สัปเหร่อ (2023) - สำรวจความตายและการจากลาผ่านมุมมองไทบ้าน

สัปเหร่อ: The Undertaker

สวัสดีครับ ! ในปีนี้ไม่มีเรื่องไหนที่เป็นกระแสไปมากกว่า "สัปเหร่อ (2023)" 

หลังจากที่รอกระแสเริ่มซา เราก็มีโอกาสได้เข้าไปชม ต้องบอกว่า "ไม่ผิดหวัง" นี่เป็นหนังแห่งปีจริง ๆ

ความรู้สึกหลังชม

- จุดแรกที่ประทับใจ ขอยกนิ้วให้ "ความน่าสนใจของพล็อตและบทภาพยนตร์" 

ในช่วงที่ผ่านมา "ไทบ้าน" มีหนังหลายเรื่องด้วยไอเดียที่สร้างสรรค์ เช่น

-- "รักหนูมั้ย (2020)" - สามหนุ่มพลาดทำผู้หญิงท้อง จึงต้องร่วมกันเลี้ยงดูเด็กระหว่างรอผล DNA

-- "เซียนหรั่ง เดอะมูฟวี่ (2023)" - ภารกิจพาเพื่อนไปเห็นทะเลก่อนจะตาบอด 

มาจนถึง "สัปเหร่อ" นับว่าพล็อตน่าสนใจไม่แพ้กัน อย่างการพุ่งประเด็นไปที่ "ความตาย การจากลา และการปล่อยวาง" ที่ถูกสำรวจผ่านวิถีชีวิตวัฒนธรรมชาวอีสานเกี่ยวกับความตาย ซึ่งเราไม่ค่อยได้เห็นหนังไทยที่เล่าในมุมนี้มากเท่าไร

เส้นเรื่องแรก คือ เรื่องราวของ "เซียง" (ชาติชาย ชินศรี) ชายหนุ่มที่ยังปล่อยวางไม่ได้จาก "ใบข้าว" (สุธิดา บัวติก) อดีตแฟนที่เสียชีวิตไปแล้ว และพยายามหาวิธีต่าง ๆ เพื่อติดต่อกับแฟนสาวตามความเชื่อโลกหลังความตาย

เส้นเรื่องที่สอง กล่าวถึง ชีวิตของ "เจิด" (นฤพล ใยยิ้ม) บัณฑิตจบใหม่ที่กลับมาบ้าน รอสอบทนาย แต่จับพลัดจับผลูมารับช่วงงานสัปเหร่อต่อจาก "พ่อ" (อัจฉริยะ ศรีทา) ที่เริ่มแก่ชราและมีสภาพร่างกายไม่ค่อยดี

ต้องชมว่า หนังดำเนินพล็อตทั้งสองเส้นได้น่าประทับใจ ทั้งประเด็นการปล่อยวางไม่ได้ของเซียง และเรื่องความรักความผูกพันระหว่างเจิดและพ่อ

ทั้งยังสร้างบทสรุปอันทรงพลังด้วยข้อคิดที่ว่า 

อย่างไรก็ตาม รู้สึกเซอร์ไพร์สเป็นพิเศษ กับ "รสชาติความแฟนตาซี" ที่แทรกเข้ามา เช่น การเกริ่น (ปนแซว) ในช่วงแรกเกี่ยวกับไอเดียมัลติเวิร์ส หลังจากนั้น หนังพาผู้ชมเข้าสู่ความแฟนตาซีมากขึ้น ผ่านการทะลุไปอีกมิติด้วยไอเดียแบบไทบ้าน

ตรงนี้ทั้งจิกกัดกระแสมัลติเวิร์สและนำไอเดียมาใช้ได้เป็นประโยชน์มาก

- ชอบบรรยากาศในเรื่อง เช่น บทสนทนา แอ็คติ้งการแสดง มุกตลก อาจจะไม่ได้มืออาชีพไปทั้งหมด แต่เรียลและจริงใจ ฟีลลิ่งเหมือนเราอยู่ในวงเพื่อนจริง ๆ

- อีกส่วนที่ไม่ชมไม่ได้ คือ เพลงประกอบ เช่น เพลง "ยื้อ" ของ คุณปรีชา ปัดภัย เพลงซึ้งประเภทถ้าอินกับหนัง ก็ฟังแล้วน้ำตาซึมได้ไม่ยาก

- ข้อเสียหนังก็พอมี อาจจะมีความดิบและบางส่วนที่ยังขัดเกลาไม่ดี 

เช่น ความน่ากลัวและการ Jump Scare ในพาร์ทสยองขวัญที่ยังตรงและทื่อไปบ้าง, การขยี้ปมบางจุดที่คมได้มากกว่านี้, มิติตัวละครผู้หญิงที่ค่อนข้างแบนและโฟกัสกับตัวละครชายเป็นหลัก

ตรงนี้มองว่า อยู่ที่ประสบการณ์ผู้กำกับและทีมงาน ถ้าเก็บชั่วโมงบินมากขึ้นเรื่อย ๆ ฝึกปรือขัดเกลา อุดรูโหว่ ผลงานจะละเอียดและประณีตขึ้นเอง

- ถามว่าจำเป็นต้องดูภาคก่อนมาก่อนหรือเปล่า:  ส่วนตัวไม่ได้ดูไทบ้าน 2.1-2.2 มาก่อน แต่ยังดูรู้เรื่องปกติ เรื่องราวก่อนหน้ามีเกริ่นให้ในสัปเหร่อคร่ว ๆ แล้ว และเข้าใจได้ไม่ยาก

สรุป
ที่สำคัญ หนังแสดงให้เห็นว่า บทและพล็อตที่ดีสำคัญกว่า Production ถ้าให้นิยามหนังเรื่องนี้ ก็นึกถึงภาพยนตร์ที่ดีตามคอนเซ็ปต์ของ "Mel Gibson" นักแสดงและผู้กำกับชื่อดัง ว่า

ดังนั้น เชื่อว่าผู้ชมได้อะไรหลาย ๆ อย่างจากเรื่องนี้มากทีเดียว

ใครสนใจรับชมได้โรงภาพยนตร์ ส่วนในอนาคต คาดว่าน่าจะเข้า Netflix!

ป.ล. ใครสนใจหนังไทบ้านเพิ่มเติม ขอแนะนำเรื่อง "รักหนูมั้ย" บน Netflix ดีเช่นกัน ส่วนเรื่องอื่น ๆ ไว้ตามเก็บแล้วจะมาเล่านะครับ

ป.ล.2 อีกหนึ่งช่องทางการติดต่อทาง Facebook เผื่อสนใจอยากคุยหรือติดต่อกับผมนะครับ