สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง มันเป็นเรื่องของผมกันผู้หญิงคนหนึ่ง เริ่มต้นที่ผมมาทำงานในที่ทำงานใหม่ ที่ทำงานนี้ค่อนข้างจะกดดันอยู่พอสมควร มีกฎเกณฑ์เยอะและเคร่งครัด ผมมาเริ่มงานพร้อมเพื่อน 4 คนและคนอื่นๆอีก 3 คน ช่วงเวลาที่ผมกำลังเริ่มฝึกงานอยู่นั้น เธอลาพักร้อนกลับบ้าน 17 วัน ผมก็ทำงานไปเรื่อยๆจนเธอกลับมา เธอจะมีตำแหน่งเหมือนรองหัวหน้าของทีมผม แต่ที่ทำงานผมเราทำงานอยู่กันเหมือนพี่น้อง ตำแหน่งก็คือตำแหน่งไม่ได้ไว้ใช้ข่มกัน จนผมทำงานที่นี่ได้ 1 เดือน เพื่อนของผมค่อยๆออกกันไปจนเหลือผมคนเดียวที่ยังอยู่ ผมก็ได้นั่งทำงานข้างเธอและเธอก็จะค่อยสอนงานผมค่อยทำให้ผมดูว่าเจอปัญหานี้ต้องแก้ยังไง ค่อยให้คำแนะนำและเป็นที่ปรึกษาให้กันและกัน เธอกับผมมีอายุไล่ๆกันแต่เธอชอบเรียกผมว่าพี่เสมอ ทำงานวันแล้ววันเล่าเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ พักกินข้าวพร้อมกันบ้าง ซื้อของมาแบ่งกันกินบ้าง ช่วยกันเลือกของบ้าง บางทีเลิกงานเราจะชอบไปเดินหาอะไรกินด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนของเธอ แต่เราจะเดินชิดกันอยู่ 2 คนนะครับ เธอชอบกินหม่าล่าหมู 3 ไม้ เห็ด 2 ไม้ ชอบกินชาไต้หวันไข่มุกแก้วเล็กเพราะเคยสั่งแก้วใหญ่ให้เธอแล้วเธอกินไม่ค่อยจะหมด ชอบกินสตอเบอรี่และขนมโตเกียวมาก เวลาที่เธอกินอะไรไม่หมดเธอจะมาแบ่งให้ผมกินเสมอ จนเวลาผ่านไปครบ 3 เดือนที่ผมผ่านโปร ผมก็นั่งทำงานข้างเธอมาตลอดจนผมรู้สึกว่า ผมน่าจะชอบเธอและเธอเองก็คงมีใจให้ผมเช่นกัน ผมอยากจะบอกเธอแต่ยังหาเวลาที่เหมาะสมไม่ได้ ผมมักชอบแอบมองเธอในบางครั้งและถ้าเธอหันมาเห็นผมเธอจะชอบทักเสียงเหมือนตะวาดว่ามองอะไร แต่จริงๆแล้วเธอแกล้งผมนะครับ เรายังทำทุกอย่างเหมือนเดิม ช่วยกันสอนเด็กใหม่บ้างและเธอก็ชมว่าผมเรียนรู้เร็วพร้อมที่จะเป็นพนักงานเต็มตัวได้แล้ว และแล้วเวลาผ่านไป 4 เดือน ผมได้ตำแหน่งที่ดีขึ้นเพราะผลงานของผมมันดีเยี่ยมถูกใจเหล่าผู้บริหารและหัวหน้า แต่ผมก็ยังที่จะนั่งอยู่ข้างเธอเหมือนเดิมเรายังคงสถานะเดิมและทำทุกอย่างเหมือนเดิมจนสิ้นเดือนธันวาคม
เข้าปีใหม่ 1 มกราคม จริงๆวันนี้เป็นวันหยุดของผมนะครับแต่ผมก็ยังมาทำงานเหมือนเช่นเคย เพราะผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงของเธอ อยากมองหน้าเธออยากสบตากลมๆของเธอเวลาเธอยิ้ม มันทำให้ผมมีความสุขมาก แต่วันนี้ช่วงสายๆผมมีนัดเสนองานให้ลูกค้าและจะกลับมาในที่ทำงานช่วงบ่าย ผมกลับมานั่งประจำที่ที่เดิมแต่เธอไม่นั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วนะครับ ของบนโต๊ะของเธอไม่มีอยู่ที่เดิมแล้ว ผมนึกว่าเธอคงเครียร์โต๊ะเฉยๆ จนเวลามาช่วงเย็นเลิกงานเธอก็ยังไม่มา ผมพยายามทักหาเธอแต่เธอก็ยังไม่ตอบ จนเวลาช่วงค่ำๆรุ่นน้องของเธอบอกว่าเธอถูกไล่ออกไปแล้ว เนื่องจากพบว่าเธอยักยอกเงินของบริษัท ผมตกใจมากเพราะตั้งแต่ที่เรา 2 คนรู้จักกันมาเธอดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลยและผมก็โทรหาเธอหลายสายมากจนเธอรับสาย เธอร้องไห้บอกผมให้ดูแลน้องๆในทีมแทนเธอด้วย เธอไม่อยากพูดอะไรมากเพราะเธอเสียใจ เธอไม่คิดว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอและเธอก็ไม่กล้าบอกผม ผมก็พยายามปลอบใจเธอ เธอก็บอกมาว่ามีคนแอบมาปลอมลายเซ็นชื่อเธอในการเบิกเงิน เพราะช่วงเวลาที่ลงเบิกนั้นมันเป็นวันที่เธอไม่ได้มาทำงานแต่บริษัทบอกให้เธอออกเพื่อความสบายใจของทั้ง 2 ฝ่าย จนในวันถัดมาผมกับหัวหน้าตรวจสอบทุกเอกสารที่มีเบิกเงินอย่างละเอียดแต่ยังจับมือใครดมไม่ได้ ผมนั่งทำงานหันไปมองโต๊ะที่เธอเคยนั่ง สิ่งของต่างๆแววตาและรอยยิ้มนั้นมันไม่มีอีกแล้ว ช่วงเวลาที่เธอออกไปแล้วนั้นไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เลย จนมาถึงครึ่งเดือนหัวหน้าผมจับได้ว่าคนที่ปลอมลายเซ็นเธอในการเบิกเงินนั้นคือเพื่อนของเธอ เราก็ส่งตัวและหลักฐานให้ดำเนินคดีตามกฎอย่างเหมาะสม ผมรู้สึกดีใจมากที่คนผิดไม่ใช่เธอ ผมพยายามติดต่อเพื่อที่จะให้เธอกลับมาทำงานและผมก็จะบอกเธอว่าผมชอบเธออยากจะดูแลเธอ แต่ไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เลย หัวหน้าของผมจึงขอที่อยู่จากฝ่ายทะเบียนมาให้ ผมจึงลางานไปยาวๆเลย 17 วันเพื่อตามหาเธอ ผมมาตามที่อยู่ที่ได้มาถึงแม้หนทางมันจะลำบาก ผมถามทางจนมาถึงที่บ้านตามในที่อยู่แต่คนแถวนั้นบอกผมว่าครอบครัวเธอพึ่งย้ายไปอยู่ที่อื่นในจังหวัดจังหวัดหนึ่ง ผมก็เตรียมตัวอีกครั้งพร้อมที่จะตามหาเธอ ผมพยายามหาช่องทางติดต่อเธอหรือคนในครอบครัวของเธอ จนตอนนี้ 1 กุมภาพันธ์ 67
ผมยังไม่เจอแม้แต่วี่แววของเธอเลย เพื่อนคนอื่นๆก็ยังติดต่อเธอไม่ได้ ผมตัดสินใจออกจากงานมาทำธุรกิจส่วนตัว ผมยังคอยทักหาเธอในไลน์เดิมซ้ำๆ ผมรู้ว่าเธอคงไม่มีวันตอบมาแล้ว แต่ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมแคร์เธอแค่ไหน ผมยังไปหาตามที่อยู่เก่าเผื่อว่าเธอจะย้ายกลับมาและวนเวียนไปตามจังหวัดที่ผู้คนบอกว่าเธอย้ายไปอยู่ ผมหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกสักครั้ง ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง ผมขอแค่ผมได้มองแววตากลมๆคู่เดิมหรือได้ยินเสียงของเธออีกครั้งผมก็พอใจแล้ว ผมคิดกับตัวเองแทบทุกวันว่าทำไมผมไม่บอกเธอไปว่าผมชอบเธอ แล้วทำไมผมต้องปล่อยให้เธอจากผมไปและทำไมตอนนี้ผมยังหาเธอไม่เจอ
#อย่าละทิ้งโอกาสที่อยู่ตรงหน้า
#ผมจะตามหาเธอต่อไป
#สักวันผมต้องได้พบเธออีก
วอน 😂😂😂🥲😭
เข้าปีใหม่ 1 มกราคม จริงๆวันนี้เป็นวันหยุดของผมนะครับแต่ผมก็ยังมาทำงานเหมือนเช่นเคย เพราะผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงของเธอ อยากมองหน้าเธออยากสบตากลมๆของเธอเวลาเธอยิ้ม มันทำให้ผมมีความสุขมาก แต่วันนี้ช่วงสายๆผมมีนัดเสนองานให้ลูกค้าและจะกลับมาในที่ทำงานช่วงบ่าย ผมกลับมานั่งประจำที่ที่เดิมแต่เธอไม่นั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วนะครับ ของบนโต๊ะของเธอไม่มีอยู่ที่เดิมแล้ว ผมนึกว่าเธอคงเครียร์โต๊ะเฉยๆ จนเวลามาช่วงเย็นเลิกงานเธอก็ยังไม่มา ผมพยายามทักหาเธอแต่เธอก็ยังไม่ตอบ จนเวลาช่วงค่ำๆรุ่นน้องของเธอบอกว่าเธอถูกไล่ออกไปแล้ว เนื่องจากพบว่าเธอยักยอกเงินของบริษัท ผมตกใจมากเพราะตั้งแต่ที่เรา 2 คนรู้จักกันมาเธอดูไม่ใช่คนแบบนั้นเลยและผมก็โทรหาเธอหลายสายมากจนเธอรับสาย เธอร้องไห้บอกผมให้ดูแลน้องๆในทีมแทนเธอด้วย เธอไม่อยากพูดอะไรมากเพราะเธอเสียใจ เธอไม่คิดว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอและเธอก็ไม่กล้าบอกผม ผมก็พยายามปลอบใจเธอ เธอก็บอกมาว่ามีคนแอบมาปลอมลายเซ็นชื่อเธอในการเบิกเงิน เพราะช่วงเวลาที่ลงเบิกนั้นมันเป็นวันที่เธอไม่ได้มาทำงานแต่บริษัทบอกให้เธอออกเพื่อความสบายใจของทั้ง 2 ฝ่าย จนในวันถัดมาผมกับหัวหน้าตรวจสอบทุกเอกสารที่มีเบิกเงินอย่างละเอียดแต่ยังจับมือใครดมไม่ได้ ผมนั่งทำงานหันไปมองโต๊ะที่เธอเคยนั่ง สิ่งของต่างๆแววตาและรอยยิ้มนั้นมันไม่มีอีกแล้ว ช่วงเวลาที่เธอออกไปแล้วนั้นไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เลย จนมาถึงครึ่งเดือนหัวหน้าผมจับได้ว่าคนที่ปลอมลายเซ็นเธอในการเบิกเงินนั้นคือเพื่อนของเธอ เราก็ส่งตัวและหลักฐานให้ดำเนินคดีตามกฎอย่างเหมาะสม ผมรู้สึกดีใจมากที่คนผิดไม่ใช่เธอ ผมพยายามติดต่อเพื่อที่จะให้เธอกลับมาทำงานและผมก็จะบอกเธอว่าผมชอบเธออยากจะดูแลเธอ แต่ไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เลย หัวหน้าของผมจึงขอที่อยู่จากฝ่ายทะเบียนมาให้ ผมจึงลางานไปยาวๆเลย 17 วันเพื่อตามหาเธอ ผมมาตามที่อยู่ที่ได้มาถึงแม้หนทางมันจะลำบาก ผมถามทางจนมาถึงที่บ้านตามในที่อยู่แต่คนแถวนั้นบอกผมว่าครอบครัวเธอพึ่งย้ายไปอยู่ที่อื่นในจังหวัดจังหวัดหนึ่ง ผมก็เตรียมตัวอีกครั้งพร้อมที่จะตามหาเธอ ผมพยายามหาช่องทางติดต่อเธอหรือคนในครอบครัวของเธอ จนตอนนี้ 1 กุมภาพันธ์ 67
ผมยังไม่เจอแม้แต่วี่แววของเธอเลย เพื่อนคนอื่นๆก็ยังติดต่อเธอไม่ได้ ผมตัดสินใจออกจากงานมาทำธุรกิจส่วนตัว ผมยังคอยทักหาเธอในไลน์เดิมซ้ำๆ ผมรู้ว่าเธอคงไม่มีวันตอบมาแล้ว แต่ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมแคร์เธอแค่ไหน ผมยังไปหาตามที่อยู่เก่าเผื่อว่าเธอจะย้ายกลับมาและวนเวียนไปตามจังหวัดที่ผู้คนบอกว่าเธอย้ายไปอยู่ ผมหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกสักครั้ง ไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง ผมขอแค่ผมได้มองแววตากลมๆคู่เดิมหรือได้ยินเสียงของเธออีกครั้งผมก็พอใจแล้ว ผมคิดกับตัวเองแทบทุกวันว่าทำไมผมไม่บอกเธอไปว่าผมชอบเธอ แล้วทำไมผมต้องปล่อยให้เธอจากผมไปและทำไมตอนนี้ผมยังหาเธอไม่เจอ
#อย่าละทิ้งโอกาสที่อยู่ตรงหน้า
#ผมจะตามหาเธอต่อไป
#สักวันผมต้องได้พบเธออีก