เราหนักใจมากคือคุณป้าขอมาอยู่ด้วยที่คอนโด

เรื่องราวเริ่มต้นมาจากเรามาอยู่กรุงเทพเพราะพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ พอกลับมาเราก็พึ่งมารู้ว่าเราไม่มีบ้านอยู่แล้วคือครอบครัวเอาให้คนอื่นเช่าไปหมดแล้วมันทำให้เราตอนนั้นเครียดมาก แต่ดีที่มีแฟนค่อยช่วยเหลือให้ไปอยู่คอนแต่เราก็ไม่อยากรบกวนเขามาก ก็พยายามหาคอนโดจนทุกอย่างลงตัวดี แล้วคุณยายเริ่มป่วยเราต้องกลับบ้านไปดูแลทุกๆอาทิตย์ จนท่านเสีย ทำให้คุณป้าต้องอยู่บ้านคนเดียว เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะคิดว่า อยู่คนเดียวแค่คงสบายไม่มีภาระอะไร อยากทำอะไรก็ทำ เพราะตอนที่เราดูแลคุณยายคุณป้าก็เอาแต่พูดว่าเหนื่อยว่าเครียดอยู่ตลอดแต่ออกไปนอกบ้านทุกวัน ทั้งๆที่ไม่ได้มีอาชีพอะไร ให้หยิบจับก็บ่นว่าเหนื่อยอยู่ตลอด จนเราคิดว่าถ้าแก่ตัวไปใครจะดูเขา เขาไม่มีครอบครัวไม่มีลูก มีหลานๆแต่ก็โตกันหมดแล้วเหลือเราคนเดียวที่พอจะพึงพาได้เราคิดว่าการออกมาจากตรงนั้นมันมักจะดีกว่าเพราะอดีตเขาเคยไล่แม่เราออกจากบ้านตอนเรายังเด็กมาก พอคุณยายเสียได้ 6 เดือนคุณป้าขอมาอยู่คอนโดกับเรา 9 วัน มาทุกๆเดือน คอนโดเราเล็กๆพออาศัยได้กับเพื่อนกับแฟน แต่ไม่ใช่กับคุณป้าแน่นอน เขามาอยู่เราก็ให้นอนเตียงเราก็นอนพื้น เขากลับมาเรานั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาบ่นว่าปวดนั้นเจ็บนี้นวดให้หน่อย เขาชอบติดนิสัยใช้คนอื่นมาก พอเราจะไปต่างประเทศก็อยากที่จะไปกับเรา หรือถ้าเขาไม่ได้ไปขอมาอยู่คอนโดเราเลยได้ไหม  ทั้งที่ภาระค่าใช้อะไรมันก็สูงมาก เราอยู่ด้วยกับเขาไม่เคยมีความสุข พอเขามาเราเครียดมาก บอกไปแล้วว่ามาอยู่ได้แต่ไม่เกิน 4 วันนะแต่เขาอยู่เกิน 4 วันมาก เราเข้าใจนะอยู่บ้านคนเดียวมันเหงาก็เลยให้พี่ๆที่มีลูกเอาลูกไปอยู่ด้วย อีกไม่กี่สัปดาห์เขาก็กำลังจะกลับบ้านแล้วไม่รู้มีปัญหาอะไร เราเลยอยากขอความคิดเห็นว่าครวต้องจัดการปัญหายังไง ไม่ได้มองว่าจะทิ้งจะไม่ใส่ใจไม่ดูแล แค่มองว่าอายุ 56ปี อยากทำอะไรก็ทำชีวิตโสดอยากไปเที่ยวไหนก็ไปมีบ้านหลังใหญ่โตแต่กลับเลือกมาอยู่คอนโดเล็กกับเรา เครียดมาก