คือพ่อของเราเป็นคนเจ้าชู้ค่ะ เขามีเมียสองคน โดยแม่เราเป็นเมียน้อย ซึ่งตอนเด็กเราก็เคยน้อยใจว่าทำไมเราถึงต้องพ่วงคำว่าลูกเมียน้อยมาติดตัวตัวเองด้วย แต่ก็ไม่เคยโกรธพ่อหรือแม่เลย เพราะอย่างน้อยก็ได้เกิดมาเพราะเขา
แต่มันก็มีครั้งแรกที่เราไม่ชอบพ่อเราค่ะ และก็มีหลายๆครั้งเรื่อย ซึ่งมันเป็นเรื่องความรุนแรงในครอบครัว ตอนเด็กพ่อมักตบตีแม่เรา และเวลาโกรธก็มักจะขนเสื้อผ้าไปนอนที่อื่น เรายังอายุไม่กี่ขวบต้องฟังเสียงแม่ร้องไห้หรือพ่อตะโกนด่าแม่ ทำให้เราตอนเด็กกลัวมาก เวลาเห็นครอบครัวอื่นดูมีความสุขก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ ว่าทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นบ้าง แต่ถึงอย่างงั้น พ่อแม่เราเวลาไม่ทะเลาะกันก็ดีค่ะ เราอยากกินอะไรก็ให้กิน ซื้อของให้ใส่ อาจไม่ตามใจมากแต่ก็มีสิ่งพื้นฐานครบ ทำให้เราตอนเด็กมักปลอบใจตัวเองว่าเรายังโชคดีกว่าเด็กอีกหลายคน ที่ไม่มีพ่อแม่คอยดูแล ไม่มีข้าวกินหรือได้เรียนหนังสือ เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อแม่ก็ทะเลาะกันวนไปแบบนี้เรื่อยๆ เราอาตมีร้องไห้บ้างแต่ก็พยายามชิน
จนตอนเราประถมเกือบเข้ามัธยม พ่อแม่ทะเลาะกันหนักมาก จากนั้นแม่ก็วิ่งไปที่คัวแล้วหยิบมีดมาต่อหน้าอกตัวเองเพื่อขู่พ่อ เราจำได้ว่าวันนั้นเราร้องไห้หนักมาก พยายามเข้าไปดึงมีดออกจากมือแม่ แต่แม่จับแน่นมาก จนพ่อเข้ามาแม่ถึงยอมปล่อย จากนั้นเขาก็คุยกันคืนดีกันพาเราไปทานข้าวนอกบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เรากลัวมากเลยค่ะ เราฝังใจจนทุกวันนี้ ตอนคิดถึงก็ยังเจ็บและร้องไห้ มันฝังความคิดที่ทำให้เราสงสัยว่า 'บางทีเราอาจไม่สำคัญสำหรับใครเลยแม้แต่พ่อแม่ บางทีพ่อแม่อาจไม่ได้รักเรา เขาอาจเลือกทิ้งเราไปตอนไหนก็ได้' แต่เพราะเรายังเด็กในตอนนั้นเราเลยไม่ได้โกรธหรือเกลียดพ่อกับแม่ เราแค่เสียใจและเศร้า ที่จริงคือมันฝังลึกในใจเราจริงๆ มันทำให้เรานึกถึงตอนนอนตลอดและก็ร้องไห้ตลอดเมื่อนึกถึง เรียกว่าหลายปีเลยที่เราร้องไห้ตอนกลางคืน ตอนที่พ่อแม่ปิดไฟแล้ว ร้องเงียบๆในความมืด เพราะเราในตอนนั้นกลัวว่าพ่อแม่จะถามว่าร้องไห้เพราะอะไรและตอบไม่ได้
อย่างที่บอกไป เรายังไม่ได้โกรธหรือเกลียดพวกท่านในตอนเด็กๆ แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ จนเราเข้ามัธยมปลาย เราก็เห็นชีวิตปกติของคนอื่น คนที่ครอบครัวอบอุ่น ไม่มีเรื่องชู้สาว ไม่มีความรุนแรง เราก็อดต้องการบ้างไม่ได้ และพยายามบอกตัวเองว่าเราเป็นแบบนั้นไม่ได้ ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน อิจฉาไปก็ไร้ประโยชน์ แต่เราก็อดโกรธพ่อกับแม่ไม่ได้ แต่มันก็แค่นั้น เราทำอะไรไม่ได้นี่นา อย่างน้อยพวกเขาก็เลี้ยงดูเรามา และเราพยายามฮีลใจตัวเองว่าพ่อแม่รักเรา ต้องรักนั่นแหละ ต้องเชื่อแบบนั้น เพราะพ่อแม่ส่วนใหญ่ก็รักลูกนี่
จนวันนึงช่วงมัธยมปลายเข้ามหาลัยปี1 เราเจอว่าพ่อมีชู้อีกคน คุยกันในโทรศัพท์ เป็นคนที่ทำงานเดียวกับพ่อ เรากลัวมากลังเลว่าจะบอกแม่ดีมั้ย เราคิดนานมาก พยายามหาคำแนะนำในพันทิปนี่แหละ ส่วนมากเราก็เจอคอมเม้นว่าควรบอก สงสารผ้หญิงอะไรประมาณนี้ เราเลยตัดสินใจบอกแม่ เพราะคิดว่าเขาคงจะคุยกันได้ แต่เปล่าเลย พอเราบอกแล้วแม่ถามพ่อ พ่อก็ทำเป็นโมโหและตะคอกใส่แม่ จากนั้นพ่อก็มองมาที่เราและด่าเราวาาเนรคุณ พ่อจะเข้าไปในห้องนอน จะไปหยิบปืน แล้วบอกจะยิงให้ตายให้หมดนี่แหละ ทำงานมาเหนื่อยๆยังต้องมาเจอลูกเนรคุณแบบนี้อีก เราก็ร้องไห้พยายามห้ามไม่ให้พ่อเข้าไปในห้อง บอกพ่อว่าขอโทษๆ จนผ่านไปหลายนาทีพ่อก็นั่งบนโซฟา เราจำได้ดีเพราะฝังใจมาก ยังมีหลายช่วงที่พอพ่อนั่งลงแล้วก็ยังจะลุกแล้วจะไปเอาปืนเราเลยยืนกันประตูห้องไว้พร้อมร้องไห้ ถึงสุดท้ายพ่อจะใจเย็นลง แต่เราก็หมดศรัทธาในหลายๆอย่างแล้ว เราเลิกคิดหรือเชื่อที่ว่าพ่อรักเราแล้ว และมันก็เหมือนตอนเด็ก มันฝังใจและทำให้เราร้องไห้ตอนกลางคืนทุกคืนจนจบมหาลัยก็ยังไม่หาย
เราไม่สามารถเชื่อว่าพ่อรักเราได้เลย ทุกครั้งที่พ่อทำดี ให้เงินหรือซื้อของให้ เราก็มักคิดในแง่ลบว่า มันเป็นหน้าที่ที่พ่อควรทำให้ลูกอยู่แล้ว หรืออาจเพราะเขากลัวไม่มีใครดูแลตอนแก่ไป เราไม่สามารถนึกถึงความรักที่พ่อมีต่อลูกได้เลย เวลามีใครบอกว่าพ่อรักเรา เราก็ยิ้มตามมารยาทแต่ในใจเราหัวเราะเยาะคำพูดนั้นสุดๆ เราเริ่มรู้ว่าบางทีเราอาจเกลียดพ่อแล้ว แต่เราก็เคารพมี่พ่อเลี้ยงเรามานะ แค่เราเกลียดนิสัยพ่อมาก
จนวันนี้ ช่วงนี้เราพึ่งได้งาน และพ่อแม่พึ่งดาวน์รถยนต์คันใหม่ เราก็พยายามส่งเงินให้ อาจมีติดขัดบ้างเพราะเรามีภาระต้องจ่ายเงินในการวิจัยสำหรับวายงานเรา แต่ถ้าให้ได้ก็พยายามให้ แต่เนื่องจากพ่อแม่มีหนี้หลายตัวทำให้มันยังค่อนข้างขัดสน แล้ววันนี้พ่อไปเยี่ยมเพื่อน เขาให้เงินเพื่อนไปเพราะเห็นบอกว่าเพื่อนป่วย อาจไม่ถึงพัน แต่สำหรับเราที่พ่อเองก็ป่วยเหมือนกัน และไม่มีเงินไปหาหมอด้วยซ้ำ ทำไมถึงให้เงินคนอื่น รู้ว่าสงสารและอยากช่วยเพื่อน แต่เงินใช้หนี้ก็แทบไม่มี ตัวเองก็ป่วยไม่มีเงินหาหมอ ทำไมพอมีเงินถึงไม่เอาไปรักษาตัวเอง เราก็เลยบ่นให้แม่ฟัง แต่แม่ก็บอกกลับมาว่า 'อย่าบ่นพ่อเลย พ่อเขารักหนูนะ' เราได้แต่หัวเราะใส่ตัวเอง
พ่อไม่รักเราหรอก เรายังคิดถึงจนป่านนี้ แต่ในใจเราก็เจ็บ แล้วก็ต้องมานั่งคิดว่า เราบ่นไปแบบนั้นมันดีแล้วมั้ยนะ แม่จะเครียดรึเปล่า ที่เราเกลียดพ่อเราผิดมั้ยนะ วันนี้ก็เลยตัดสินใจอยากพูดคุยหรือฟังความเห็นคนอื่นบ้าง เราไม่อยากได้คำว่าต้องกตัญญู เราอยากได้ตามเหตุและผลว่าเราควรทำตัวยังไง คิดยังไง ควรยังเสียใจต่อมั้ย
ความจริงเรามีแพลนอยากไปพบจิตแพทย์ แต่เราก็กลัวว่าจะเสียเงินเยอะ ถึงจะไม่มากแต่ก็คิดว่าถ้าทนไหวจะเสียเงินส่วนนี้ไปทำไมกันนะ
ขอคำปรึกษาของแต่ละคนสักนิดหน่อยได้มั้ยคะ?
แต่มันก็มีครั้งแรกที่เราไม่ชอบพ่อเราค่ะ และก็มีหลายๆครั้งเรื่อย ซึ่งมันเป็นเรื่องความรุนแรงในครอบครัว ตอนเด็กพ่อมักตบตีแม่เรา และเวลาโกรธก็มักจะขนเสื้อผ้าไปนอนที่อื่น เรายังอายุไม่กี่ขวบต้องฟังเสียงแม่ร้องไห้หรือพ่อตะโกนด่าแม่ ทำให้เราตอนเด็กกลัวมาก เวลาเห็นครอบครัวอื่นดูมีความสุขก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ ว่าทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นบ้าง แต่ถึงอย่างงั้น พ่อแม่เราเวลาไม่ทะเลาะกันก็ดีค่ะ เราอยากกินอะไรก็ให้กิน ซื้อของให้ใส่ อาจไม่ตามใจมากแต่ก็มีสิ่งพื้นฐานครบ ทำให้เราตอนเด็กมักปลอบใจตัวเองว่าเรายังโชคดีกว่าเด็กอีกหลายคน ที่ไม่มีพ่อแม่คอยดูแล ไม่มีข้าวกินหรือได้เรียนหนังสือ เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อแม่ก็ทะเลาะกันวนไปแบบนี้เรื่อยๆ เราอาตมีร้องไห้บ้างแต่ก็พยายามชิน
จนตอนเราประถมเกือบเข้ามัธยม พ่อแม่ทะเลาะกันหนักมาก จากนั้นแม่ก็วิ่งไปที่คัวแล้วหยิบมีดมาต่อหน้าอกตัวเองเพื่อขู่พ่อ เราจำได้ว่าวันนั้นเราร้องไห้หนักมาก พยายามเข้าไปดึงมีดออกจากมือแม่ แต่แม่จับแน่นมาก จนพ่อเข้ามาแม่ถึงยอมปล่อย จากนั้นเขาก็คุยกันคืนดีกันพาเราไปทานข้าวนอกบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เรากลัวมากเลยค่ะ เราฝังใจจนทุกวันนี้ ตอนคิดถึงก็ยังเจ็บและร้องไห้ มันฝังความคิดที่ทำให้เราสงสัยว่า 'บางทีเราอาจไม่สำคัญสำหรับใครเลยแม้แต่พ่อแม่ บางทีพ่อแม่อาจไม่ได้รักเรา เขาอาจเลือกทิ้งเราไปตอนไหนก็ได้' แต่เพราะเรายังเด็กในตอนนั้นเราเลยไม่ได้โกรธหรือเกลียดพ่อกับแม่ เราแค่เสียใจและเศร้า ที่จริงคือมันฝังลึกในใจเราจริงๆ มันทำให้เรานึกถึงตอนนอนตลอดและก็ร้องไห้ตลอดเมื่อนึกถึง เรียกว่าหลายปีเลยที่เราร้องไห้ตอนกลางคืน ตอนที่พ่อแม่ปิดไฟแล้ว ร้องเงียบๆในความมืด เพราะเราในตอนนั้นกลัวว่าพ่อแม่จะถามว่าร้องไห้เพราะอะไรและตอบไม่ได้
อย่างที่บอกไป เรายังไม่ได้โกรธหรือเกลียดพวกท่านในตอนเด็กๆ แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ จนเราเข้ามัธยมปลาย เราก็เห็นชีวิตปกติของคนอื่น คนที่ครอบครัวอบอุ่น ไม่มีเรื่องชู้สาว ไม่มีความรุนแรง เราก็อดต้องการบ้างไม่ได้ และพยายามบอกตัวเองว่าเราเป็นแบบนั้นไม่ได้ ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน อิจฉาไปก็ไร้ประโยชน์ แต่เราก็อดโกรธพ่อกับแม่ไม่ได้ แต่มันก็แค่นั้น เราทำอะไรไม่ได้นี่นา อย่างน้อยพวกเขาก็เลี้ยงดูเรามา และเราพยายามฮีลใจตัวเองว่าพ่อแม่รักเรา ต้องรักนั่นแหละ ต้องเชื่อแบบนั้น เพราะพ่อแม่ส่วนใหญ่ก็รักลูกนี่
จนวันนึงช่วงมัธยมปลายเข้ามหาลัยปี1 เราเจอว่าพ่อมีชู้อีกคน คุยกันในโทรศัพท์ เป็นคนที่ทำงานเดียวกับพ่อ เรากลัวมากลังเลว่าจะบอกแม่ดีมั้ย เราคิดนานมาก พยายามหาคำแนะนำในพันทิปนี่แหละ ส่วนมากเราก็เจอคอมเม้นว่าควรบอก สงสารผ้หญิงอะไรประมาณนี้ เราเลยตัดสินใจบอกแม่ เพราะคิดว่าเขาคงจะคุยกันได้ แต่เปล่าเลย พอเราบอกแล้วแม่ถามพ่อ พ่อก็ทำเป็นโมโหและตะคอกใส่แม่ จากนั้นพ่อก็มองมาที่เราและด่าเราวาาเนรคุณ พ่อจะเข้าไปในห้องนอน จะไปหยิบปืน แล้วบอกจะยิงให้ตายให้หมดนี่แหละ ทำงานมาเหนื่อยๆยังต้องมาเจอลูกเนรคุณแบบนี้อีก เราก็ร้องไห้พยายามห้ามไม่ให้พ่อเข้าไปในห้อง บอกพ่อว่าขอโทษๆ จนผ่านไปหลายนาทีพ่อก็นั่งบนโซฟา เราจำได้ดีเพราะฝังใจมาก ยังมีหลายช่วงที่พอพ่อนั่งลงแล้วก็ยังจะลุกแล้วจะไปเอาปืนเราเลยยืนกันประตูห้องไว้พร้อมร้องไห้ ถึงสุดท้ายพ่อจะใจเย็นลง แต่เราก็หมดศรัทธาในหลายๆอย่างแล้ว เราเลิกคิดหรือเชื่อที่ว่าพ่อรักเราแล้ว และมันก็เหมือนตอนเด็ก มันฝังใจและทำให้เราร้องไห้ตอนกลางคืนทุกคืนจนจบมหาลัยก็ยังไม่หาย
เราไม่สามารถเชื่อว่าพ่อรักเราได้เลย ทุกครั้งที่พ่อทำดี ให้เงินหรือซื้อของให้ เราก็มักคิดในแง่ลบว่า มันเป็นหน้าที่ที่พ่อควรทำให้ลูกอยู่แล้ว หรืออาจเพราะเขากลัวไม่มีใครดูแลตอนแก่ไป เราไม่สามารถนึกถึงความรักที่พ่อมีต่อลูกได้เลย เวลามีใครบอกว่าพ่อรักเรา เราก็ยิ้มตามมารยาทแต่ในใจเราหัวเราะเยาะคำพูดนั้นสุดๆ เราเริ่มรู้ว่าบางทีเราอาจเกลียดพ่อแล้ว แต่เราก็เคารพมี่พ่อเลี้ยงเรามานะ แค่เราเกลียดนิสัยพ่อมาก
จนวันนี้ ช่วงนี้เราพึ่งได้งาน และพ่อแม่พึ่งดาวน์รถยนต์คันใหม่ เราก็พยายามส่งเงินให้ อาจมีติดขัดบ้างเพราะเรามีภาระต้องจ่ายเงินในการวิจัยสำหรับวายงานเรา แต่ถ้าให้ได้ก็พยายามให้ แต่เนื่องจากพ่อแม่มีหนี้หลายตัวทำให้มันยังค่อนข้างขัดสน แล้ววันนี้พ่อไปเยี่ยมเพื่อน เขาให้เงินเพื่อนไปเพราะเห็นบอกว่าเพื่อนป่วย อาจไม่ถึงพัน แต่สำหรับเราที่พ่อเองก็ป่วยเหมือนกัน และไม่มีเงินไปหาหมอด้วยซ้ำ ทำไมถึงให้เงินคนอื่น รู้ว่าสงสารและอยากช่วยเพื่อน แต่เงินใช้หนี้ก็แทบไม่มี ตัวเองก็ป่วยไม่มีเงินหาหมอ ทำไมพอมีเงินถึงไม่เอาไปรักษาตัวเอง เราก็เลยบ่นให้แม่ฟัง แต่แม่ก็บอกกลับมาว่า 'อย่าบ่นพ่อเลย พ่อเขารักหนูนะ' เราได้แต่หัวเราะใส่ตัวเอง
พ่อไม่รักเราหรอก เรายังคิดถึงจนป่านนี้ แต่ในใจเราก็เจ็บ แล้วก็ต้องมานั่งคิดว่า เราบ่นไปแบบนั้นมันดีแล้วมั้ยนะ แม่จะเครียดรึเปล่า ที่เราเกลียดพ่อเราผิดมั้ยนะ วันนี้ก็เลยตัดสินใจอยากพูดคุยหรือฟังความเห็นคนอื่นบ้าง เราไม่อยากได้คำว่าต้องกตัญญู เราอยากได้ตามเหตุและผลว่าเราควรทำตัวยังไง คิดยังไง ควรยังเสียใจต่อมั้ย
ความจริงเรามีแพลนอยากไปพบจิตแพทย์ แต่เราก็กลัวว่าจะเสียเงินเยอะ ถึงจะไม่มากแต่ก็คิดว่าถ้าทนไหวจะเสียเงินส่วนนี้ไปทำไมกันนะ