คือจู่ๆเราก็นึกสงสัยอยู่ในหัวน่ะค่ะว่าคนที่ไม่มีปัญหาทางจิต ไม่ต้องพบจิตแพทย์หรือไม่ต้องทานยาอยู่ตลอดเค้าจะมองคนที่ต้องทำสิ่งเหล่านั้นอยู่เป็นประจำอย่างไร มองว่าน่ารังเกียจไม่น่าคบค้าสมาคมเป็นเพี่อนด้วย หรือมองเป็นคนปกติคนนึงที่เป็นโรคธรรมดาและแค่ต้องรักษาตามปกติ หรือแบบอื่นๆ? เราอยากรู้ในหลายๆมุมมองน่ะค่ะ

ส่วนตัวเราต้องรักษาซึมเศร้ามา2ปีแล้ว และได้พบเจอคนหลากหลายรูปแบบมาก ส่วนใหญ่ตอนที่รู้จักแรกๆคือจะดีมากคอยคุยกันเป็นกำลังใจให้กันตลอด แต่พอเราเริ่มเปิดใจและกล้าที่บอกว่าเราเป็นซึมเศร้าหลังจากนั้นหลายๆคนก็เริ่มตีตัวออกห่าง จากที่เคยสนิทกันกลับกลายเป็นว่าไม่คบค้าสมาคมกันแล้ว

หรือบางคนพอรู้ว่าเราเป็นโรคนี้อยู่ เวลาพวกเค้ามีความทุกข์ก็จะมาปรึกษาเราตลอด(ซึ่งตอนมีความสุขดีนี่ไม่คิดจะคุยกันหรอก555) เค้าบอกกับเราเหมือนแบบเศร้ามากๆไม่อยากอยู่หรือหนักๆก็พยายามทำร้ายตัวเอง ซึ่งเราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงแนะนำพวกเค้าไปว่าถ้าอาการหนักเกินที่จะรับมือการพบแพทย์ก็เป็นทางเลือกที่ไม่ได้แย่ และคำตอบที่เราได้จากหลายคนคือ กูไม่ได้เป็นบ้าทำไมต้องไปหาจิตแพทย์?

เราเป็นคนที่เรียบเรียงคำพูดไม่เก่ง อาจจะใช้คำผิดไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ🥹🙏🏻