ขอเหตุผลดีๆที่จะมีชีวิตต่อไปหน่อยค่ะ

สวัสดีค่ะตอนนี้หนูเป็นนศ.วิศวะจะขึ้นปี4แล้วตอนนี้กำลังฝึกงานค่ะเรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่มาฝึกงานหนูท็อกซิกกับตัวเองมากเจอหลายๆอย่างในที่ทำงานคือพี่เขาพูดดี ให้กำลังใจนะคะ แต่หนูมักจะเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนอีกสาขานึงซึ่งสาขาเขาค่อนข้างเป็นที่ต้องการมากกว่าสาขาเราแล้วงานที่หนูฝึกก็ไม่ได้ใช้ความรู้สาขาหนูเท่าไหร่เลยค่ะทำแต่เอกสารซึ่งหนูมักจะได้ยินพี่เขาชมเพื่อนอีกสาขาบ่อยๆมีงานให้ทำนั่นนี่แต่กับหนูพอหนูบอกงานเสร็จแล้วพี่ช่วยตรวจหน่อยพี่เขาก็จะบอกตลอดว่าไว้เดี๋ยวดูให้นะแล้วหนูก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ หนูพยายามหางานพยายามคิดว่าสิ่งที่เราเรียนมาพอจะช่วยอะไรเขาได้มั้ยแต่หนูก็คิดไม่ออกอาจจะเพราะด้วยความรู้ตอนนี้ด้วยมั้งคะซึ่งพอมันเป็นแบบนี้มันทำให้หนูรู้สึกแย่มาตลอดตั้งแต่เริ่มฝึกงาน จริงๆหนูก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้อยากเป็นวิศวะตั้งแต่แรกก็ฝืนใจเรียนมาตั้งแต่ปี1พอได้มาฝึกงานจากที่ปกติเรารู้สึกตัวเล็กที่คณะอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกมากขึ้น + กับหนูมีปัญหาการเข้าสังคมกับคนอื่นด้วยค่ะไม่ว่าหนูจะพยายามยิ้ม หรือทำทุกอย่างให้ดูเฟรนลี่ยังไงหนูก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้อยากคุยกับหนูหรอกทั้งพี่ๆทั้งเพื่อนคนอื่นๆที่ฝึกงานเหมือนกันหนูรู้สึกทริกเกอร์ได้ง่ายทั้งที่เป็นเรื่องเล็กๆแต่เราจะเก็บเอามาคิดมากและร้องไห้ง่ายมากร้องตลอดหนูไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะอยากทำงานที่ใช้ความสามารถกว่านี้แต่ก็มาคิดว่าถ้าได้ทำจริงจะทำได้หรอพอได้ทำแต่เอกสารก็รู้สึกตัวเราไม่มีความสามารถเลยพี่เขาบอกว่าก่อนที่หนูจะเฟรนลี่กับคนอื่นหนูต้องเฟรนลี่กับตัวเองก่อนคือหนูเข้าใจที่พี่เขาจะสื่อนะคะแต่ให้ทำจริงมันยากทุกสิ่งมันดูยากไปหมดเลยค่ะสำหรับชีวิตหนู หนูพยายามคิดพยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองดีขึ้นแต่ทุกวันนี้หนูเหมือนมีแต่ร่างกายแต่ไม่มีอะไรข้างในเลยค่ะรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิตตัวเองมากๆ ไม่มีสิ่งที่ทำให้มีความสุขได้เลย อยู่ตัวคนเดียว กับครอบครัวเราก็ต้องเป็นคนเข้มแข็งที่สุดเพราะคนอื่นอ่อนแอมากๆ กับเพื่อนถึงจะมีแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆสักคน หนูโดดเดี่ยวมากๆไม่เคยได้รับกำลังใจเลยเราเกลียดชีวิตตัวเองที่เป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้