ช่วยแต่งกลอน4หน่อยครับ

พิบูลย์บุปผาไพรพฤกษ์ประดับพื้น ระบายชื้นชโลมช่อ ณ ขอบฟ้า คือกล้วยไม้ไท้แท้แผ่พรรณา สืบศรัทธาแผ่นดินถิ่นสยาม เอื้องคำทอง ผ่องผิวดั่งทิพย์แสง สุกแสดงดั่งสุริยาฉายประกายงาม ช่อนวลผ่องต้องลมระดมตาม คือเร

ดวงบุหลันขวัญฟ้าจารวี ร่ายวลีวาบไหวดั่งไฟฝัน เห่บทตอนอ้อนคำมาจำนรรจ์ กานท์กลอนกลั่นสรรสร้อยถ้อยหลั่งริน จะกอบเมฆม่านฟ้ามาประดิษฐ์ เนรมิตสกาวหาวห้วงศิลป์ โปรยน้ำค้างต่างเพชรพลอยไพลิน เบื้องบุรินทร์ถวิ

ยามเรือแล่นแผ่วไหวไปกลางห้วง ลมทะเลพรมทวงความหอมหวาน คลื่นระริกกระซิบร่ำทุกถิ่นธาร ราวเรียกขานนักเดินทางให้วางใจ ผืนอันดามันงดงามดั่งภาพวาด เขาหินผาสลักสาดเส้นสายใหญ่ ฟ้าประดับเมฆบางพริ้วพร่างไพร จัน

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู