โรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านกลางกรุง มีเสียงกรีดร้อง โหยหวน ดังเซ็งแซ่ ไปทั่วโรงพยาบาล
นพ สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องเหล่านั้น เกิดอะไรขึ้น เขานึกในใจ เขารู้สึกได้ถึงความน่ากลัวจากเสียงร้องที่ได้ยิน ที่ดังจากภายนอกห้องผู้ป่วย
เสียงร้องที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด ทรมาน และมันยังมีเสียงของการต่อสู้ดิ้นรนหนีความตาย
" เกิดอะไรขึ้น " เขาพึมพำ นพ พยายามตั้งสติ เงี่ยหูฟังเสียงภายนอกห้อง เขาค่อยๆเอาเข็มน้ำเกลือออกจากแขนอีกข้าง
" โอ๊ย " เขาดึงเข็มน้ำเกลือออกจากแขนสำเร็จ ค่อยๆลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงอย่างลำบาก พาร่างตัวเองไปที่ประตูห้อง เปิดประตูช้าๆไม่ให้มีเสียงดัง
" ช่วยด้วย...ช่วยด้วย..." เสียงผู้หญิงร้องและวิ่งผ่านห้องของเขาอย่างรวดเร็ว
นพ ปิดประตู แต่ยังคงยืนอยู่ตรงประตู ตั้งใจฟังเสียงนอกห้อง
มีเสียงวิ่งตามผู้หญิงคนนั้น แต่เป็นเสียงฝีเท้าที่ประหลาด ไม่คุ้นชิน แถมมีหลายฝีเท้าวิ่งตามกันมา
" ไม่นะ... ไม่... ช่วยด้วย... โอ๊ย... " เสียงชักกระตุก ดิ้นทุรนทุราย ที่พื้นโถงทางเดิน แล้วเสียงนั้นค่อยๆเงียบลง จนเงียบสนิท
เสียงฝีเท้าประหลาดเหล่านั้นค่อยๆจากไป
นพ แง้มประตูห้อง มองลอดช่องประตู แต่มองไม่เห็นอะไรเลย เขาเลยตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้อง เพื่อต้องการรู้ว่ามันเกิอะไรขึ้น
เขาค่อยๆเดินออกไปช้าๆ เบาๆ ค่อยๆเดิน ค่อยๆเดิน
" เชี้ย " " เกิดอะไรขึ้น " ภาพข้างหน้าที่เขาเห็น คือร่างพยาบาลสาวที่มาตรวจวัดความดันกับชีพจรให้เขาในตอนเช้าวันนี้ ร่างของเธอเต็มไปด้วย
เลือด มีคนกลุ่มหนึ่งรุมทำร้ายเธอ แล้วทำไมพยาบาลถึงถูกฆ่า
ผู้คนหายไปไหนกันหมด มันเกิดอะไรขึ้น
" โทรศัพท์ โทรศัพท์ " เขาหันหลังเดินกลับห้อง พยายามวิ่ง แต่เขาวิ่งไม่ไหว อาการหอบกำเริบ
เสียงหายใจ หืด หืด หืด ของเขา ดังยิ่งกว่าเสียงเดินของเขาอีก
กุกกัก กุกกัก กุกกัก เสียงดังมาจากข้างหลังเขา เป็นเสียงของร่างพยาบาลสาวคนนั้น
นพ หันหลังไปมอง ภาพที่เขาเห็น พยาบาลสาวคนนั้นดิ้นพล่าน ชักกระตุกไปมา แล้วเริ่มลุกขึ้นยืน แต่หน้าตาเธอดูน่ากลัวมาก
" คุณ... คุณ... คุณพยาบาล คุณเป็นอะไรไหม "
หล่อนไม่ตอบ หล่อนเดินมาทางเขา
เขาหันหลังพร้อมวิ่ง แต่เขาก้าวขาไม่ออก เสียงฝีเท้าของพยาบาลสาว ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ตายแน่กู ทำไงดี ทำไงดี ทันใดนั้นสมองสั่งการ
" นะโม ตัสสุส เอ๊ย ... นะโมตัสสัส ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ " นพ นึกในใจ ขอให้ผีพยาบาลสาวนับถือศาสนาพุทธด้วยเถอะ
หวังว่าได้ยินบทสวดจากเขา หล่อนจะได้กลัว หรือถ้าหล่อนไม่กลัว เขาเองจะได้ตายไปในภพภูมิที่ดี ( ว่าจังซี่ )
นพหลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตา เพราะขาขยับไม่ไหว สวดมนต์ก็แล้ว ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เลยปิดตารอความตาย ผีพยาบาลอยากทำอะไรก็ทำ
เสียงฝีเท้าผีพยาบาลเดินมาถึงตัวนพแล้ว แล้ว... แล้วเดินจากไป เดินผ่านไป ผ่านไป ผ่านออกไป เดินลงไปชั้นล่าง
นพ ทรุดตัวลงกองกับพื้น หายใจหอบรวยริน
นพ พยายามคลานกลับห้อง เพื่อไปเอายาพ่นแก้หอบ
เขาค่อยๆคลาน ค่อยๆคลาน " ทำไมมันดูไกลนักวะ " นพ บ่นพึมพำ ห้องผู้ป่วยที่เขาพักรักษาอยู่ห้องริมสุด
เขาค่อยๆคลาน ค่อยๆคลาน
แอ๊ด " เชี้ย " " เชี้ย "
แอ๊ด = เสียงประตูเปิด
" เชี้ย " = เสียงอุทานของ นพ
" เชี้ย " = เสียงอุทานของคนในห้อง
" คุณเป็นอะไรไหม " เสียงจากคนในห้อง
" หัวใจจะวาย " บ่นพึมพำ หัวใจจะวายตายเพราะเปิดประตูนี่แหละ
" เข้ามาหลบในห้องก่อน สิครับ "
" ไม่ครับ ขอบคุณ "
" ไม่ต้องเกรงใจครับ มาหลบในห้องผมก่อนก็ได้ มีของกินเพียบครับ "
" ไม่ครับ ขอบคุณมาก ผมต้องกลับห้อง "
" ไม่ต้องเกรงใจครับ เข้ามาเลยครับ อยู่เป็นเพื่อนกัน "
" ไม่ " ( พูดเสียงดัง )
" กูบอก กูจะกลับห้อง กูจะไปพ่นยา "
" ไม่ได้ยินเสียงกูหอบ หรอ "
" ครับ ได้ยินแล้วครับพี่ "
" ถ้างั้น ผมพยุงพี่ไปที่ห้องนะครับ "
" ห้องพี่อยู่ไหน "
" ห้องริมสุดครับ ขอบคุณ "
" พี่เป็นหอบ หรอครับ ผมเป็นมะเร็ง "
" ผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นาน "
" มีเงินไปก็ไลฟ์บอยย์ เนอะพี่เนอะ " ( ไลฟ์บอยย์ = เปล่าประโยชน์ คำวัยรุ่นยุค 70 ) ( ไลฟ์บอยย์ เป็นชื่อยี่ห้อของสบู่ )
" พี่อายุเท่าไรแล้วครับ "
นพ นึกในใจ
นี่ พูดเก่งอิ๊บอ๋าย กูเหนื่อย กูหอบ กูไม่อยากพูดโว้ย ฝืนตอบมันไป
" 58 "
" อ่า ... พี่แก่กว่าผมปีนึง ผม 57 แบบนี้พี่ก็เก็ตมุก ไลฟ์บอยย์ ของผม "
" ถึงห้องแล้วครับ "
ชายคนนั้นช่วยเปิดประตู แล้วประคองนพ ขึ้นเตียง
" โอเคนะพี่ ยาพี่อยู่ไหน "
นพ ชี้มือไปที่โต๊ะใกล้ๆเตียง
" หลอดนี้หรอพี่ " คิดในใจ แม่มหยิ่งโคดๆ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย
นพ พยักหน้า รับยาแล้วรีบมาพ่นเข้าปาก " ฟุด " แล้วอีก " ฟุด " เสียงสูดหายใจลึกๆของนพ
เงียบกันไปสักพักใหญ่ๆ
" ขอบคุณนะ " " ผมชื่อ นพ " " คุณล่ะ "
" ผมชื่อ สมบัติ " " เรียกผมว่า บัด ก็ได้ "
" ผมไม่ได้หยิ่งนะ เพียงแต่ผมหอบอยู่ ลำพังหายใจก็ลำบากแล้ว ถ้าพูดด้วยก็จะหายใจยากเข้าไปใหญ่ ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ไม่ได้คุยกับคุณ "
บัด คิดในใจ แหมพี่นพ เหมือนจะได้ยินที่เราบ่นในใจ
" ตอนที่พยาบาลถูกฆ่าผมก็เห็น พวกมันรุมกัดพยาบาลเหมือนในหนังซอมบี้เลย แล้วตอนพยาบาลฟื้นขึ้นมาเป็นซอมบี้ มันใช่แน่ๆ ซอมบี้ "
" แล้วทำไมซอมบี้พยาบาลถึงไม่กัดผม "
" แปลว่าพี่ไม่เคยดูหนังซอมบี้ละสิ "
" ดูบ้าง แต่ไม่ชอบ ภาพมันติดตาครับ "
" ผมชอบดูครับ แต่ไม่ถึงขนาดเป็นแฟนพันธุ์แท้ "
" ที่ซอมบี้พยาบาลไม่กัดพี่ เพราะร่างกายพี่อ่อนแอ เชื้อซอมบี้ไม่สามารถอยู่ได้ในร่างของคนอ่อนแอ มันคล้ายๆกับว่าเชื้อซอมบี้จับสัญญาณชีพ
ของคนอ่อนแอไม่ได้ เลยมองไม่เห็นเรา "
" มิน่า ถึงเดินผ่านไป "
" แล้วทีนี้เราจะทำไงดี "
" ว่าแต่บัด ไหวไหม "
" ผมหรอ ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานก็ตาย "
" พี่ละ อยู่ได้อีกนานไหม "
" ก็คงอีกไม่นานมั้ง ไอ้เวร "
HA... HA...HA... เสียงหัวเราะของคนทั้งสอง
ฉับพลันมีเสียงวิ่งแปลกๆขึ้นมาบนตึก ตรงมายังห้องของนพ
" ชู่ว.....ว...ว...ว... " " อย่าเสียงดังพี่ พวกซอมบี้ตาไม่ดี แต่... หูดี มากเลยพี่ " *** ( ห้ามผวน )
ยังมีเสียงซอมบี้เดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องของนพ
หลายชั่วโมงผ่านไป เขาทั้งสองไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหน้าห้องแล้ว
" สงสัยพวกมันไปกันหมดแล้วพี่ " ( พูดกระซิบ )
" เอาไงดี "
" ผมว่าเราหลบอยู่ในนี้วันนึงก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน "
" อืม ... ดีเหมือนกัน ผมเหนื่อย "
" ผมก็ชักเหนื่อยเหมือนกัน ผมขอกลับห้องก่อน ต้องกินยาด้วยครับ "
" พรุ่งนี้เจอกัน "
" ครับ พรุ่งนี้เจอกัน "
เกิดอะไรขึ้น ตอนที่ 1 เกิดอะไรขึ้น
นพ สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องเหล่านั้น เกิดอะไรขึ้น เขานึกในใจ เขารู้สึกได้ถึงความน่ากลัวจากเสียงร้องที่ได้ยิน ที่ดังจากภายนอกห้องผู้ป่วย
เสียงร้องที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด ทรมาน และมันยังมีเสียงของการต่อสู้ดิ้นรนหนีความตาย
" เกิดอะไรขึ้น " เขาพึมพำ นพ พยายามตั้งสติ เงี่ยหูฟังเสียงภายนอกห้อง เขาค่อยๆเอาเข็มน้ำเกลือออกจากแขนอีกข้าง
" โอ๊ย " เขาดึงเข็มน้ำเกลือออกจากแขนสำเร็จ ค่อยๆลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงอย่างลำบาก พาร่างตัวเองไปที่ประตูห้อง เปิดประตูช้าๆไม่ให้มีเสียงดัง
" ช่วยด้วย...ช่วยด้วย..." เสียงผู้หญิงร้องและวิ่งผ่านห้องของเขาอย่างรวดเร็ว
นพ ปิดประตู แต่ยังคงยืนอยู่ตรงประตู ตั้งใจฟังเสียงนอกห้อง
มีเสียงวิ่งตามผู้หญิงคนนั้น แต่เป็นเสียงฝีเท้าที่ประหลาด ไม่คุ้นชิน แถมมีหลายฝีเท้าวิ่งตามกันมา
" ไม่นะ... ไม่... ช่วยด้วย... โอ๊ย... " เสียงชักกระตุก ดิ้นทุรนทุราย ที่พื้นโถงทางเดิน แล้วเสียงนั้นค่อยๆเงียบลง จนเงียบสนิท
เสียงฝีเท้าประหลาดเหล่านั้นค่อยๆจากไป
นพ แง้มประตูห้อง มองลอดช่องประตู แต่มองไม่เห็นอะไรเลย เขาเลยตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้อง เพื่อต้องการรู้ว่ามันเกิอะไรขึ้น
เขาค่อยๆเดินออกไปช้าๆ เบาๆ ค่อยๆเดิน ค่อยๆเดิน
" เชี้ย " " เกิดอะไรขึ้น " ภาพข้างหน้าที่เขาเห็น คือร่างพยาบาลสาวที่มาตรวจวัดความดันกับชีพจรให้เขาในตอนเช้าวันนี้ ร่างของเธอเต็มไปด้วย
เลือด มีคนกลุ่มหนึ่งรุมทำร้ายเธอ แล้วทำไมพยาบาลถึงถูกฆ่า
ผู้คนหายไปไหนกันหมด มันเกิดอะไรขึ้น
" โทรศัพท์ โทรศัพท์ " เขาหันหลังเดินกลับห้อง พยายามวิ่ง แต่เขาวิ่งไม่ไหว อาการหอบกำเริบ
เสียงหายใจ หืด หืด หืด ของเขา ดังยิ่งกว่าเสียงเดินของเขาอีก
กุกกัก กุกกัก กุกกัก เสียงดังมาจากข้างหลังเขา เป็นเสียงของร่างพยาบาลสาวคนนั้น
นพ หันหลังไปมอง ภาพที่เขาเห็น พยาบาลสาวคนนั้นดิ้นพล่าน ชักกระตุกไปมา แล้วเริ่มลุกขึ้นยืน แต่หน้าตาเธอดูน่ากลัวมาก
" คุณ... คุณ... คุณพยาบาล คุณเป็นอะไรไหม "
หล่อนไม่ตอบ หล่อนเดินมาทางเขา
เขาหันหลังพร้อมวิ่ง แต่เขาก้าวขาไม่ออก เสียงฝีเท้าของพยาบาลสาว ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ตายแน่กู ทำไงดี ทำไงดี ทันใดนั้นสมองสั่งการ
" นะโม ตัสสุส เอ๊ย ... นะโมตัสสัส ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ " นพ นึกในใจ ขอให้ผีพยาบาลสาวนับถือศาสนาพุทธด้วยเถอะ
หวังว่าได้ยินบทสวดจากเขา หล่อนจะได้กลัว หรือถ้าหล่อนไม่กลัว เขาเองจะได้ตายไปในภพภูมิที่ดี ( ว่าจังซี่ )
นพหลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตา เพราะขาขยับไม่ไหว สวดมนต์ก็แล้ว ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เลยปิดตารอความตาย ผีพยาบาลอยากทำอะไรก็ทำ
เสียงฝีเท้าผีพยาบาลเดินมาถึงตัวนพแล้ว แล้ว... แล้วเดินจากไป เดินผ่านไป ผ่านไป ผ่านออกไป เดินลงไปชั้นล่าง
นพ ทรุดตัวลงกองกับพื้น หายใจหอบรวยริน
นพ พยายามคลานกลับห้อง เพื่อไปเอายาพ่นแก้หอบ
เขาค่อยๆคลาน ค่อยๆคลาน " ทำไมมันดูไกลนักวะ " นพ บ่นพึมพำ ห้องผู้ป่วยที่เขาพักรักษาอยู่ห้องริมสุด
เขาค่อยๆคลาน ค่อยๆคลาน
แอ๊ด " เชี้ย " " เชี้ย "
แอ๊ด = เสียงประตูเปิด
" เชี้ย " = เสียงอุทานของ นพ
" เชี้ย " = เสียงอุทานของคนในห้อง
" คุณเป็นอะไรไหม " เสียงจากคนในห้อง
" หัวใจจะวาย " บ่นพึมพำ หัวใจจะวายตายเพราะเปิดประตูนี่แหละ
" เข้ามาหลบในห้องก่อน สิครับ "
" ไม่ครับ ขอบคุณ "
" ไม่ต้องเกรงใจครับ มาหลบในห้องผมก่อนก็ได้ มีของกินเพียบครับ "
" ไม่ครับ ขอบคุณมาก ผมต้องกลับห้อง "
" ไม่ต้องเกรงใจครับ เข้ามาเลยครับ อยู่เป็นเพื่อนกัน "
" ไม่ " ( พูดเสียงดัง )
" กูบอก กูจะกลับห้อง กูจะไปพ่นยา "
" ไม่ได้ยินเสียงกูหอบ หรอ "
" ครับ ได้ยินแล้วครับพี่ "
" ถ้างั้น ผมพยุงพี่ไปที่ห้องนะครับ "
" ห้องพี่อยู่ไหน "
" ห้องริมสุดครับ ขอบคุณ "
" พี่เป็นหอบ หรอครับ ผมเป็นมะเร็ง "
" ผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นาน "
" มีเงินไปก็ไลฟ์บอยย์ เนอะพี่เนอะ " ( ไลฟ์บอยย์ = เปล่าประโยชน์ คำวัยรุ่นยุค 70 ) ( ไลฟ์บอยย์ เป็นชื่อยี่ห้อของสบู่ )
" พี่อายุเท่าไรแล้วครับ "
นพ นึกในใจ
" 58 "
" อ่า ... พี่แก่กว่าผมปีนึง ผม 57 แบบนี้พี่ก็เก็ตมุก ไลฟ์บอยย์ ของผม "
" ถึงห้องแล้วครับ "
ชายคนนั้นช่วยเปิดประตู แล้วประคองนพ ขึ้นเตียง
" โอเคนะพี่ ยาพี่อยู่ไหน "
นพ ชี้มือไปที่โต๊ะใกล้ๆเตียง
" หลอดนี้หรอพี่ " คิดในใจ แม่มหยิ่งโคดๆ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย
นพ พยักหน้า รับยาแล้วรีบมาพ่นเข้าปาก " ฟุด " แล้วอีก " ฟุด " เสียงสูดหายใจลึกๆของนพ
เงียบกันไปสักพักใหญ่ๆ
" ขอบคุณนะ " " ผมชื่อ นพ " " คุณล่ะ "
" ผมชื่อ สมบัติ " " เรียกผมว่า บัด ก็ได้ "
" ผมไม่ได้หยิ่งนะ เพียงแต่ผมหอบอยู่ ลำพังหายใจก็ลำบากแล้ว ถ้าพูดด้วยก็จะหายใจยากเข้าไปใหญ่ ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ไม่ได้คุยกับคุณ "
บัด คิดในใจ แหมพี่นพ เหมือนจะได้ยินที่เราบ่นในใจ
" ตอนที่พยาบาลถูกฆ่าผมก็เห็น พวกมันรุมกัดพยาบาลเหมือนในหนังซอมบี้เลย แล้วตอนพยาบาลฟื้นขึ้นมาเป็นซอมบี้ มันใช่แน่ๆ ซอมบี้ "
" แล้วทำไมซอมบี้พยาบาลถึงไม่กัดผม "
" แปลว่าพี่ไม่เคยดูหนังซอมบี้ละสิ "
" ดูบ้าง แต่ไม่ชอบ ภาพมันติดตาครับ "
" ผมชอบดูครับ แต่ไม่ถึงขนาดเป็นแฟนพันธุ์แท้ "
" ที่ซอมบี้พยาบาลไม่กัดพี่ เพราะร่างกายพี่อ่อนแอ เชื้อซอมบี้ไม่สามารถอยู่ได้ในร่างของคนอ่อนแอ มันคล้ายๆกับว่าเชื้อซอมบี้จับสัญญาณชีพ
ของคนอ่อนแอไม่ได้ เลยมองไม่เห็นเรา "
" มิน่า ถึงเดินผ่านไป "
" แล้วทีนี้เราจะทำไงดี "
" ว่าแต่บัด ไหวไหม "
" ผมหรอ ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานก็ตาย "
" พี่ละ อยู่ได้อีกนานไหม "
" ก็คงอีกไม่นานมั้ง ไอ้เวร "
HA... HA...HA... เสียงหัวเราะของคนทั้งสอง
ฉับพลันมีเสียงวิ่งแปลกๆขึ้นมาบนตึก ตรงมายังห้องของนพ
" ชู่ว.....ว...ว...ว... " " อย่าเสียงดังพี่ พวกซอมบี้ตาไม่ดี แต่... หูดี มากเลยพี่ " *** ( ห้ามผวน )
ยังมีเสียงซอมบี้เดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องของนพ
หลายชั่วโมงผ่านไป เขาทั้งสองไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหน้าห้องแล้ว
" สงสัยพวกมันไปกันหมดแล้วพี่ " ( พูดกระซิบ )
" เอาไงดี "
" ผมว่าเราหลบอยู่ในนี้วันนึงก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน "
" อืม ... ดีเหมือนกัน ผมเหนื่อย "
" ผมก็ชักเหนื่อยเหมือนกัน ผมขอกลับห้องก่อน ต้องกินยาด้วยครับ "
" พรุ่งนี้เจอกัน "
" ครับ พรุ่งนี้เจอกัน "