รู้สึกเหนื่อยกับตัวเอง ที่เหมือนมีความคิด เอาปัญหาของคนอื่น มาเป็นปัญหาตัวเอง
จริงๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหาคนอื่นที่ไกลตัวนัก เพราะมันก็เกี่ยวกับคนใกล้ตัว ญาติ หรือคนในครอบครัว
ก็เลยมีผลกระทบตรงๆ กับเรา
เราน่าจะเครียดตรงที่เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่แยกทางกัน
เราเลยต้องรับบท ช่วยงานทางฝั่งแม่
แล้วทีนี้ ก็มีผู้มีพระคุณ ที่เคยช่วยเหลือเราและครอบครัว
กำลังเดือดร้อนแบบหนักมากๆๆ เรากับแม่ต้องช่วยเป็นหลัก
ในการประคับประคองทุกสิ่งทุกอย่าง ให้ผ่านพ้นไปได้
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราเต็มใจมาก เพราะเขาเคยช่วยชีวิตเราไว้
อันนี้เราก็ทำสุดความสามารถ แต่ต้องใช้เวลาหลายปีทีเดียว
และไม่สามารถรู้เลย ว่าเรากับญาติฝั่งนี้ จะได้กับมาเจอหน้ากันเมือนเดิมเมื่อไหร่...
เป็นช็อต เศร้าและช็อคของชีวิตเรามากๆ
มาฝั่งพ่อ เราก็ไม่สามารถ ช่วยเขาได้เต็มที่
ไม่ได้กลับไปดูแล ในด้านการเงิน และการดูแลอื่นๆ เพราะเราต้องอยู่ช่วยแม่
แถมอยู่กันคนละจังหวัด ลำพังเงินกินข้าวเราก็ไม่อิ่มแล้ว
โทรไปทีไรก็ปวดใจ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้
เพราะทางฝั่งแม่กับญาติ ก็หนักแล้ว ในช่วงนี้
(อนาคต คงจะดีกว่านี้)
ฝั่งญาติอีกฝ่าย พ่อแม่เพิ่งเสียหมาดๆ
เขาเคยสั่งเสีย ให้เรากับแม่ช่วยดูแล ลูกคนเดียวของเขา (อายุพอๆ กับเรา มีงานทำแล้ว)
เราไม่สามารถจะไปดูแล ห่วงใยใกล้ชิด
ตามคำบอกของผู้ตายได้ เพราะตัวเราก็มีภาระมากมาย (อยู่คนละจังหวัด)
ที่ผ่านมา ตอนชีวิตยังปกติดี เราก็เป็นฝ่ายให้มาโดยตลอด
และเหมือนว่า ตอนนี้ สถานการณ์ไม่ดีเลย
เพราะเราโทรแสดงความเป็นห่วง ก็ไม่รับ ไม่ตอบข้อความ
เหมือนไม่อยากคุยด้วย
พยายามมานั่งคิดว่าเพราะอะไร เราผิดรึเปล่า
หรือเราเป็นญาติที่ไม่ดี
-------------------
บอกตามตรงว่าเรา เป็นคนบุคลิกที่ คนมักจะมาเป็นที่พึ่งที่ปรึกษา
และที่สำคัญ คิดว่าเรารวย มีความสามารถ
เพราะว่าเรา เรียนจบสูง และทำงานเก่ง โปรไฟล์ดี
ความจริงเราไม่มีเลย มีเงินแค่เดือนละ สองสามพัน
กินข้าวไม่เคยอิ่ม
เราพูดได้เต็มปากว่า เป็นช่วงวิกฤติที่สุดในชีวิต
เราไม่สามารถแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นได้เลย
เพราะแต่ละคน หนักหนาสาหัสกว่าเรามาก
และเค้าก็คงจะเศร้า ถ้าเห็นเราท้อถอย
แต่เราชอบที่จะยอมรับความจริงมากกว่า ว่าเราเองก็ไม่ไหวในบางครั้ง
เช่นครั้งนี้.....
ที่เราใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อไม่ให้ตัวเองกลับมาเกิดอีก
เพราะมันทุกข์เหลือเกิน นี่ขนาดไม่มีลูกมีผัวนะเนี่ย
เหนื่อยสุดๆ ไปเลย
แต่เราคิดนะว่า ฟ้าหลังฝน ต้องสดใส
อย่างน้อยเราก็มีร่างกายยังใช้ได้อยู่
บางทีอยากจะโทรไปร้องไห้กับใครสักคน
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ
ใครมีชีวิตแบบ ต้องอยู่เพื่อช่วยเหลือคนอื่นบ้าง จนลืมตัวเอง ขอกำลังใจหน่อยค่ะ
จริงๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหาคนอื่นที่ไกลตัวนัก เพราะมันก็เกี่ยวกับคนใกล้ตัว ญาติ หรือคนในครอบครัว
ก็เลยมีผลกระทบตรงๆ กับเรา
เราน่าจะเครียดตรงที่เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่แยกทางกัน
เราเลยต้องรับบท ช่วยงานทางฝั่งแม่
แล้วทีนี้ ก็มีผู้มีพระคุณ ที่เคยช่วยเหลือเราและครอบครัว
กำลังเดือดร้อนแบบหนักมากๆๆ เรากับแม่ต้องช่วยเป็นหลัก
ในการประคับประคองทุกสิ่งทุกอย่าง ให้ผ่านพ้นไปได้
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ เราเต็มใจมาก เพราะเขาเคยช่วยชีวิตเราไว้
อันนี้เราก็ทำสุดความสามารถ แต่ต้องใช้เวลาหลายปีทีเดียว
และไม่สามารถรู้เลย ว่าเรากับญาติฝั่งนี้ จะได้กับมาเจอหน้ากันเมือนเดิมเมื่อไหร่...
เป็นช็อต เศร้าและช็อคของชีวิตเรามากๆ
มาฝั่งพ่อ เราก็ไม่สามารถ ช่วยเขาได้เต็มที่
ไม่ได้กลับไปดูแล ในด้านการเงิน และการดูแลอื่นๆ เพราะเราต้องอยู่ช่วยแม่
แถมอยู่กันคนละจังหวัด ลำพังเงินกินข้าวเราก็ไม่อิ่มแล้ว
โทรไปทีไรก็ปวดใจ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้
เพราะทางฝั่งแม่กับญาติ ก็หนักแล้ว ในช่วงนี้
(อนาคต คงจะดีกว่านี้)
ฝั่งญาติอีกฝ่าย พ่อแม่เพิ่งเสียหมาดๆ
เขาเคยสั่งเสีย ให้เรากับแม่ช่วยดูแล ลูกคนเดียวของเขา (อายุพอๆ กับเรา มีงานทำแล้ว)
เราไม่สามารถจะไปดูแล ห่วงใยใกล้ชิด
ตามคำบอกของผู้ตายได้ เพราะตัวเราก็มีภาระมากมาย (อยู่คนละจังหวัด)
ที่ผ่านมา ตอนชีวิตยังปกติดี เราก็เป็นฝ่ายให้มาโดยตลอด
และเหมือนว่า ตอนนี้ สถานการณ์ไม่ดีเลย
เพราะเราโทรแสดงความเป็นห่วง ก็ไม่รับ ไม่ตอบข้อความ
เหมือนไม่อยากคุยด้วย
พยายามมานั่งคิดว่าเพราะอะไร เราผิดรึเปล่า
หรือเราเป็นญาติที่ไม่ดี
-------------------
บอกตามตรงว่าเรา เป็นคนบุคลิกที่ คนมักจะมาเป็นที่พึ่งที่ปรึกษา
และที่สำคัญ คิดว่าเรารวย มีความสามารถ
เพราะว่าเรา เรียนจบสูง และทำงานเก่ง โปรไฟล์ดี
ความจริงเราไม่มีเลย มีเงินแค่เดือนละ สองสามพัน
กินข้าวไม่เคยอิ่ม
เราพูดได้เต็มปากว่า เป็นช่วงวิกฤติที่สุดในชีวิต
เราไม่สามารถแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นได้เลย
เพราะแต่ละคน หนักหนาสาหัสกว่าเรามาก
และเค้าก็คงจะเศร้า ถ้าเห็นเราท้อถอย
แต่เราชอบที่จะยอมรับความจริงมากกว่า ว่าเราเองก็ไม่ไหวในบางครั้ง
เช่นครั้งนี้.....
ที่เราใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อไม่ให้ตัวเองกลับมาเกิดอีก
เพราะมันทุกข์เหลือเกิน นี่ขนาดไม่มีลูกมีผัวนะเนี่ย
เหนื่อยสุดๆ ไปเลย
แต่เราคิดนะว่า ฟ้าหลังฝน ต้องสดใส
อย่างน้อยเราก็มีร่างกายยังใช้ได้อยู่
บางทีอยากจะโทรไปร้องไห้กับใครสักคน
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ