คือต้องเล่าย้อนความไปสมัยผมประถมได้ จำไม่ได้ว่าอายุประมาณเท่าไหร่ แต่สิ่งที่จำได้คือความเจ็บปวด ทั้งกายและใจ ความแค้น เก็บกดของเด็กคนนึง
ซึ่งแต่ก่อนเนี่ย ครอบครัวของผมก็เหมือนคนทั่วไป เป็นครอบครัวที่ดีเลยแหละ มีฐานะกลางๆ ธุรกิจกำลังเติบโต จนกระทั่งพ่อผมมีเมียใหม่และพาเข้ามาในบ้าน แม่ผมจากที่เคยอยู่ห้องเดียวกัน แม่รับไม่ได้จนต้องแยกไปนอนห้องพระ เล็กๆ ในมุมนึงของบ้าน แม่ร้องไห้ ผมซึ่งไม่รู้เรื่องราวอะไรยังไง ได้แต่เข้าไปกอดแม่ แล้วเห็นแม่ร้องไห้ผมก็เลยร้องตาม และเป็นอยู่อย่างนั้น บางวันที่แม่ไม่อยู่เพราะไปทำงาน เวลาตอนเย็น พ่อมักจะใช้ผมไปซื้อของ ถ้าวันไหนไม่ได้ของตามที่สั่ง เขาก็จะโวยวาย ไม่ว่าของที่สั่งจะหมด หรือว่าปิดร้าน ก็ต้องหามาให้เขาให้ได้ และเป็นอยู่บ่อยครั้งที่ เขามักจะลงมือกับผม เช่น
การจับหัวผมกระแทกผนัง ไม่ใช่ผนังธรรมดานะ ผนังปูน หรือการตบหัว ตบหน้า หรือการเข่า แต่ประเด็นคือ มันเป็นแรงผู้ใหญ่ แรงปะทะคุณอาจจะพอเข้าใจได้ ผมก็อธิบายไม่ถูก เพราะมันชาไปทั้งตัวในตอนนั้น บางวันเวลาผมไปซื้อของให้เขา ถ้าเกิดร้านไหนปิด ผมรู้เลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับผม และเด็กคนนึงต้องยอมรับสถานการณ์นั้นอ่ะ ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย เก็บไว้คนเดียว เพราะบอกไปก็คงไม่มีใครเข้าใจผม ด้วยความที่เป็นเด็ก กลัวว่าบอกไปแล้ว แล้วคนอื่นจะเกลียดพ่อผมมากกว่าเดิม
ถ้าถามว่าในตอนนั้น ผมเกลียดเขามั้ย ? ผมแค้นเลยแหละ เวลาโดนทีไร ก็มักจะหนีไปร้องไห้ และถามตัวเองในใจตลอดว่า ผมผิดอะไร ทำไมต้องตีด้วย ผมดื้อหรอ พ่อไม่รักผมใช่มั้ย แล้วก็กำหมัดแน่นๆ ร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง จึงทำให้สมัยเด็กผมไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะผมชอบอยู่คนเดียว แฟนนี่ไม่ต้องพูดถึง แต่ถ้าถามในตอนนี้ ว่าผมเกลียดเขามั้ย ผมบอกได้เลยว่า ไม่เลย ผมเลิกคิดแค้นเขาหรือเกลียดเขาไปนานมากแล้วครับ ผมก็ใช้ชีวิตปกติ โดยการลืมมันไปและมุ่งอยู่กับการใช้ชีวิต
ข้อดีของเรื่องนี้สำหรับผม คือ มันทำให้ผมเป็นคนคิดบวกมากครับ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร ผมมักจะคิดในแง่ดีไว้ก่อน เพราะถ้าคิดไม่ดี มันจะเป็นเราที่แย่เอง
แต่คำถามที่ผมจะถาม ผมอาจจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ได้ คือเรื่องความรักครับ ผมว่าผมเป็นแฟนได้ห่วยแตก การแสดงความรักทำไม่เป็น เพราะผมเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกัน 5 ปีครับ อาจจะเป็นเพราะสมัยเด็กรึเปล่า หรือเป็นเพราะตัวผมเองที่เป็นอนาคตให้เขาไม่ได้
อยากจะรู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็ก มันส่งผลกระทบไปในทางไหนได้บ้างครับ?
ซึ่งแต่ก่อนเนี่ย ครอบครัวของผมก็เหมือนคนทั่วไป เป็นครอบครัวที่ดีเลยแหละ มีฐานะกลางๆ ธุรกิจกำลังเติบโต จนกระทั่งพ่อผมมีเมียใหม่และพาเข้ามาในบ้าน แม่ผมจากที่เคยอยู่ห้องเดียวกัน แม่รับไม่ได้จนต้องแยกไปนอนห้องพระ เล็กๆ ในมุมนึงของบ้าน แม่ร้องไห้ ผมซึ่งไม่รู้เรื่องราวอะไรยังไง ได้แต่เข้าไปกอดแม่ แล้วเห็นแม่ร้องไห้ผมก็เลยร้องตาม และเป็นอยู่อย่างนั้น บางวันที่แม่ไม่อยู่เพราะไปทำงาน เวลาตอนเย็น พ่อมักจะใช้ผมไปซื้อของ ถ้าวันไหนไม่ได้ของตามที่สั่ง เขาก็จะโวยวาย ไม่ว่าของที่สั่งจะหมด หรือว่าปิดร้าน ก็ต้องหามาให้เขาให้ได้ และเป็นอยู่บ่อยครั้งที่ เขามักจะลงมือกับผม เช่น
การจับหัวผมกระแทกผนัง ไม่ใช่ผนังธรรมดานะ ผนังปูน หรือการตบหัว ตบหน้า หรือการเข่า แต่ประเด็นคือ มันเป็นแรงผู้ใหญ่ แรงปะทะคุณอาจจะพอเข้าใจได้ ผมก็อธิบายไม่ถูก เพราะมันชาไปทั้งตัวในตอนนั้น บางวันเวลาผมไปซื้อของให้เขา ถ้าเกิดร้านไหนปิด ผมรู้เลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับผม และเด็กคนนึงต้องยอมรับสถานการณ์นั้นอ่ะ ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย เก็บไว้คนเดียว เพราะบอกไปก็คงไม่มีใครเข้าใจผม ด้วยความที่เป็นเด็ก กลัวว่าบอกไปแล้ว แล้วคนอื่นจะเกลียดพ่อผมมากกว่าเดิม
ถ้าถามว่าในตอนนั้น ผมเกลียดเขามั้ย ? ผมแค้นเลยแหละ เวลาโดนทีไร ก็มักจะหนีไปร้องไห้ และถามตัวเองในใจตลอดว่า ผมผิดอะไร ทำไมต้องตีด้วย ผมดื้อหรอ พ่อไม่รักผมใช่มั้ย แล้วก็กำหมัดแน่นๆ ร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง จึงทำให้สมัยเด็กผมไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะผมชอบอยู่คนเดียว แฟนนี่ไม่ต้องพูดถึง แต่ถ้าถามในตอนนี้ ว่าผมเกลียดเขามั้ย ผมบอกได้เลยว่า ไม่เลย ผมเลิกคิดแค้นเขาหรือเกลียดเขาไปนานมากแล้วครับ ผมก็ใช้ชีวิตปกติ โดยการลืมมันไปและมุ่งอยู่กับการใช้ชีวิต
ข้อดีของเรื่องนี้สำหรับผม คือ มันทำให้ผมเป็นคนคิดบวกมากครับ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร ผมมักจะคิดในแง่ดีไว้ก่อน เพราะถ้าคิดไม่ดี มันจะเป็นเราที่แย่เอง
แต่คำถามที่ผมจะถาม ผมอาจจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ได้ คือเรื่องความรักครับ ผมว่าผมเป็นแฟนได้ห่วยแตก การแสดงความรักทำไม่เป็น เพราะผมเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกัน 5 ปีครับ อาจจะเป็นเพราะสมัยเด็กรึเปล่า หรือเป็นเพราะตัวผมเองที่เป็นอนาคตให้เขาไม่ได้