เครียด

​ทำอะไรก็ผิด จะปรึกษาใครก็ไม่มีใครที่จะเข้าใจเรา อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก มันเจ็บสุดๆ เพื่อน คนที่รักจัก ญาติพี่น้อง แท่กระทั้งพ่อแม่ ก็ไม่เคยเชื่อผมหรือรับฟังอะไรเลย พยามจะทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จสักอย่

สวัสดีค่ะคือช่วงนี้เราไม่มีความสุขเลย รู้สึก เบื่อตัวเอง เบื่อคน เบื่อชีวิต ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะอยากนอนอยู่เฉยๆ แต่พอนอนเฉยๆอยู่คนเดียวเงียบๆแล้วมันก็อยากร้องไห้ตลอด ท้อแท้ สิ้นหวัง เหนื่อยกับทุกอย่าง

สวัสดีค่ะ เบื้องต้นเราก็ทำกระทู้สนทนานี้มาเพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย เราอายุ 18 ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปวช. ปีที่ 2 เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โดยที่ทางบ้านไม่ได้ช่วยส่งให้เลย เราเข้าใจดีและพยายา

สวัสดีค่ะ เราอายุ20 ตอนนี้ทำงานที่เชียงใหม่ แต่ปัญหาชีวิตก็รุมเร้า ตอนนี้แม่ป่วยเป็นมะเร็งตรวจเจอมาสักระยะนึงได้ แต่รักษาตามที่หมอบอก จนช่วงหนึ่งแม่มีอาการลงเจอมีภาวะแทรกซ้อนเป็นน้ำท่วมปอดโดยหมอได้เจา

ผมรู้สึกว่าครอบครัวผม คงไม่ใช่เซฟโซนในเเง่ของการผ่อนคลายความเครียดเท่าไหร่นัก หรือไม่เป็นเเต่เเรก ในเเง่การเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นในในยามสุข ก็ดีในระดับหนึ่งก็จริง เเต่ด้านนี้คือไม่ได้เลย ผมเคยเล่าไปเเล

หนูเหนื่อยแล้ว ไม่อยากเห็นสิ่งที่สวยงามในโลกนี้แล้ว หนูไม่ได้ไปดูศิลปินที่หนูชอบ แล้วเพื่อนได้ไป ก็เอาแต่อวดว่าจะได้เจอแล้ว แล้วหนูต้องนั่งรับฟังคำพวกนี้ตลอด หนูต้องเก็บไว้ในใจแล้วกลับมาร้องไห้คนเดียว

เราเป็นแพนิค แบบเกือบทั้งวัน และเกือบทุกวัน ไม่ได้รุนแรงจนมือชา แต่เหนื่อย ทานอาหารได้น้อย แต่ไม่เคยมีความเครียดด้านไหนเลย พอเป็นถี่ๆเข้าก็เริ่มจะเหนื่อยและเริ่มเครียดกับอาการที่เป็นมากกว่า

มีใครเคยรู้สึกว่าทุกอย่างมันทับถมมาในเวลาเดียวกัน มันทั้งเครียดทั้งเหนื่อย พอเหนื่อยมากๆมันก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ มันรู้สึกอยากร้องไห้อยากระบาย เคยเป็นกันไหมคะ

ช่วงนี่รู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษมากค่ะ นอนก็ไม่ค่อยหลับมีเรื่องให้คิดเต็มไปหมด บางครั้งก็คิดจนร้องไห้ แล้วยังรู้สึกหมดไฟสุดๆ ไม่อยากทำอะไรเพราะคิดว่าทำไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เหมือนใช้ชีวิตให้หมดวันไปเฉยๆ บา