เรามีคนรอบตัวที่เป็น"โรคซึมเศร้า"ค่อนข้างประมาณนึงเลยค่ะ และเราก็เข้าใจนะคะว่ามันรู้สึกยังไง เราชอบอ่านเกี่ยวกับจิตวิทยาบ่อยๆเพื่อใช้ฮีลตัวเองบ้างค่ะ แล้วก็ไม่มีอะไร เวลาเหนื่อยท้อไม่เคยได้บอกใครเลยค่ะรู้สึกสบายใจที่จะแก้ปัญหาเองไม่ก็เขียนไดอารี่ บางทีพิมลงพันทิป แล้วทีนี้เรามีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากเราแคร์และรักเพื่อนคนนี้มากค่ะ เขาชอบมาปรึกษาเราเราก็คอยปลอบให้คำปรึกษาไปตลอดๆ เพราะเป็นห่วงเขาไม่สบาย เป็นนั่นเป็นนี่ก็แนะนำให้กินยาอันนั้นอันนี้ (แต่เราเรียนคนละที่นะคะ) แล้วบางทีก็ชอบมาบ่นๆเรื่องที่บ้านให้ฟัง เป็นประมาณบ่นๆอ่ะค่ะ เราก็รับฟัง จนกระทั่งมาวันนึงเขาโผล่มาแบบระบายยาวเลยว่ากลัวเป็นโรคซึมเศร้าไปหาหมอดีกว่าสรุปไปหาหมอกลับมาเขาเป็นค่ะแต่ไม่รุนแรง แต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มระบายอะไรที่มันบั่นทอนเราค่ะ ประมาณว่าเรื่องครอบครัวว่าเขาที่เขาเรียนไม่จบทำไมต้องทำร้ายเขาแบบนั้นแบบนี้ (เราเซ้นซิทีฟเรื่องครอบครัวมากค่ะเพราะเราเคยมีประสบการณ์โดนล่วงละเมิดทางเพศแต่ครอบครัวไม่ได้ว่ายังไงซึ่งตอนนี้เราก็ทำใจได้สบายแค่ยังมีแผลในใจเป็นปกติ) ซึ่งเขาไม่รู้เรื่องที่เราเป็นแต่ก็พอรู้ว่าครอบครัวเราเป็นยังไง และตอนนี้ก็เครียดเรื่องอนาคตอยู่ด้วยค่ะ ตอนอยู่กับเพื่อนเราก็ปกติเลยค่ะ ยิ้มหัวเราะเล่นมุขปกติ เพราะสิ่งที่เรากลัวก็คือถ้าเราแสดงอารมณ์หรือสิ่งที่อัดอั้น สิ่งที่เป็นความลับอยู่ในใจออกมา มันจะส่งผลต่อหน้าที่การงาน ซึ่งเราไม่ต้องการแบบนั้น แล้วเพื่อนเราคงไม่รู้ว่าเราเป็นยังไง แต่เราก็มีลงสตอรี่บ่อยๆนะคะ ประมาณให้กำลังใจตัวเอง

โอเครพอเพื่อนมาระบายแรกๆเราก็คอยบอกเขาเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป หลังๆมายิ่งหนักขึ้น ตัดพ้อบ้าง บ่นบ้าง เราก็เลือกที่จะไม่ตอบค่ะ ประมาณ4-5วันเขาทักมาคุยเล่นกับเรา เราก็คิดว่า คงจะโอเครขึ้นแล้ว ก็คุยเล่นกับเขาค่ะ ไปๆมาๆจูงเข้าเรื่องเดิมค่ะ เราเลยทนไม่ไหว บอกไปตรงๆว่าเราก็ปัญหาเยอะเหมือนกันยังไม่ค่อยอยากฟังเรื่องลบๆของใครก็เลยไม่ค่อยได้ตอบแชทใครเลย คือเราจะพูดกับเพื่อนสนิทเราตรงๆอ่ะค่ะ เราไม่เคยพูดแบบนี้ พอเราเอาไปถามคนอื่น เขาบอกว่าฟังดูแย่ เราเลยรู้สึกผิดอีกว่าที่ทำไปกลายเป็นว่าเราดูแย่
เลยอยากถามค่ะว่าควรทำยังไงคะแล้วที่เราบอกเพื่อนไปตรงๆมันแย่ไหมคะ ขอบคุณลวงหน้ามากๆเลยค่ะ