เรื่องมันมีอยู่ว่า ครอบครัวของเรา มีทั้งหมด 5 คน พ่อ แม่ พี่ เรา แล้วก็น้อง และบ้านเราก็อยู่ติดกับบ้านของคุณปู่กับคุณย่า และคุณอา ก็คือเป็นครอบครัวใหญ่ๆที่ตั้งบ้านอยู่ติดกัน (แม่เป็นคนแต่งเข้าบ้านพ่อ) พอวันนึงแม่ของเราจับได้ว่าพ่อเรามีชู้ แล้วก็ไปทำเขาท้องแล้วด้วย จากนั้นมา ครอบครัวเราก็มีปัญหากันมาตลอดหนึ่งปี พ่อกับแม่มีปากเสียงกันตลอด แม่ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้พ่อเลิกกับคนนั้นให้ได้ ทั้งยอมเสียตังเป็นแสนให้กับผู้หญิงคนนั้น เพราะว่าตกลงกับพ่อแล้ว แต่พ่อก็ยังไม่เลิก ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเห็นแม่ร้องให้บ่อยมาก แม่ไม่มีความสุขเลยในแต่ละวัน แม่ขอร้องพ่อหลายครั้งมากๆ ทั้งปรึกษาคุณปู่คุณย่าของเรา ที่บ้านอยู่ติดกัน แต่สิ่งที่พวกเขาตอบแม่เรากลับมาก็คือ พ่อเราก็แค่ไปมีชู้ แม่เราที่เป็นผู้หญิงก็ควรทำตัวเป็นภรรยาที่ดี ทำกับข้าวรอพ่อกลับมา แบบนี้ถึงจะเรียกว่าภรรยาที่ดีได้ ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็มองปู่กับย่าเราเปลี่ยนไปเลย คือเราไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะพูดกันแบบนี้ จริงๆเราก็เข้าใจแหละว่าพ่อเราเนี่ยเป็นลูกของพวกท่านทั้งสองคน เป็นลูกใคร ใครก็รัก แต่มาพูดแบบนั้นใส่แม่เรา เราเลยโกรธและเกลียดพวกท่านมาก จนวันนึง พ่อกับแม่เราก็เริ่มมีทำร้ายร่างกายกัน ซึ่งเรา พี่ ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ไปพูดกับพ่อแล้วพ่อก็ยังไม่เลิก แม่ก็มาถามเราว่า ถ้าแม่หนีไปอยู่บ้านตากับยาย และจะไม่กลับมาที่นี่อีก เรากับพี่และน้อง จะโอเคไหม และถ้าคิดถึงกันก็ไปหากันได้ตลอด ประโยคนั้นเราสตั๊นมาก เราไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง ที่บ้านของเราจะไม่มีแม่ที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กอยู่ด้วยอีกแล้ว แต่เราก็ทนเห็นแม่ร้องให้ และถูกทำร้ายอีกไม่ได้ เราเลยบอกให้แม่ไป แต่พอปู่กับย่ารู้ เขาก็มาว่าเราว่าทำไมเราถึงไม่ห้ามแม่เลย เป็นลูกประสาอะไร มันยิ่งเพิ่มความเกลียดชังที่มีอยู่แล้วให้สูงขึ้นไปอีก หลังจากที่พ่อกับแม่เลิกกัน เราก็ได้ไปเรียนไกลบ้าน เพราะขึ้นมหาลัยแล้ว เลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน จนถึงตอนปิดเทอม เราเลยได้กลับ แต่ปรากฏว่า ที่บ้านนั้น พ่อได้พาเมียใหม่เข้ามาแล้ว และพาเข้ามาได้สักพักแล้ว และแน่นอน ไม่มีใครบอกเราเลยสักคนเดียว ไม่ว่าจะปู่ ย่า อา พี่ หรือน้อง เราเพิ่งจะรู้ตอนที่เรากลับถึงบ้านเเล้ว แต่ถึงอย่างนั้น เราก็เดาออกอยู่ก่อนแล้วว่าพ่อต้องเอาคนใหม่เข้ามาแน่ๆ เราไม่คุยกับเมียใหม่พ่อเลยสักคำ ไม่ช่วยเขาทำงานบ้าน ไม่ช่วยทำกับข้าวเหมือนปกติที่เรามักชอบทำ เราแค่รู้สึกไม่ชิน และเราก็รู้สึกเกลียดเขา(เราเคยได้ยินตอนแม่คุยโทรศัพท์กับเมียใหม่พ่อ แล้วเขามาว่าแม่เราไม่ดี ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่มาทำแม่เราก่อน) แต่เราก็ไม่ได้แสดงออกไปให้พ่อหรือใครได้รู้หรอก ว่าเราไม่ชอบเมียใหม่พ่อนะ อะไรแบบนั้น เราอยากให้พ่อสบายใจว่า เนี่ยเราอยู่ได้นะ ไม่เป็นไร แต่พอเดินเข้าบ้านทีไรเรารู้สึกว่ามันไม่เหลือไออุ่นของแม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว เรารู้สึกว่าบ้านมันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนแม่อยู่ มันเหลือแต่ความทรงจำที่แม่เคยนั่งตรงไหน นอนตรงไหน ทำกับข้าวตรงไหน พอคิดถึงตรงนี้ก็ร้องให้ออกมาตลอด เราโกรธพ่อที่ทำลายครอบตัวเอง เราโกรธเมียใหม่พ่อที่เข้ามาในชีวิตของพ่อทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเขามีเมียอยู่แล้ว และเราก็โกรธตัวเองที่ตอนนั้นช่วยแม่จากการทุบตีของพ่อไม่ได้ และเราก็โกรธพี่ตัวเอง พี่ปู่กับย่าพูดอะไรก็เชื่อไปหมด พี่เราทำดีกับเมียใหม่พ่อมากเหมือนเป็นแม่แท้ๆของตัวเองแถมยังมาว่าเราอีกว่าทำไมเราไม่ไปช่วยเมียใหม่พ่อทำงานบ้านบ้างเลย เดี๋ยวโดนเขาเกลียดแน่ๆ เดี๋ยวเขาไม่ชอบเราแน่ๆ ทำนองนั้น แล้วเราก็กลับมาถามตัวเองว่าเราจำเป็นต้องทำดีกับเขาด้วยเหรอ แค่ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ ไม่ต้องวุ่นวายกัน เขาก็ใช้ชีวิตของเขา และเราก็อยู่ส่วนของเรา แค่ไปช่วยบางครั้งที่เราอยากทำกับข้าวก็ได้มั้ง ไม่เห็นต้องไปดีกับคนที่เขาเข้ามาทำลายครอบครัวตัวเองแบบนั้นเลย สุดท้ายนี้ เราอยากจะมาถามว่าเราทำแบบนี้ถูกแล้วรึเปล่า หรือมันผิด ช่วยแนะนำหรือให้คำปรึกษาหน่อยค่ะ เพราะตอนนี้เราอึดอัดมาก เราแทบไม่ออยากออกไปเจอใคร หรือออกไปกินข้าวร่วมโต๊ะกันเลย  

ขอบคุณมากๆนะคะที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณค่ะ (เราสัญญากับตัวเองเลยว่าโตไปจะไม่ไปเป็นมือที่สามของใคร จะไม่ทำลายครอบครัวใครเขา)