สอบถามการภาวนาหน่อยครับ คือผมปฏิบัติตาม มหาสติปัฏฐานสูตร โดยใช้อานาปานสติเป็นวิหารธรรม ซึ่งในบทอานาปานสติ จะกล่าวตั้งแต่กาย เวทนา จิต ธรรม เป็นลำดับ มีวัตถุ ๑๖

แต่พบว่าการภาวนาของผมจริงๆ นั้น มันจะเป็นแบบนี้ คือ ในชีวิตประจำวัน มีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก ให้ได้บ่อยที่สุด กลับมารู้ที่การหายใจให้ได้บ่อยๆ
ซึ่งพอกลับมารู้ว่า ตอนนี้หายใจอยู่ ไม่ว่าจะเข้า ออก ยาว สั้น ก็จะ รู้จิต โดยส่วนใหญ่ ไม่เคยรู้จัก อาการ กายสังขารระงับ ปิติ สุข ปัสสัทธิ แต่ จะมีอาการ รู้จิต ไปเลย

แบบนี้เรียกว่า ยังเป็น อานาปานสติ หรือเปล่า หรือต้องภาวนาไปตามลำดับ กายระงับ เวทนาระงับ จิตระงับ แล้วเห็นความไม่เที่ยง ความสลัดคืน
ซึ่งของผม จะเห็นแต่ เมื่อกี๊หายใจเข้าหรือหายใจออก แล้วก็มักจะดูจิตต่อ เห็นจิตหลงไปติดกับอารมณ์ ไปคิดต่อ เห็นจิตเป็นอย่างไร ณ ตอนนั้น
ก็เข้าใจว่า กำลังทำอานาปานสติ ที่ทำให้ จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน บริบูรณ์ รึเปล่า โดยที่ ตัวเองอาจเป็นพวก ทิฏฐิจริต มีปรกติดูจิตได้มากกว่า ดูร่างกาย