อยากจะมาพูดสู่กันฟังจากหลายๆอย่างที่เจอมาอาจจะมีลืมบ้างเพราะความจำไม่ดี555แต่นอนไม่หลับค่ะเรื่องนี้มันวนอยู่ในหัว จะมีหลายครั้งที่เกิดคำถามจากผู้ปกครองทำไมลูกถึงไม่ยอมเล่าอะให้ให้ฟังเก็บตัวแต่ในห้อง สาเหตุก็เพราะมาจากตัวเขาเอง เด็กๆก็อยากจะถามบ้างว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนั้นเด็กหลายคนไม่ใช่แค่จะเก็บกดอย่างเดียวแต่เป็นโรคซึมเศร้าด้วยจากประสบการณ์ตัวเราเองค่ะ
พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนรุนแรงจำได้เลยที่เขาโยนตะกร้าผ้าใส่หยิบไม้แขวนตีเราตรงนั้นเลยเราตอนนั้นยังเด็กอ่ะเนอะติดเล่นก็เลยไม่อยากตากผ้าอันนี้ยอมรับเราผิดเองที่ถอนหายใจทำแบบไม่เต็มใจเขาก็เลยโยนมาใส่เราแต่โตมาถึงได้คิดได้ว่ามันรุนแรงเกินไปกับอีกหลายๆอย่างที่จำไม่ได้ว่าทำไรไปแต่ยังเด็กไม่น่ารุนแรงมากแต่ยังไม่เท่าโดนพ่อตีร้องไห้แทบขาดใจอันนี้จำแม่น5555แผลในใจก็เริ่มสะสมจากการโดนตีนี่ล่ะค่ะ(สนับสนุนให้ทุกครอบครัวหันหน้าจับเข่าคุยกันมากกว่าตี)แต่ใช่ว่าคุยกันแล้วพูดคำแย่ๆใส่นะ เราเริ่มเก็บกดมากขึ้นกลายเป็นกลัวถึงขนาดที่ครั้งนึงเราเรียนยุวกาชาตแล้วเขาให้เขียนเราใช้ลิควิดลบตอนนั้นก่อนใช้ต้องเขย่าใช่ไหมแล้วจู่ๆหัวมันก็หลุดเลอะกระโปรงเรา แต่เรากลัวมากกลัวโดนพ่อด่าพ่อตีอยากรู้มากตอนนั้นคิดไรอยู่เพราะมันเป็นอุบัติเหตุปกติคนจะกลัวถ้าเราทำผิดใช่ไหมคะแต่อันนี้เราไม่ได้ผิดพอมาคิดๆดูเราก็คงจะเริ่มมีปัญหาตั้งแต่ป.3-ป.4 สรุปพอเย็นวันนั้นพ่อถามว่าไปโดนไรมาเราตอบว่าไม่รู้แต่วันนึงเขาจับได้เขาว่าทำไมเราไม่พูดตีจนเราลงไปกองกับพื้นยังไม่หยุดคิดดูแค่ลิควิดต้องกลัวขนาดไหนถึงยอมไม่พูดความจริง นอกจากแรงตีของเขาที่เราจำขึ้นใจแล้วก็จะมีวลีเด็ดติดปากของเขาที่ฝังใจเรามาทุกวันนี้ฝังใจกว่าแรงตีอีกก็คือ
ทุกดอกเลยค่าาเขาชอบพูดคำนี้จริงๆอันนี้คือจุดเริ่มต้นเล็กๆจากพ่อจะมีเรื่องราวที่แม่เราหนีพ่อไปตอนเราจะขึ้นป.5แต่สรุปช่วงป.6ก็กลับมาอยู่ด้วยกันแต่ไม่ถึงปีก็ตัดสินใจแยกกันอีกแล้วอันนี้เขาจะแวะมาหาบ้างบ่อยๆมีวันนึงเราอยู่ที่โรงเรียนแล้วพกโทรศัพท์ไปเขาทักมาบอกตอนบ่ายๆว่าตอนเย็นจะมารับให้บอกน้องด้วยตอนนั้นน้องเราอยู่ป1เราน่าจะอยู่ม.1นะแล้วเราอ่ะกะไปบอกตอนเย็นเพราะตอนนั้นมันเริ่มคาบบ่ายแล้วเราเรียนอยู่ทีนี้พอตอนเย็นเราก็เดินไปจะไปหาน้องแต่หาไม่เจอเราก็หาอยู่พักใหญ่เลยพ่อก็บอกให้มาหาตรงหน้าโรงเรียนพอไปถึงเราก็เห็นน้องอยู่กับพ่อเรา แล้วเขาก็ว่าเราทำไมไม่บอกน้องนู่นนี่นั่นคือเขาอ่ะมาก่อนเวลาดูทรงน่าจะยามปล่อยให้เขาปึ้บไปหาปั้บแน่ๆเพราะตอนนั้นเราก็ไม่ได้ช้าหรือลีลาเลยนะเพราะเรารู้ถ้าเราช้าเราต้องโดนพ่อด่าแน่ๆซึ่งก็คือโดนจริงๆเขาก็ว่าเรานั้นแหละค่ะเราก็บอกไปว่าหนูรอไปตอนเย็นเขาก็บอกจะรอทำไมทำไมไม่ไปเลยเราก็บอกตอนนั้นเรียนอยู่แล้วเขาก็ว่าเราอะไรสักอย่างแต่มีคำพูดนึงเจ็บจี้ดจนอยากตายตอนนั้นเลยคือเขายกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนจะฟาดแล้วพูดว่าเดี๋ยวก็ตีให้ตายตรงนี้เลยคือหน้าทางเข้าโรงเรียนเลยอ่ะค่ะ55555ต่อไปจะเปนแม่ แม่เราเขาไม่ได้แบบรุนแรงนะคะแต่คือยังไงอ่ะพูดไม่ถูกแต่จะเป็นนิสัยกับการกระทำของเขามากกว่า
แม่เราชอบพูดค่ะตอนช่วงที่พ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกันมีครั้งนึงเขาทะเลาะกันแล้วพ่อเราที่ขับรถเขาก็เริ่มขับเร็วขึ้นแล้วปาดหน้ารถขึ้นอื่นไปมาคือเขาจะพาไปตายให้หมดอ่ะค่ะรานั่งหลังก็หลบๆแชทกับเพื่อนว่าเราไม่ชอบพ่อเราขับรถเร็ว ช่วงนั้นมันมีอะไรหลายๆอย่างด้วยเราก็บอกเพื่อนว่าเราอยากหนีออกจากบ้านเราเหนื่อยเราไม่อยากอยู่แค่ยังไม่ได้พูดถึงความตายตอนนั้นยังไม่อยากบอกเพื่อนแล้วมีคืนนึงแม่เรายืมโทรศัพท์เช้ามาเขาก็เอาเรื่องที่เราคุยกับเพื่อนมาพูดเรื่องที่เราอยากหนีออกจากบ้านตอนนั้นมันรู้สึกแย่มากๆค่ะที่เขาดูแชทของเราแล้วเขาก็ทำตัวประหลาดมากอดเราน่าจะเพราะเหมือนตอนนั้นจะบอกเพื่อนไปด้วยว่าน้อยใจที่แม่อ่าารักแต่น้องประมาณนี้แต่พอเขามากอดเรามันกลับรู้สึกสายไปแล้วค่ะทุกการกระทำที่เขาทำว่ารักเราตอนนี้มันทำเราขยะแขยงค่ะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองซึมเศร้าคือม.2 มรสุมต่างๆเข้ามาเรื่อยๆเคยมีความคิดอยากตายหลายครั้ง หนักสุดตอนช่วงโควิดยาวจนตอนนี้ก็จะขึ้นปี1แล้วยังไม่เคยบอกใครเลยว่าซึมเศร้า ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกแม่เขาก็เป็นซึมเศร้าเหมือนกันค่ะ5555555เขาว่าเขาเป็นนะคะต้องกินยานั่นนี่อยากตายครั้งนึงเขาก็มาถามๆว่าเราเป็นซึมเศร้ารึเปล่าอันนี้เขาน่าจะทำแบบทดสอบเป็นตอนก่อนที่เขาจะมาพูดกับเราค่ะว่าเขาซึมเศร้า ซึ่งคนเป็นใครจะกล้าบอกง่ายๆพอมาตอนนี้ก็ยิ่งไม่อยากบอกไปอีกมันดูน่าสมเพชนะคะตัวเรา เราเริ่มกรีดแขนตัวเอง2-3อาทิตย์ เรื่องล่าสุดที่รู้สึกแย่ก็ไม่กี่วันก่อนนี้เลยคือเราไปทำงานกับแม่กะกลางคืน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มันเป็นคลังสินค้าค่ะเปิดโลกมากแอบมาเล่านิดนุง คลังมันจะเป็นแบบแต่ละโซนแต่ละหน่วยแต่ทุกหน่วยมีเหมือนกันหมดค่ะ จะมีจุดที่เป็นรางๆเหมือนจุดคิดเงินในห้างเลยค่ะที่มันเลื่อนได้ไปครั้งแรกเขาให้เราทำจุดนั้นจะมีคนยืนปล่อยของแล้วเราอ่ะต้องดูหมายเลขตรงกล่องพัสดุทีนี้เอากล่องใส่หมายเลขให้ตรงกันข้างหลังจะมีกรงแล้วเราไปทำงานครั้งแรกเราทำช้ามากค่ะมันไม่ทันใส่คนที่เขาทำมาก่อนอ่ะเขาจะโยนเอาๆแล้วโยนแม่นเราไม่กล้าโยนของก็ต้องเดินไปใส่ คนปล่อยของเขาก็ปล่อยเร็วมากพอเราทำไม่ทันจากเป็นคนคิดมากอยู่แล้วเรากดดันตัวเองค่ะมันไม่ทันจริงๆคือของมันจะหล่นรางแล้วตอนนั้นอยากร้องไห้มากเราทำให้เขาต้องหยุดรางบ่อยๆช่วงพักเราก็มาบอกกับแม่ว่าเป็นยังไงคือนานครั้งจะพูดกับใครที่คิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่เขาก็ทำมันจนได้ เขาก็บอกนี่ครั้งแรกเรายังไม่ชิน
แต่เรารู้ตัวเองค่ะว่าเราทำช้าเราไม่สามารถจะโยนของขนาดเล็กขนาดกลางเข้ากรงได้แม่นเราก็บอกเขาไปเราทำไม่ได้พอมาอีกวันเขาใส่ชื่อเราไปทำงานซึ่งเราไม่อยากไปแล้วเขาก็บอกอย่าให้เสียชื่อแม่5555ตอนไปเขาก็ไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนเขานั่งไม่เท่าไหร่แต่เอาที่เราบอกไปพูดนี่สิคะพูดหมดเลยว่าเราพูดไรไปบ้างเขาไม่อยากเสียหน้าแต่ทำไมไม่นึกถึงเราบ้าง จากตอนนั้นที่ดิ่งกดดันตัวเองอยู่แล้วยิ่งแยาเข้าไปอีกนั่งน้ำตาคลออยู่ข้างๆ
หลายๆคนอาจจะว่าแค่นี้เป็นซึมเศร้าหรอแต่มันไม่แค่นี้นะคะคือถ้าจะให้เรามรสุมมามันก็จะยาวมากๆตอนนี้ปสดมือแล้วด้วย ไม่ว่ายังไงจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยผู้ปกครองไม่ควรเอาไปพูดจริงๆ ไม่ควรด่าด้วยคำที่เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขาแต่เป็นที่ระบายอารมณ์
สุดท้ายก็เป็นกำลังใจให้กับเด็กๆทุกคนสู้ๆต่อไป
ส่วนเราไม่สู้แล้วค่ะตอนนี้ใช่ชีวิตไปเรื่อยๆรอวันตาย
พ่อแม่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เด็กเก็บกด
พ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนรุนแรงจำได้เลยที่เขาโยนตะกร้าผ้าใส่หยิบไม้แขวนตีเราตรงนั้นเลยเราตอนนั้นยังเด็กอ่ะเนอะติดเล่นก็เลยไม่อยากตากผ้าอันนี้ยอมรับเราผิดเองที่ถอนหายใจทำแบบไม่เต็มใจเขาก็เลยโยนมาใส่เราแต่โตมาถึงได้คิดได้ว่ามันรุนแรงเกินไปกับอีกหลายๆอย่างที่จำไม่ได้ว่าทำไรไปแต่ยังเด็กไม่น่ารุนแรงมากแต่ยังไม่เท่าโดนพ่อตีร้องไห้แทบขาดใจอันนี้จำแม่น5555แผลในใจก็เริ่มสะสมจากการโดนตีนี่ล่ะค่ะ(สนับสนุนให้ทุกครอบครัวหันหน้าจับเข่าคุยกันมากกว่าตี)แต่ใช่ว่าคุยกันแล้วพูดคำแย่ๆใส่นะ เราเริ่มเก็บกดมากขึ้นกลายเป็นกลัวถึงขนาดที่ครั้งนึงเราเรียนยุวกาชาตแล้วเขาให้เขียนเราใช้ลิควิดลบตอนนั้นก่อนใช้ต้องเขย่าใช่ไหมแล้วจู่ๆหัวมันก็หลุดเลอะกระโปรงเรา แต่เรากลัวมากกลัวโดนพ่อด่าพ่อตีอยากรู้มากตอนนั้นคิดไรอยู่เพราะมันเป็นอุบัติเหตุปกติคนจะกลัวถ้าเราทำผิดใช่ไหมคะแต่อันนี้เราไม่ได้ผิดพอมาคิดๆดูเราก็คงจะเริ่มมีปัญหาตั้งแต่ป.3-ป.4 สรุปพอเย็นวันนั้นพ่อถามว่าไปโดนไรมาเราตอบว่าไม่รู้แต่วันนึงเขาจับได้เขาว่าทำไมเราไม่พูดตีจนเราลงไปกองกับพื้นยังไม่หยุดคิดดูแค่ลิควิดต้องกลัวขนาดไหนถึงยอมไม่พูดความจริง นอกจากแรงตีของเขาที่เราจำขึ้นใจแล้วก็จะมีวลีเด็ดติดปากของเขาที่ฝังใจเรามาทุกวันนี้ฝังใจกว่าแรงตีอีกก็คือ
แม่เราชอบพูดค่ะตอนช่วงที่พ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกันมีครั้งนึงเขาทะเลาะกันแล้วพ่อเราที่ขับรถเขาก็เริ่มขับเร็วขึ้นแล้วปาดหน้ารถขึ้นอื่นไปมาคือเขาจะพาไปตายให้หมดอ่ะค่ะรานั่งหลังก็หลบๆแชทกับเพื่อนว่าเราไม่ชอบพ่อเราขับรถเร็ว ช่วงนั้นมันมีอะไรหลายๆอย่างด้วยเราก็บอกเพื่อนว่าเราอยากหนีออกจากบ้านเราเหนื่อยเราไม่อยากอยู่แค่ยังไม่ได้พูดถึงความตายตอนนั้นยังไม่อยากบอกเพื่อนแล้วมีคืนนึงแม่เรายืมโทรศัพท์เช้ามาเขาก็เอาเรื่องที่เราคุยกับเพื่อนมาพูดเรื่องที่เราอยากหนีออกจากบ้านตอนนั้นมันรู้สึกแย่มากๆค่ะที่เขาดูแชทของเราแล้วเขาก็ทำตัวประหลาดมากอดเราน่าจะเพราะเหมือนตอนนั้นจะบอกเพื่อนไปด้วยว่าน้อยใจที่แม่อ่าารักแต่น้องประมาณนี้แต่พอเขามากอดเรามันกลับรู้สึกสายไปแล้วค่ะทุกการกระทำที่เขาทำว่ารักเราตอนนี้มันทำเราขยะแขยงค่ะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองซึมเศร้าคือม.2 มรสุมต่างๆเข้ามาเรื่อยๆเคยมีความคิดอยากตายหลายครั้ง หนักสุดตอนช่วงโควิดยาวจนตอนนี้ก็จะขึ้นปี1แล้วยังไม่เคยบอกใครเลยว่าซึมเศร้า ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกแม่เขาก็เป็นซึมเศร้าเหมือนกันค่ะ5555555เขาว่าเขาเป็นนะคะต้องกินยานั่นนี่อยากตายครั้งนึงเขาก็มาถามๆว่าเราเป็นซึมเศร้ารึเปล่าอันนี้เขาน่าจะทำแบบทดสอบเป็นตอนก่อนที่เขาจะมาพูดกับเราค่ะว่าเขาซึมเศร้า ซึ่งคนเป็นใครจะกล้าบอกง่ายๆพอมาตอนนี้ก็ยิ่งไม่อยากบอกไปอีกมันดูน่าสมเพชนะคะตัวเรา เราเริ่มกรีดแขนตัวเอง2-3อาทิตย์ เรื่องล่าสุดที่รู้สึกแย่ก็ไม่กี่วันก่อนนี้เลยคือเราไปทำงานกับแม่กะกลางคืน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แต่เรารู้ตัวเองค่ะว่าเราทำช้าเราไม่สามารถจะโยนของขนาดเล็กขนาดกลางเข้ากรงได้แม่นเราก็บอกเขาไปเราทำไม่ได้พอมาอีกวันเขาใส่ชื่อเราไปทำงานซึ่งเราไม่อยากไปแล้วเขาก็บอกอย่าให้เสียชื่อแม่5555ตอนไปเขาก็ไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนเขานั่งไม่เท่าไหร่แต่เอาที่เราบอกไปพูดนี่สิคะพูดหมดเลยว่าเราพูดไรไปบ้างเขาไม่อยากเสียหน้าแต่ทำไมไม่นึกถึงเราบ้าง จากตอนนั้นที่ดิ่งกดดันตัวเองอยู่แล้วยิ่งแยาเข้าไปอีกนั่งน้ำตาคลออยู่ข้างๆ
หลายๆคนอาจจะว่าแค่นี้เป็นซึมเศร้าหรอแต่มันไม่แค่นี้นะคะคือถ้าจะให้เรามรสุมมามันก็จะยาวมากๆตอนนี้ปสดมือแล้วด้วย ไม่ว่ายังไงจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยผู้ปกครองไม่ควรเอาไปพูดจริงๆ ไม่ควรด่าด้วยคำที่เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขาแต่เป็นที่ระบายอารมณ์
สุดท้ายก็เป็นกำลังใจให้กับเด็กๆทุกคนสู้ๆต่อไป
ส่วนเราไม่สู้แล้วค่ะตอนนี้ใช่ชีวิตไปเรื่อยๆรอวันตาย