เราเห็น คือ
พูดได้เลยครับว่า สังขารคนเราไม่เที่ยงจริงๆ ผ่านไป2-3อาทิตย์ที่บ้านก็ตกลงพาคุณแม่กลับบ้าน แต่คืนนั้นก่อนแม่มา เราร้องไห้เพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ดีแน่ๆพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่ดีจริงๆครับ
พอคุณแม่ถึงบ้านก็ หลับไปแล้ว(คาดว่าน่าจะไม่ไหวตั้งแต่อยู่บนรถกลับบ้าน) ทุกคนที่อยู่ในนั้นร้องไห้กันหมดเลย
เราก็ไม่ได้ร้องไห้ตรงนั้นนะครับ เหมือนทุกอย่างมันดับไปเลย วันงานเราก็เหมือนเป็นส่วนเกินของงาน เพราะเรามาก็อยู่เงียบๆไม่ยุ่งกับใคร
ญาติถามก็ ถามคำตอบคำ แต่งานนี้เราไม่ได้เป็นเจ้าภาพคนเดียว เราไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่55(แต่มีคนช่วยออกก็ดีแหละ)
พอถึงวันจัดการเรื่องเงิน มีญาติที่เป็นลุงเรามาเสนอว่า รถที่แม่ผ่อนอยู่ ขายทิ้งไหม หรือปล่อยยึด เราฟังก็รู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่ เพราะนั่นมันเป็นสมบัติล้ำค่าของเรา55เพราะมันคือ รถที่แม่กับเรานั่งด้วยกัน คุยกัน แม่สอนเราขับต่างๆนาๆ แต่ผู้ใหญ่คุยกัน ว่าตกลงจะขายเราก็ นอยๆ เพราะอีกแค่นิ้ดเดียวจะผ่อนหมดแล้ว แล้ว ให้โดนยึดมันก็ไม่มีค่าเท่าไหร่ เพราว่าเงิน3ล้านที่ส่งไปก็ไม่ได้คืน แต่พอผ่านไป2-3ปี เราก็กลับคิดถึงเค้า
ไม่รู้สิคับเหมือนเค้ายังอยู่กับเราตลอด เวลาเครียดก็ร้องไห้กับ โกฐิ แต่เราอยากกลับไปแม่น้ำที่ลอยอังคารมากครับ อยากกลับไป
เผื่อจะได้เจอกันอีกรึเปล่า55 ไม่ว่าเค้าจะอยู่ที่ไหนเป็นใคร เราก็ขอที่จะรักเค้าต่อไปใน ทุกสถานะ แม่ เพื่อนสนิท พ่อ หรือ คนสำคัญในชีวิตเรา
....ผมจะมีเรื่องมาเล่าอีกแน่นอนครับ รออ่านได้เลย มาคอยดูผมพัฒนาการเขียนกระทํ้ไปเรื่อยๆนะครับ
ผมเล่าเรื่องไม่เก่ง เว้นวรรค หรือ เขียนใจความ หรือเขียนวนๆ ไม่เรียง123 ก็ขอโทษด้วยครับ เขียนจากใจจริงๆ55