บ่นไปเรื่อย

ม.6เป็นอะไรที่เหนื่อยมากเครียดมาก สต.เราจะสอบหมอทั้งอ่านหนังสือเตรียมสอบทั้งงานที่รร.กิจกรรมที่รร.อีกเยอะจนหัวหมุนเครียดแบบสุดๆทั้งๆที่ก็เครียดเรื่องเรียนอยู่แล้วแต่เวลาอยู่บ้านนี่จะเป็นประสาทตาย แค่อยากอยู่แบบเงียบๆอ่านหนังสือในห้องก็ไม่ได้ต้องมีเรื่องให้หัวเสียตลอด ในบ้านมีกัน3คนแม่ เรา ยาย เกือบทุกวันเวลาแม่กลับบ้านมาแล้วเห็นเรายังไม่ปิดไฟห้องก็จะหาเรื่องอะไรสักอย่างมาบ่นแล้ว เช่นเปิดเข้ามาในห้องเราแล้วเจอกองหนังสือวางอยู่ทั่วห้องก็จะบ่นแล้วบ่นทุกครั้งจนบางทีเราก็อารมณ์เสีย คือคนต้องการความส่วนตัวอยากอ่านหนังสือ ส่วนยายทุกเช้าจะต้องบ่นอะไรก็ไม่รู้พูดบ่นอยู่คนเดียวเข้าห้องน้ำก็ยังบ่นจนเราก็รำคาญอีกเหมือนกัน รู้สึกว่าแบบในบ้านมันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องก็ต้องไปข้างนอกพอไปหาที่อ่านหนังสือข้างนอกแม่ก็บ่นทำไมไม่รีบกลับบ้าน ฝนจะตกทำไมไม่มาดูบ้าน หรือเราไปหาซื้อหนังสือมาอ่านสอบช่วงหลังเลิกเรียนก็โดนบ่นอีกว่าเลิกเรียนแล้วทำไมไม่กลับบ้าน ถ้าขึ้นมหาลัยก็ไม่ได้อยู่หอเพราะแม่ไม่ให้อยู่นอกจากจะไปเรียนไกลมากๆถึงจะให้อยู่หอ แค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวยังไม่ได้เลยอ่ะเหนื่อยนะเว้ย555555