ขอพูดก่อนคือ เขาขอเอาเราไปเลี้ยงแทนแม่เพราะแม่เรากำลังท้องน้องเราอยู่

ตอนเด็กเค้าดีกับเรามากนะจนถึงช่วงประถม

ประถมปลาย มีช่วงที่เราร้องให้บ่อยๆไม่รู้ว่าเพราะอะไร เค้ารำคาญเรามาก เเทนที่เค้าจะปลอบเค้ากลับด่าเราโยนโทรศัพท์เราทิ้ง จนอาม่าต้องมานั่งปลอบพร้อมกับบอกให้เราไปง้อเค้า ทั้งที่เราเป็นคนโดนด่า  เราก็ไปง้อเค้าก็ไม่หายแถมด่าเรา ค่าขนมก็ไม่ให้ เราต้องเดินไปโรงเรียนเองเพราะเค้าไม่ไปส่ง  อาม่าก็เอาแต่บอกให้เราไปง้อเค้าทุกวันจนเราต้องโดนด่าบ่อยๆเค้าถึงจะหาย

เราบอกแม่เรื่องนี้แม่บอกว่าทำไงได้เค้าเลี้ยงก็ต้องยอมๆไปเดี๋ยวก็ได้เป็นอิสระ

มีตอนนึงที่เราโดนแมวข่วนบ้านเพื่อน เค้าด่าเราตลอดทางจนไปถึงโรงพยาบาล อีกวันนึงแถวบ้านเรามีแมวพอดี เรารู้ว่าตัวนี้มันไม่กัดเลยไปเล่นกับมัน พอเค้ามาเห็น เค้าเดินฟึดฟัดมาทางเราและดึงหูเราอย่งแรกกระฉากให้เค้าบ้านและด่าเราซ้ำ

พอช่วงม.1 เค้าบังคับให้เราเรียนห้องสองภาษา แต่เราไม่ได้ภาษาจริงๆทั้งเหนื่อยทั้งเครียดช่วงนั้นก็แทบไม่มีเพื่อนเลย กลับบ้านมาเค้าก็ชวนทะเลาะเอาแต่ด่าเราเราก็หงุดหงิดเลยโต้กลับ เค้าบอกทนไม่ได้ก็ออกจากบ้านกูไปพร้องกลับโยนเสื่อผ้าใส่เรา  จังหว่ะนั้นคือแตกสลายสุดๆ พออาม่ามาห้ามเค้ากลับบอกอย่ามาห้ามถ้ามันกล้าก็ไป

ทุกครั้งเหมือตกนรกเราเริ่มทำร้ายตัวเองทุกครั้งที่โดนเค้าด่า เราเริ่มควบคุมอารมณ์โกรธไม่ค่อยได้ตะคอกตลอดเวลาหงุดหงิบบ่อยๆ

จนเค้าบอกว่าไปได้สันดาน ๆนี่มาจากใคร

พอเริ่มเทอม2 เรามีเพื่อน ติดเพื่อนมากเพราะกลับบ้านไปก็โดนด่า ไปบ้านเพื่อนเที่ยวกลับเพื่อนกลับบ้านดึกใจแตกเลยก็ว่าได้

เค้าก็ด่าเราเรื่องนี้แล้วก็บอกว่าเด็ก ๆแบบถ้าติดเพื่อนมากก็ออกไปจากบ้านกูไปอยู่กลับเพื่อน เราก็ไม่ไปเพราะเราไม่มีที่ไปแล้ว

แต่พอเค้าด่าเราอีกมันเหี้ยนรกส่งมาเกิด กูให้ทุกอย่างทำไมถึงเป็นคน แบบนี้ เราก็มองหน้าเค้าและตะคอกกลับไป เค้าก็เลยว่าก็ออกจากบ้านกูไปแล้วอย่ากลับมาอีกนะไปอยู่กับแม่ พ่อ อากง เพื่อนเถอะ    

เราฟิวขาด เก็บเสื้อผ้าเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋า จะเดินออกจากบ้าน อาม่าดันมาห้ามบอกรักเรามาก เค้ารักเรามาก ข้างนอกก็หน้ากลังร้องไห้ใส่เรา  ตอนแรกเราจะใจอ่อนแล้ว

แต่ปู่ดันพูดมาว่า ปล่อยมันไปตายที่ไหนก็ไปเถอะเด็ก แบบมันเราพอเลย คุมอารมณ์ไม่ได้อีก พออาม่าไปนั่งเรารีบออกมาจากบ้านเลย

โทรไปร้องไห้ให้เพื่อนฟังพร้อมกับแบต7เปอเซน
โลกแตกสลายไปหมดจิตใจพังร้องไห้ จะวิ่งไปให้รถชน แต่รถหยุดทันพอดี

ตอนแรกก็เกือบจะโดนด่า แต่พอเค้าเห็นเราร้องไห้พูดไม่รู้เรื่องแล้วเค้าก็นั่งปลอบเราจนเพื่อนมาพอดี  เราเองก็รู้สึกขอบคุณแต่ไม่ทันได้พูดออกไปเค้าก็ขึ้นรถขับออกไปแล้ว
   
เราก็ไปค้างบ้านเพื่อนตอนแรกก็โอเคแต่จิตใจมันพังเราร้องไห้ไม่หยุด

จนเพื่อนต้องโทรให้แม่มาปลอบเราเพราะมันเองก็พยายามที่สุดแล้วแต่เรายังร้องไห้ไม่เลิก
   
แม่ก็มารับพาเราไปอยู่ด้วย แต่ฝ่ายนั้นเค้าดันโทรมาบอกให้เรากลับไปอยู่ เราต้องกลับไปขอโทษปู่นะเพราะเราผิดอย่างนู่นอย่างงี้

ทั้งที่ในสายเสียงปู่ด่าแซกออกมายิ่งทำให้เจ็บกว่าเดิมอีก