เช้าวันต่อมา
เสียงเปิดประตูเบาๆ
" หวัดดี บัด "
" หวัดดี พี่ "
" วันนี้พี่ดูดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย "
" คนป่วยเป็นหอบก็แบบนี้แหละ ตอนไม่หอบก็ดูเหมือนคนทั่วๆไป แต่พอหอบกำเริบแทบขาดใจ "
" งั้นอาการพี่น่าจะดีกว่าผมนะ " บัดลุกจากเตียง
" ผมว่าเรามาสำรวจดูชั้นของเราก่อนว่ามีใครรอดบ้าง "
" ไป "
ทั้งสองเดินสำรวจทีละห้อง ทีละห้อง พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนป่วยนอนอยู่บนเตียง หรือ ใครในห้องเลย
" บัด ทำไมไม่มีคนป่วยอยู่ในห้อง เพราะคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น ซอมบี้ก็ต้องมองไม่เห็นคนป่วยอย่างที่บัด บอกสิ "
" พี่ คนที่มานอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลบางคนร่างกายแข็งแรงนะ เพราะบางคนอาจเกิดอุบัติเหตุมานอนรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่ได้ป่วยด้วย
โรคเรื้อรังรุนแรง มีสัญญาณชีพที่ดีอยู่ เลยถูกกัดก็ได้ เพราะผมเห็นบางห้องมีคราบเลือดอยู่บนเตียง "
" น่าจะเป็นอย่างที่บัด พูด "
" ห้องสุดท้ายแล้วจะมีใครอยู่ไหม "
เสียงเปิดประตูเบาๆ
" อย่า ... ไม่นะ ... หนูยังไม่อยากตาย " ( พูดเสียงสอง )
" คุณ ... คุณ ... เราเป็นคน "
เสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้น ยกใหญ่
" ดีใจจัง ขอบคุณพระเจ้า "
" คุณเป็นไร "
" เป็นตุ๊ด ค่ะ "
" ป่าว ... ผมหมายถึง คุณป่วยเป็นโรคอะไร "
" เป็นโรคเส้นเลือดหัวใจอุดตันค่ะ คิวผ่าตัดวันนี้ค่ะ "
" ขอโทษที่ถามนะ คือสงสัยว่าคุณรอดจากการถูกซอมบี้กัดมาได้อย่างไร "
" หน้าคุณ คุ้นๆจังเลย " บัดชักสงสัยว่าเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน
" คุณเป็นดาราซีรีย์วาย "
" เก่งจังตัวเอง ตัวเองเป็นแฟนคลับเค้าหรอ "
" เปล่าครับ เปล่า แฟนสาวผมชอบดู ผมเลยต้องดูกับเธอด้วย "
" พวกเราสองคนกำลังตามหาผู้รอดชีวิต คุณจะไปกับเราไหม "
" ผมชื่อ นพ ส่วนนี่ บัด "
" ไปค่ะ หนูชื่อ วิ ชื่อจริงวิชัย ค่ะ "
ทั้งสามเดินออกจากห้องของวิ เดินผ่านห้องโถงของชั้นเพื่อจะสำรวจชั้นต่อๆไป
พวกเขาเดินมาถึงห้องโถง ได้ยินเสียงคนสะอื้นเบาๆ
" พี่ ๆ หนูได้ยินเหมือนเสียงคนร้องไห้ "
" เสียงเหมือนดังมาจากห้องพักพยาบาลเลยค่ะ "
" ผมก็ได้ยินเหมือนกัน "
ทั้งหมดเดินไปที่ห้องพักพยาบาล พบเด็กวัยรุ่นน่าจะอายุราวๆ 14 - 15 ปี นอนคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะทำงานของพยาบาล
" น้อง ... น้อง .... เป็นไง ออกมาก่อน ออกมา พวกเราเป็นคน "
เด็กวัยรุ่นค่อยๆคลานออกมา
" ผมกลัว ลุงช่วยผมด้วย "
" เราป่วยเป็นอะไร "
" ผมเป็นโรคลมชัก ครับ "
" แล้วพ่อแม่เราอยู่ไหน ไม่มีใครมาเฝ้าไข้เราหรือ "
" แม่เป็นซอมบี้ไปแล้วครับ "
" ส่วนพ่อไปทำงาน ผมยังติดต่อพ่อไม่ได้เลยครับ "
" เราชื่ออะไร "
" ทิม ครับ "
" ทิม จะไปกับพี่วิ และสองลุงหรือเปล่าจ้ะ "
" ไปครับ "
" พี่นึกว่าเด็กรุ่นเราจะพูดว่า มีลุงไม่มีเรา ซะอีก "
" วินาทีนี้ผมขอไปตายดาบหน้ากับลุงๆ ดีกว่าอยู่คนเดียวครับ "
" พวกเราลงไปชั้นล่างที่ร้านค้าในโรงพยาบาลหาอะไรกินกันก่อนดีไหม จะได้กินยาหลังอาหารกัน "
" ดีเหมือนกันค่า กำลังหิวเลย "
พวกเขาทั้งสี่เดินย่องๆ ตรงไปที่ลิฟท์ กดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง เสียงประตูลิฟท์เปิดออก ทุกคนค่อยๆย่องออกจากลิฟท์ แล้วเดินไปยังร้านค้า
" แล้วจ่ายเงินให้ใครครับลุง "
" เออ .... ไม่ต้องจ่ายแล้วมั้ง "
" ไม่บาป หรอครับ หยิบของ ของคนอื่นไป ไม่จ่ายตังค์ "
" นั่นสิคะ "
"ในสถานการณ์แบบนี้ไม่น่าจะบาป คงต้องเอาตัวรอดก่อน ถ้าใครคิดว่าบาปก็ไม่ต้องหยิบไปกิน หรือถ้าไม่อยากบาปก็กลับขึ้นห้องไปหยิบเงิน
ตัวเองมาจ่าย วางเงินไว้ที่โต๊ะแคชเชียร์ จบนะ "
นพ หันมาอีกทีทุกคนต่างกำลังเคี้ยวอาหารอยู่ในปาก
" พวกเราตัดสินใจตั้งแต่ลุงพูดคำว่า ต้องเอาตัวรอดก่อน แล้วครับว่าไม่บาป "
ทุกคนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าข้างๆตู้เย็นใบใหญ่ มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องพวกเขาอยู่
" ช่วยด้วยค่ะ "
ทุกคนเหลือบสายตาไปยังตู้เย็น พบร่างหญิงสาวพิงกายหลบอยู่
" คุณ ... คุณ ... " บัดเรียกพร้อมดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
" โห ..... ตัวร้อนจี๋เลย "
" ทิม ช่วยส่งน้ำเย็นมาให้ขวดนึง "
" ครับ นี่ครับน้ำ "
บัด พยายามจะกระตุกเชือกกระดุมชุดคนไข้ของหญิงสาวออก เพื่อทำการเช็ดตัว
" ให้วิ ทำดีกว่าค่ะ "
" ดีเหมือนกันครับ " แต่เสียงในใจของบัด ดังว่า อด
แต่บัดก็ยังโชว์แมน ฉีกเสื้อของเขาส่งให้วิ เพื่อชุบน้ำเช็ดตัวให้หญิงสาว
" เดี๋ยวผมไปหายาพาราฯ ที่ห้องจ่ายยา ใครต้องการยาอะไรบ้างไหม "
" ผมอยากได้กัญชา " บัด พูด
" ผมด้วย " ทิม พูด
" หนูด้วย " วิ พูด
" บัด อยากได้กัญชาเพื่อลดอาการเจ็บปวดจากโรคมะเร็ง อันนี้เข้าใจ ทิม อยากได้กัญชาเพื่อลดอาการเกร็งของกล้ามเนื้อและประสาท อันนี้
ก็เข้าใจ ส่วนของวิ อยากได้กัญชาไปทำอะไรมิทราบ "
" หนู อยากฟิน ค่ะ จะได้ไม่คิดถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ ได้ไหมคะ คุณพี่ขา "
HA... HA... HA... เสียงทุกคนหัวเราะเบาๆ เพื่อไม่ให้ซอมบี้นอกโรงพยาบาลได้ยิน
" แล้วโรงพยาบาลมีกัญชาด้วยหรอ "
" ที่นี่มีครับพี่ มีแบบเป็นสารสกัด "
" ว้า..... เสียดายจัง ไม่มีแบบเป็นช่อ เป็นใบ จะได้เอามาปุ๊น "
วิเอาผ้าชุบน้ำเช็ดร่างกายหญิงสาวคนนั้น พร้อมผูกเชือกกระดุมเข้าที่
ทุกคนต่างมองหน้ากันแต่ไม่ได้สนทนาอะไรเลย จนกระทั่งนพ เดินกลับมาพร้อมยาพาราฯ
" อ่ะ นี่ยา วิเอาให้เธอกิน "
วิ รับยา แล้วปลุกเธอขึ้นมากินยา
" หนู ... หนู ... กินยาก่อน "
หญิงสาวพยายามลุกขึ้นนั่ง นำยาใส่ปากพร้อมกินน้ำตาม แล้วฟุบลงที่ไหล่ของวิต่อ
" ดูท่าเธอจะเหนื่อย ปล่อยให้เธอฟื้นไข้ แล้วเราค่อยสำรวจชั้นอื่นๆต่อ "
ระหว่างรอหญิงสาวสร่างไข้ ทิม ก็ขอสองลุงไปเล่นคอมฯ
"ลุง ลุง ครับ ทิมขอไปเล่นคอมฯที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ นะครับ "
ทิม เดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ นั่งลง เปิดคอมฯ แล้วโหลดเกมซอมบี้มาเล่น
" เน็ตที่นี่แรงอ่ะ โหลดแป๊บเดียวเอง "
" มา... มา ...มาเจอกันหน่อยเจ้าพวกซอมบี้ "
เสียงยิงปืนในเกม ไม่ดังมาก เพราะทิม เป็นเด็กยุคใหม่ เคยดูหนังซอมบี้มามากมายหลายเรื่อง รู้ว่าซอมบี้ หูดี
วิ ให้หญิงสาวซบไหล่ก็แล้ว หนุนตักก็แล้ว หล่อนไม่มีทีท่าว่าจะตื่น วิ เองเริ่มทนปวดฉี่ไม่ไหว เลยต้องเอ่ยปากขอคนอาสามาเป็นหมอนแทนเธอ
" พี่บัด มาเป็นหมอนให้เธอหน่อยค่ะ วิ จะไปห้องน้ำ อั้นมานานแล้ว "
" ได้เลยครับ " มีอาการดีใจออกนอกหน้า
" บัดให้เธอซบได้ แต่บัด ห้ามไปซบเธอ "
" แหม มุกบาท สองบาท พี่นพ ก็กล้าเล่น "
วิ ทำท่างง ไม่เข้าใจที่พี่ๆ เค้าปล่อยมุกกัน แต่เหน็บกินขานี่สิลุกไม่ขึ้น
" พี่นพ ขา.... ช่วยพยุงวิ ลุกขึ้นที เหน็บกินขาค่ะ "
นพเข้ามาพยุงวิ ลุกขึ้น
" ขอบคุณค่ะ "
วิ รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ หลังจากฉี่เสร็จก็กลับมาถามสองลุง ถึงมุกเมื่อกี้
" เมื่อกี้มุกอะไรคะ หนูงง "
" อ๋อ... คืองี้ ถ้าบัด ให้น้องเข้าซบไม่เป็นไร แต่ถ้าให้บัด ไปซบน้องเค้า ก็จะกลายเป็น บัดซบ ไง "
..................................................................................................................................................................................................
DEAD AIR
HA ... HA... HA ...
" ไม่ผ่านค่า "
" มุกพี่แป๊ก "
" ว้า ... เขินจัง "
แล้วทั้งสามคนก็เผลอตัว หัวเราะเสียงดัง HA... HA... HA ...
เสียงหัวเราะทำให้หญิงสาวตื่นขึ้น
" เป็นไงบ้างครับ " บัด เก๊กเสียงหล่อ
" ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมาก "
ทางด้านหน้าโรงพยาบาลมี่เสียงเดินและเสียงร้องของพวกมันดังชัดเจนมาก เสียงเหมือนกับว่าจะเดินเข้ามาในโรงพยาบาล มีจำนวนมากเสียด้วย
" ชู่ว ........ว...ว...ว... "
" เงียบๆ " บัด บอกทุกคน
แต่รู้สึกเหมือนว่ามันจะสายเสียแล้ว การหัวเราะเสียงดัง ทำให้พวกซอมบี้ที่อยู่หน้าโรงพยาบาลได้ยิน พวกมันเลยเดินมาทางแหล่งกำเนิดเสียง
หัวเราะ
" มันเดินตรงมาที่พวกเราค่ะ " วิ พูดเสียงละล่ำละลัก
" อยู่เฉยๆก่อนแล้วห้ามพูดกัน เดี๋ยวพวกมันก็เดินผ่านไปเอง เพราะซอมบี้จับสัญญาณชีพของคนอ่อนแอ อย่างพวกเราไม่ได้ "
บัดเอานิ้วชี้แตะปากเป็นการส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ
ซอมบี้หลายตนเดินเข้ามาในร้านค้า
ทุกคนนิ่งเงียบ หลับตาปี๋ หยุดหายใจชั่วขณะ
แต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มันตรงไปที่หญิงสาวแล้วรุมกัดหล่อน ทุกคนลืมตาขึ้นจากเสียงร้องอันโหยหวนของหญิงสาวผู้นั้น
นพ บัด วิ ทุกคนช็อค ไม่เชื่อว่าซอมบี้จะตรงไปกัดหล่อนได้
" วิ่ง ... วิ่งเร็ว " นพ ตะโกน
ทุกคนรีบวิ่งกระโจนหนีตาย ชนโต๊ะ ชนเก้าอี้ ทำให้เกิดเสียงดัง เหมือนเป็นการส่งเสียงกระตุ้นให้พวกซอมบี้นอกโรงพยาบาลได้ยิน ยิ่งเดินเข้ามา
ในโรงพยาบาลเพิ่ม
" วิ่งไปที่ลิฟท์ กลับห้องกันก่อน " นพ บอกกับสองคน
" ผมวิ่งไม่ไหวแล้วพี่ "
" พี่ กับ วิ หนีไปเถอะปล่อยผมไว้ตรงนี้ ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่ตายไวขึ้น "
" เฮ้ย " นพ สะดุ้ง เมื่อเห็นซอมบี้ใกล้ตัวบัด
" ไป วิ วิ่ง ...... "
แต่ซอมบี้ก็ผ่านตัวบัด พุ่งตัวตรงมาที่นพ แทน
" เฮ้ย อิ๊บอ๋าย แล้วกู "
" พี่ วิ่งเร็ว วิ่งให้หอบเลยพี่ "
" อ๋อ ..... เข้าใจแล้ว "
นพ เข้าใจแล้วว่าทำไมซอมบี้ไม่กัดบัด แต่กัดหญิงสาว เพราะหญิงสาวเป็นไข้ ได้รับการเช็ดตัว กินยา พออาการไข้หาย ก็มีสัญญาณชีพดีขึ้นจน
ซอมบี้สามารถจับสัญญาณชีพได้เลยถูกกัด เขาเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่เป็นหอบสัญญาณชีพก็ใกล้เคียงคนปกติ ถ้าเป็นหอบสัญญาณชีพก็อ่อนแอ
" งั้นพี่เผ่นก่อนนะ ถ้ารอดตายแล้วเจอกัน "
" โชคดีครับพี่ "
เกิดอะไรขึ้น ตอนที่ 2 ตามหาผู้รอด
เสียงเปิดประตูเบาๆ
" หวัดดี บัด "
" หวัดดี พี่ "
" วันนี้พี่ดูดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย "
" คนป่วยเป็นหอบก็แบบนี้แหละ ตอนไม่หอบก็ดูเหมือนคนทั่วๆไป แต่พอหอบกำเริบแทบขาดใจ "
" งั้นอาการพี่น่าจะดีกว่าผมนะ " บัดลุกจากเตียง
" ผมว่าเรามาสำรวจดูชั้นของเราก่อนว่ามีใครรอดบ้าง "
" ไป "
ทั้งสองเดินสำรวจทีละห้อง ทีละห้อง พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนป่วยนอนอยู่บนเตียง หรือ ใครในห้องเลย
" บัด ทำไมไม่มีคนป่วยอยู่ในห้อง เพราะคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่สบายด้วยกันทั้งนั้น ซอมบี้ก็ต้องมองไม่เห็นคนป่วยอย่างที่บัด บอกสิ "
" พี่ คนที่มานอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลบางคนร่างกายแข็งแรงนะ เพราะบางคนอาจเกิดอุบัติเหตุมานอนรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่ได้ป่วยด้วย
โรคเรื้อรังรุนแรง มีสัญญาณชีพที่ดีอยู่ เลยถูกกัดก็ได้ เพราะผมเห็นบางห้องมีคราบเลือดอยู่บนเตียง "
" น่าจะเป็นอย่างที่บัด พูด "
" ห้องสุดท้ายแล้วจะมีใครอยู่ไหม "
เสียงเปิดประตูเบาๆ
" อย่า ... ไม่นะ ... หนูยังไม่อยากตาย " ( พูดเสียงสอง )
" คุณ ... คุณ ... เราเป็นคน "
เสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้น ยกใหญ่
" ดีใจจัง ขอบคุณพระเจ้า "
" คุณเป็นไร "
" เป็นตุ๊ด ค่ะ "
" ป่าว ... ผมหมายถึง คุณป่วยเป็นโรคอะไร "
" เป็นโรคเส้นเลือดหัวใจอุดตันค่ะ คิวผ่าตัดวันนี้ค่ะ "
" ขอโทษที่ถามนะ คือสงสัยว่าคุณรอดจากการถูกซอมบี้กัดมาได้อย่างไร "
" หน้าคุณ คุ้นๆจังเลย " บัดชักสงสัยว่าเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน
" คุณเป็นดาราซีรีย์วาย "
" เก่งจังตัวเอง ตัวเองเป็นแฟนคลับเค้าหรอ "
" เปล่าครับ เปล่า แฟนสาวผมชอบดู ผมเลยต้องดูกับเธอด้วย "
" พวกเราสองคนกำลังตามหาผู้รอดชีวิต คุณจะไปกับเราไหม "
" ผมชื่อ นพ ส่วนนี่ บัด "
" ไปค่ะ หนูชื่อ วิ ชื่อจริงวิชัย ค่ะ "
ทั้งสามเดินออกจากห้องของวิ เดินผ่านห้องโถงของชั้นเพื่อจะสำรวจชั้นต่อๆไป
พวกเขาเดินมาถึงห้องโถง ได้ยินเสียงคนสะอื้นเบาๆ
" พี่ ๆ หนูได้ยินเหมือนเสียงคนร้องไห้ "
" เสียงเหมือนดังมาจากห้องพักพยาบาลเลยค่ะ "
" ผมก็ได้ยินเหมือนกัน "
ทั้งหมดเดินไปที่ห้องพักพยาบาล พบเด็กวัยรุ่นน่าจะอายุราวๆ 14 - 15 ปี นอนคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะทำงานของพยาบาล
" น้อง ... น้อง .... เป็นไง ออกมาก่อน ออกมา พวกเราเป็นคน "
เด็กวัยรุ่นค่อยๆคลานออกมา
" ผมกลัว ลุงช่วยผมด้วย "
" เราป่วยเป็นอะไร "
" ผมเป็นโรคลมชัก ครับ "
" แล้วพ่อแม่เราอยู่ไหน ไม่มีใครมาเฝ้าไข้เราหรือ "
" แม่เป็นซอมบี้ไปแล้วครับ "
" ส่วนพ่อไปทำงาน ผมยังติดต่อพ่อไม่ได้เลยครับ "
" เราชื่ออะไร "
" ทิม ครับ "
" ทิม จะไปกับพี่วิ และสองลุงหรือเปล่าจ้ะ "
" ไปครับ "
" พี่นึกว่าเด็กรุ่นเราจะพูดว่า มีลุงไม่มีเรา ซะอีก "
" วินาทีนี้ผมขอไปตายดาบหน้ากับลุงๆ ดีกว่าอยู่คนเดียวครับ "
" พวกเราลงไปชั้นล่างที่ร้านค้าในโรงพยาบาลหาอะไรกินกันก่อนดีไหม จะได้กินยาหลังอาหารกัน "
" ดีเหมือนกันค่า กำลังหิวเลย "
พวกเขาทั้งสี่เดินย่องๆ ตรงไปที่ลิฟท์ กดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง เสียงประตูลิฟท์เปิดออก ทุกคนค่อยๆย่องออกจากลิฟท์ แล้วเดินไปยังร้านค้า
" แล้วจ่ายเงินให้ใครครับลุง "
" เออ .... ไม่ต้องจ่ายแล้วมั้ง "
" ไม่บาป หรอครับ หยิบของ ของคนอื่นไป ไม่จ่ายตังค์ "
" นั่นสิคะ "
"ในสถานการณ์แบบนี้ไม่น่าจะบาป คงต้องเอาตัวรอดก่อน ถ้าใครคิดว่าบาปก็ไม่ต้องหยิบไปกิน หรือถ้าไม่อยากบาปก็กลับขึ้นห้องไปหยิบเงิน
ตัวเองมาจ่าย วางเงินไว้ที่โต๊ะแคชเชียร์ จบนะ "
นพ หันมาอีกทีทุกคนต่างกำลังเคี้ยวอาหารอยู่ในปาก
" พวกเราตัดสินใจตั้งแต่ลุงพูดคำว่า ต้องเอาตัวรอดก่อน แล้วครับว่าไม่บาป "
ทุกคนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าข้างๆตู้เย็นใบใหญ่ มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องพวกเขาอยู่
" ช่วยด้วยค่ะ "
ทุกคนเหลือบสายตาไปยังตู้เย็น พบร่างหญิงสาวพิงกายหลบอยู่
" คุณ ... คุณ ... " บัดเรียกพร้อมดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
" โห ..... ตัวร้อนจี๋เลย "
" ทิม ช่วยส่งน้ำเย็นมาให้ขวดนึง "
" ครับ นี่ครับน้ำ "
บัด พยายามจะกระตุกเชือกกระดุมชุดคนไข้ของหญิงสาวออก เพื่อทำการเช็ดตัว
" ให้วิ ทำดีกว่าค่ะ "
" ดีเหมือนกันครับ " แต่เสียงในใจของบัด ดังว่า อด
แต่บัดก็ยังโชว์แมน ฉีกเสื้อของเขาส่งให้วิ เพื่อชุบน้ำเช็ดตัวให้หญิงสาว
" เดี๋ยวผมไปหายาพาราฯ ที่ห้องจ่ายยา ใครต้องการยาอะไรบ้างไหม "
" ผมอยากได้กัญชา " บัด พูด
" ผมด้วย " ทิม พูด
" หนูด้วย " วิ พูด
" บัด อยากได้กัญชาเพื่อลดอาการเจ็บปวดจากโรคมะเร็ง อันนี้เข้าใจ ทิม อยากได้กัญชาเพื่อลดอาการเกร็งของกล้ามเนื้อและประสาท อันนี้
ก็เข้าใจ ส่วนของวิ อยากได้กัญชาไปทำอะไรมิทราบ "
" หนู อยากฟิน ค่ะ จะได้ไม่คิดถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ ได้ไหมคะ คุณพี่ขา "
HA... HA... HA... เสียงทุกคนหัวเราะเบาๆ เพื่อไม่ให้ซอมบี้นอกโรงพยาบาลได้ยิน
" แล้วโรงพยาบาลมีกัญชาด้วยหรอ "
" ที่นี่มีครับพี่ มีแบบเป็นสารสกัด "
" ว้า..... เสียดายจัง ไม่มีแบบเป็นช่อ เป็นใบ จะได้เอามาปุ๊น "
วิเอาผ้าชุบน้ำเช็ดร่างกายหญิงสาวคนนั้น พร้อมผูกเชือกกระดุมเข้าที่
ทุกคนต่างมองหน้ากันแต่ไม่ได้สนทนาอะไรเลย จนกระทั่งนพ เดินกลับมาพร้อมยาพาราฯ
" อ่ะ นี่ยา วิเอาให้เธอกิน "
วิ รับยา แล้วปลุกเธอขึ้นมากินยา
" หนู ... หนู ... กินยาก่อน "
หญิงสาวพยายามลุกขึ้นนั่ง นำยาใส่ปากพร้อมกินน้ำตาม แล้วฟุบลงที่ไหล่ของวิต่อ
" ดูท่าเธอจะเหนื่อย ปล่อยให้เธอฟื้นไข้ แล้วเราค่อยสำรวจชั้นอื่นๆต่อ "
ระหว่างรอหญิงสาวสร่างไข้ ทิม ก็ขอสองลุงไปเล่นคอมฯ
"ลุง ลุง ครับ ทิมขอไปเล่นคอมฯที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ นะครับ "
ทิม เดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ นั่งลง เปิดคอมฯ แล้วโหลดเกมซอมบี้มาเล่น
" เน็ตที่นี่แรงอ่ะ โหลดแป๊บเดียวเอง "
" มา... มา ...มาเจอกันหน่อยเจ้าพวกซอมบี้ "
เสียงยิงปืนในเกม ไม่ดังมาก เพราะทิม เป็นเด็กยุคใหม่ เคยดูหนังซอมบี้มามากมายหลายเรื่อง รู้ว่าซอมบี้ หูดี
วิ ให้หญิงสาวซบไหล่ก็แล้ว หนุนตักก็แล้ว หล่อนไม่มีทีท่าว่าจะตื่น วิ เองเริ่มทนปวดฉี่ไม่ไหว เลยต้องเอ่ยปากขอคนอาสามาเป็นหมอนแทนเธอ
" พี่บัด มาเป็นหมอนให้เธอหน่อยค่ะ วิ จะไปห้องน้ำ อั้นมานานแล้ว "
" ได้เลยครับ " มีอาการดีใจออกนอกหน้า
" บัดให้เธอซบได้ แต่บัด ห้ามไปซบเธอ "
" แหม มุกบาท สองบาท พี่นพ ก็กล้าเล่น "
วิ ทำท่างง ไม่เข้าใจที่พี่ๆ เค้าปล่อยมุกกัน แต่เหน็บกินขานี่สิลุกไม่ขึ้น
" พี่นพ ขา.... ช่วยพยุงวิ ลุกขึ้นที เหน็บกินขาค่ะ "
นพเข้ามาพยุงวิ ลุกขึ้น
" ขอบคุณค่ะ "
วิ รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ หลังจากฉี่เสร็จก็กลับมาถามสองลุง ถึงมุกเมื่อกี้
" เมื่อกี้มุกอะไรคะ หนูงง "
" อ๋อ... คืองี้ ถ้าบัด ให้น้องเข้าซบไม่เป็นไร แต่ถ้าให้บัด ไปซบน้องเค้า ก็จะกลายเป็น บัดซบ ไง "
..................................................................................................................................................................................................
DEAD AIR
HA ... HA... HA ...
" ไม่ผ่านค่า "
" มุกพี่แป๊ก "
" ว้า ... เขินจัง "
แล้วทั้งสามคนก็เผลอตัว หัวเราะเสียงดัง HA... HA... HA ...
เสียงหัวเราะทำให้หญิงสาวตื่นขึ้น
" เป็นไงบ้างครับ " บัด เก๊กเสียงหล่อ
" ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณมาก "
ทางด้านหน้าโรงพยาบาลมี่เสียงเดินและเสียงร้องของพวกมันดังชัดเจนมาก เสียงเหมือนกับว่าจะเดินเข้ามาในโรงพยาบาล มีจำนวนมากเสียด้วย
" ชู่ว ........ว...ว...ว... "
" เงียบๆ " บัด บอกทุกคน
แต่รู้สึกเหมือนว่ามันจะสายเสียแล้ว การหัวเราะเสียงดัง ทำให้พวกซอมบี้ที่อยู่หน้าโรงพยาบาลได้ยิน พวกมันเลยเดินมาทางแหล่งกำเนิดเสียง
หัวเราะ
" มันเดินตรงมาที่พวกเราค่ะ " วิ พูดเสียงละล่ำละลัก
" อยู่เฉยๆก่อนแล้วห้ามพูดกัน เดี๋ยวพวกมันก็เดินผ่านไปเอง เพราะซอมบี้จับสัญญาณชีพของคนอ่อนแอ อย่างพวกเราไม่ได้ "
บัดเอานิ้วชี้แตะปากเป็นการส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ
ซอมบี้หลายตนเดินเข้ามาในร้านค้า
ทุกคนนิ่งเงียบ หลับตาปี๋ หยุดหายใจชั่วขณะ
แต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มันตรงไปที่หญิงสาวแล้วรุมกัดหล่อน ทุกคนลืมตาขึ้นจากเสียงร้องอันโหยหวนของหญิงสาวผู้นั้น
นพ บัด วิ ทุกคนช็อค ไม่เชื่อว่าซอมบี้จะตรงไปกัดหล่อนได้
" วิ่ง ... วิ่งเร็ว " นพ ตะโกน
ทุกคนรีบวิ่งกระโจนหนีตาย ชนโต๊ะ ชนเก้าอี้ ทำให้เกิดเสียงดัง เหมือนเป็นการส่งเสียงกระตุ้นให้พวกซอมบี้นอกโรงพยาบาลได้ยิน ยิ่งเดินเข้ามา
ในโรงพยาบาลเพิ่ม
" วิ่งไปที่ลิฟท์ กลับห้องกันก่อน " นพ บอกกับสองคน
" ผมวิ่งไม่ไหวแล้วพี่ "
" พี่ กับ วิ หนีไปเถอะปล่อยผมไว้ตรงนี้ ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่ตายไวขึ้น "
" เฮ้ย " นพ สะดุ้ง เมื่อเห็นซอมบี้ใกล้ตัวบัด
" ไป วิ วิ่ง ...... "
แต่ซอมบี้ก็ผ่านตัวบัด พุ่งตัวตรงมาที่นพ แทน
" เฮ้ย อิ๊บอ๋าย แล้วกู "
" พี่ วิ่งเร็ว วิ่งให้หอบเลยพี่ "
" อ๋อ ..... เข้าใจแล้ว "
นพ เข้าใจแล้วว่าทำไมซอมบี้ไม่กัดบัด แต่กัดหญิงสาว เพราะหญิงสาวเป็นไข้ ได้รับการเช็ดตัว กินยา พออาการไข้หาย ก็มีสัญญาณชีพดีขึ้นจน
ซอมบี้สามารถจับสัญญาณชีพได้เลยถูกกัด เขาเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่เป็นหอบสัญญาณชีพก็ใกล้เคียงคนปกติ ถ้าเป็นหอบสัญญาณชีพก็อ่อนแอ
" งั้นพี่เผ่นก่อนนะ ถ้ารอดตายแล้วเจอกัน "
" โชคดีครับพี่ "