เรื่องของเรื่องคือ เราเป็นคนที่รักแม่มากแต่พอดีว่าครอบครัวเกิดมีปัญหาแล้วแยกกันไป เราในสมัยที่ครอบครัวแยกกันเลยเกิดเกเรขึ้นมาจากที่เรียนดีประพฤติเรียบร้อยก็เละเทะตามพล็อตเรื่องเลยค่ะ ตัวเองต้องย้ายมาอยู่กับพ่อเพราะทนไม่ได้ที่ต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงอายุห่างจากเราสักสิบปี เราไม่ได้บาดหมางมากมายกับทางพ่อเลี้ยงแต่เพราะแม่ค่อนข้างตามใจเราทำให้พ่อเลี้ยงไม่พอใจต่อว่าแม่จนแม่เครียดแล้วทำร้ายร่างกายเรา
เราจึงต้องย้ายมาอยู่กับพ่อตอนมอปลายค่ะ ก่อนย้ายมาเราก็ทำเรื่องไว้กับทางแม่เยอะเลยทีเดียว ทั้งอาลาวาด ทำร้ายชาวบ้าน (อันนี้มีมูลนะคะ ไม่ใช่เราเริ่มก่อน) เมื่อก่อนเป็นเด็กอารมณ์ร้อนเก็บกดพอสมควรค่ะ แต่ไม่ว่าจะร้ายสักแค่ไหนก็มักจะยอมหยุดทุกอย่างเพียงเพราะเห็นแม่ร้องไห้.. เราไม่เสียใจนะคะ แต่เราทรมานที่แม่ร้องไห้ แม่เรากินเหล้า ทะเลาะตบตีกับสามีใหม่ทุกวัน เราทำได้แค่แค้นใจร้องไห้คนเดียวที่แม่ยอมให้มันตบตี
จนแม่ท้อง เราก็เลยย้ายออกไปอยู่กับพ่อใช้ชีวิตอยู่สองคนพ่อลูก ทีแรกเราก็ปรับตัวไม่ได้เพราะพ่อไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เด็ก เค้าเป็นคนเข้มงวดต่างจากเราแม้จะทะเลาะกันรุนแรงหลายครั้งเราก็ไม่สามารถย้อนกลับไปหาแม่ได้ เพราะเขาไม่เอาเราแล้ว แม่เคยบอกเสมอว่ารักเรา มีแค่เรา สัญญาว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจโดยการแต่งงานใหม่หรือมีลูก จนตอนนี้เราก็โตพอสมควรแหละค่ะ อดทนได้มากกว่าเก่าแต่ในใจก็ยังรักและคิดถึงแม่..
มีบางคนกล่าวไว้ว่า "คนที่ร้องไห้เพราะมีพ่อแม่มันไม่ทรมานเท่าคนที่ร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใครเสียอีก" เรากลับรู้สึกตรงกันข้ามค่ะ คนที่ไม่เคยมียังไงมันก็ไม่เจ็บเท่าคนที่มีแล้วเสียมันไปแน่ๆ เรามั่นใจ
เราพยายามอย่างมากที่จะไม่โทรไปรบกวนเขากับครอบครัวใหม่ แต่เพียงแค่สามสิบวิที่ได้คุยกับเขาทุกครั้งที่โทรไปเขาจะตอบแบบรำคาญๆแล้ววางสายใส่ เราได้แต่ร้องไห้น้อยใจค่ะ เรารู้ว่าไม่มีอะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรารู้ว่าเขาหมดรักเราแล้ว เราพยายามอดทนกับความรักและความคิดถึง แต่มันก็ทำไม่ได้ เราอยากกลับไปฆ่าตัวตายอีกครั้งให้ทุกอย่างมันจบจริงๆ เราไม่มีจุดหมายในชีวิต ไม่มีใครให้พูดคุย ให้รักได้อย่างสนิทใจ นอกจากแม่..
ในทีนี้จะไม่พูดว่าพ่อไม่รักหรอกนะคะ คุณพ่อเป็นคนดีและดูแลเราดีค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยอยู่กับเรา เราได้เจอกันโดยรวมทั้งวันไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเพราะท่านจะออกไปทำงานแต่เช้าถึงเช้ามากแล้วกลับบ้านมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในตอนเย็นเพื่อไปข้างนอกอีก เราไม่รู้จะช่วยตัวเองไม่ให้เจ็บปวดเพราะรักและคิดถึงแม่ได้ยังไง นานวันไปเราก็รู้สึกเกลียดน้องเราแล้วก็อยากจะฆ่าดวงใจของแม่ทิ้งไปซะ บางทีมันอาจจะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้าง
เราก็แค่คิดล่ะค่ะ เราว่าคนที่ผ่านมากระทู้นี้น่าจะมีแนวคิดดีๆช่วยได้ เราเชื่อว่าต้องมีคนทุกข์ใจเพราะเรื่องแบบนี้อยู่แน่ๆ
หาวิธีบรรเทาอาการเจ็บปวดเนื่องจากรักมากเกินไป
เราจึงต้องย้ายมาอยู่กับพ่อตอนมอปลายค่ะ ก่อนย้ายมาเราก็ทำเรื่องไว้กับทางแม่เยอะเลยทีเดียว ทั้งอาลาวาด ทำร้ายชาวบ้าน (อันนี้มีมูลนะคะ ไม่ใช่เราเริ่มก่อน) เมื่อก่อนเป็นเด็กอารมณ์ร้อนเก็บกดพอสมควรค่ะ แต่ไม่ว่าจะร้ายสักแค่ไหนก็มักจะยอมหยุดทุกอย่างเพียงเพราะเห็นแม่ร้องไห้.. เราไม่เสียใจนะคะ แต่เราทรมานที่แม่ร้องไห้ แม่เรากินเหล้า ทะเลาะตบตีกับสามีใหม่ทุกวัน เราทำได้แค่แค้นใจร้องไห้คนเดียวที่แม่ยอมให้มันตบตี
จนแม่ท้อง เราก็เลยย้ายออกไปอยู่กับพ่อใช้ชีวิตอยู่สองคนพ่อลูก ทีแรกเราก็ปรับตัวไม่ได้เพราะพ่อไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เด็ก เค้าเป็นคนเข้มงวดต่างจากเราแม้จะทะเลาะกันรุนแรงหลายครั้งเราก็ไม่สามารถย้อนกลับไปหาแม่ได้ เพราะเขาไม่เอาเราแล้ว แม่เคยบอกเสมอว่ารักเรา มีแค่เรา สัญญาว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจโดยการแต่งงานใหม่หรือมีลูก จนตอนนี้เราก็โตพอสมควรแหละค่ะ อดทนได้มากกว่าเก่าแต่ในใจก็ยังรักและคิดถึงแม่..
มีบางคนกล่าวไว้ว่า "คนที่ร้องไห้เพราะมีพ่อแม่มันไม่ทรมานเท่าคนที่ร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใครเสียอีก" เรากลับรู้สึกตรงกันข้ามค่ะ คนที่ไม่เคยมียังไงมันก็ไม่เจ็บเท่าคนที่มีแล้วเสียมันไปแน่ๆ เรามั่นใจ
เราพยายามอย่างมากที่จะไม่โทรไปรบกวนเขากับครอบครัวใหม่ แต่เพียงแค่สามสิบวิที่ได้คุยกับเขาทุกครั้งที่โทรไปเขาจะตอบแบบรำคาญๆแล้ววางสายใส่ เราได้แต่ร้องไห้น้อยใจค่ะ เรารู้ว่าไม่มีอะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรารู้ว่าเขาหมดรักเราแล้ว เราพยายามอดทนกับความรักและความคิดถึง แต่มันก็ทำไม่ได้ เราอยากกลับไปฆ่าตัวตายอีกครั้งให้ทุกอย่างมันจบจริงๆ เราไม่มีจุดหมายในชีวิต ไม่มีใครให้พูดคุย ให้รักได้อย่างสนิทใจ นอกจากแม่..
ในทีนี้จะไม่พูดว่าพ่อไม่รักหรอกนะคะ คุณพ่อเป็นคนดีและดูแลเราดีค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยอยู่กับเรา เราได้เจอกันโดยรวมทั้งวันไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเพราะท่านจะออกไปทำงานแต่เช้าถึงเช้ามากแล้วกลับบ้านมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในตอนเย็นเพื่อไปข้างนอกอีก เราไม่รู้จะช่วยตัวเองไม่ให้เจ็บปวดเพราะรักและคิดถึงแม่ได้ยังไง นานวันไปเราก็รู้สึกเกลียดน้องเราแล้วก็อยากจะฆ่าดวงใจของแม่ทิ้งไปซะ บางทีมันอาจจะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้าง
เราก็แค่คิดล่ะค่ะ เราว่าคนที่ผ่านมากระทู้นี้น่าจะมีแนวคิดดีๆช่วยได้ เราเชื่อว่าต้องมีคนทุกข์ใจเพราะเรื่องแบบนี้อยู่แน่ๆ