ตั้งแต่เกิดคุณย่าเป็นคนเลี้ยงเรามากับหลวงพ่อ เราจำความได้เราก็มีแต่ย่ากับหลวงพ่อ พ่อเราบวชเป็นพระป่านะคะทุกคน เราจะเจอพ่อได้ปีละครั้งเอง และคุณย่าและเป็นคนที่ส่งเราเรียน และคุณย่าเราท่านเสีย และเราต้องการเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยป.ตรี ที่กรุงเทพ ซึ่งเราคาดเสาหลักไป หลวงพ่อท่านเขียนเบอร์และบอกว่าให้เราลองติดต่อโยมแม่นะ เราก็ได้โทรไป และเราก็บอกจุดประสงค์ว่าเราอยากเรียนต่อแต่เราไม่มีกำลังทรัพย์ แม่ก็บอกเราเดี๋ยวติดต่อกลับมา จนกระทั่งเราระหกระเหิดมาเป็นปีๆ หางานทำไปเรื่อยๆ ส่งตัวเองเรียนจบจนปี1 พอขึ้นปี2 เทอม2 เราจำได้เเม่น แม่ติดต่อเรากลับมาบอกว่าให้เราติดต่อเบอร์นี้ไป ซึ่งเป็นเบอร์คุณตาเรา โทรไปบอกว่าเราอยากเรียนต่อ เราก็ได้โทรไป และทำความรู้จักกับตา บลาๆ พอเราได้มารู้จักตาแล้วชีวิตเราได้เปลี่ยนไปมาก ชีวิตเราดีขึ้นเรื่อยๆ คุณตาซับพอร์ตเรามาก ท่านเอ็นดูเราเพราะอยากให้เราเรียนหนังสือ และคุณตาก็ช่วยเราออกค่าใช้จ่ายค่า หาหอดีๆให้อยู่ หาแต่ของดีๆมาให้เรา ชีวิตมันดีมากเลยค่ะ แต่มันแต่....... ยายเราเขาดูไม่เอ็นดูเราเลย เหมือนเราได้เข้ามาเป็นภาระให้ตาไหม เขาชอบมองเราแปลกๆ ยายชอบถามเราบ่อยๆว่า ใครเป็นคนทำให้เรามารู้จักบ้านนี้ ใครพามา ที่เรามั่นใจได้เลยว่ายายคงไม่มองเราเป็นหลานเพราะคำพูดที่ว่า ไม่มีตาสักคนก็เหมือนหมาตัวนึง ตอนนั้นแกเมาๆด้วย แกก็คงไม่มีสติ แต่เราเสียใจค่ะ เราแบบคิดถ้าไม่รักเรา ไม่เอ็นดูเรา ก็อย่าพูดอะไรที่มันกระทบจิตใจเราได้ไหม ก่อนคุณย่าเราเสียย่าเคยบอกว่ายายเรานั่นแหละเอาเรามาให้ย่าเลี้ยง ฝั่งแม่เรารู้กันหมดแต่ไม่ยอมบอกตา เพราะกลัวตาว่าเพราะตาเราดุ โกหกจนกระทั่งตอนนี้ว่าไม่รู้เลยว่ามีหลานอีกคน เรามีพี่ชายนะคะ แต่พี่ชายยายเราเป็นคนเลี้ยงมาแกเลยรักและผูกผัน ต่างกับเรามากค่ะเราก็เข้าใจ ตอนนี้เราเรียนใกล้จบแล้วเราได้ย้ายจากหอเข้ามาอยู๋ในบ้านเดียวกับยาย เราอึดอัดมาดเลยค่ะ เราจะหยิบอะไรมาใช้ในบ้านยายก็เก็บไปซ่อนไม่ให้เราเห็น ฝั่งแม่ก็ชอบว่าเราดูเหมือนไม่มองว่าเราคือหลานเลย นอกจากตาที่ค่อยห่วงใยเราเรารู้สึกถึงความรักจริงๆเหมือนตอนอยู่กับคุณย่า เรารู้ตัวเองว่าถ้าเราไม่มีตาทุกคนก็คงไม่เห็นหัวเรา เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เราไม่กล้าบอกตาตรงๆว่าเราไม่อยากอยู๋ที่บ้าน แต่เราก็อยากลดภาระว่าเลยมาอยู่ที่บ้านไปก่อน ถ้าได้งานแล้วและจะลองหาที่ถูกๆอยู่ดูค่ะ แต่เราผิดไหมคะที่เราจะไม่แคร์ความรู้สึกยายและฝั่งแม่บ้าง เราเสียใจเพราะเขามาตลอดๆด้วยคำพูดและการกระทำ พวกเขาออกไปเที่ยวกันและเรากลับมาจากมหาลัยบ้านล็อคเราเข้าบ้านไม่ได้ มีอีกหลายเหตุการณ์แต่เราอยากปรึกษาทุกๆคนเท่านี้ก่อนค่ะ
ถ้าเราไม่แคร์คนในครอบครัวที่ไม่แคร์เราเราผิดมากหรือเปล่าคะ