ดุจใบไม้ ร่วงหล่น บนลำธาร
ห้วยระหาร แม่น้ำใหญ่ ไร้จุดหมาย
ด้วยอายุ ใบไม้นั้น มีวันวาย
ผลสุดท้าย คล้ายชะตา หาไม่มี
ผ่านแก่งนี้ ไปแก่งนั้น ไม่หวั่นหวาด
ด้วยไม่อาจ ยึดต้นไว้ ไร้ศักดศรี
ยามร่วงมา ไม่คาต้น หล่นนที
เหมือนชีวี คนนั้นหนา พาเศร้าใจ
เมื่อวันไร้ คุณค่า ก็น่าเศร้า
สุดคาดเดา อนาคต ว่าสดใส
เพราะวันนี้ ไม่มีพลัง ดั่งเยาว์วัย
คงปล่อยไป ดั่งใบไม้ ในวารี
ถึงวันที่ ต้องยอมรับ กับตนเอง
จะหวาดเกรง หวั่นใจ ก็ใช่ที่
เมื่อทุกอย่าง ต่างสมมต หยุดกันที
รอวันที่ สุดทาง กลางสายชล
----------------------------------------
รู้อะไร ก็ไม่สู้ รู้ตัวว่าอยู่ตรงไหนของ กาลเวลา
แค่ใบไม้ร่วง