รู้สึกแย่จัง แย่มากๆ แม่เราเป็นพวกอารมณ์ร้อน ไม่ค่อยฟังเหตุผล เวลาเถียงกันต้องชนะเสมอ พ่อเราก็ตามใจแม่มากจนแม่นิสัยเป็นแบบนี้ เวลาทะเลาะกันแม่ก็เหมือนจะทะเลาะอยู่คนเดียวเพราะพ่อยอมหมด แต่บางครั้งก็อยากให้แม่เข้าใจพ่อบ้าง ฟังเหตุผลของพ่อบ้าง อยากให้ค่อยๆคุยกัน ไม่ใช่แม่พูดตะคอก พูดคำที่ทำให้รู้สึกแย่ออกมา แม่ไม่ฟังพ่อเลย ยึดตัวเองเป็นที่หนึ่ง เวลาไม่พอใจหรือเครียดกับงานก็พาลมาหงุดหงิดใส่เรากับพ่อ เราอยากถามแม่ว่าเราผิดอะไร ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย แต่ก็ไม่กล้า อยากจะพูดออกมาแต่ก็พูดไม่ออก เราว่าเราเริ่มจะรู้สึกไม่ยินดียินร้ายกับการที่พ่อแม่ทะเลาะกัน มันปกติมั้ย เราเริ่มเฉยๆกับคำพูดของร้ายๆของแม่ เราเริ่มไม่สนใจอะไรในชีวิต หลายๆครั้งก็อยากหายไป อยากจะรู้ว่าถ้าเราหายไปพ่อแม่ เพื่อนๆจะเป็นอย่างไง เพื่อนที่พอเห็นประโยชน์ก็เข้ามาคุยด้วย พอไม่มีประโยชน์ก็หายไปทำเหมือนไม่เคยคุยกัน ตอนเราคุยด้วยก็ตอบปัดๆ คนพวกนั้นจะเสียใจบ้างมั้ยหรือจะเฉยๆไม่รู้สึกอะไร ที่เราเป็นอยู่มันปกติใช่มั้ย
เรายังปกติใช่มั้ย